Κόκκινο χώμα -
Νιόσκαφτο
Ανοίγει μι’ αγκαλιά – ήλιου κοιτίδα,
χρυσάφι απλώνει, νερένια προσμονή
Σπόρων ζωή φυλακισμένη ν’αγκαλιάσει
για να τρανέψει εντός του, έξω να φανεί.
Η αυγινή δροσιά νότισε τη θωρηά του.
Χέρι εργατιάς τους βώλους του διαλεί.
Κι απλώνει πέρα ως πέρα πορφυρό στρωσίδι
Καλόδεχτο το πράσινο βλαστάρι να διαβεί.
Σιωπής τραγούδι η περπατησιά του
Φωτιά που ανάφτει την Φύση πυρπολεί
Χώμα και σπόροι, και ζωής υφάδι
μπλέκει και μπλέκεται μέχρι τη θανή…
Κείνη που θ’αγκαλιάσει με συμπόνια
της παρουσίας μας τη Δύση τη στερνή
Κλινάρι τρυφερό, παντοτινό να γίνει
κόκκινο, να προσμένει μια καινούργια
Ανατολή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου