Ουδέν κακόν…

Ναι. Είναι αλήθεια πως τα ρητά των αρχαίων προγόνων μας είναι αποστάγματα σοφίας και λαμπερής αλήθειας.

Μέσα σ’αυτή την πρωτοφανέρωτη παγκόσμια αναταραχή που βιώνουμε και που βέβαια κάθε χώρα, κάθε λαός και κάθε ανθρώπινο πλάσμα τη ζει και προσπαθεί να βρει τη λύση, την διέξοδο, να μαντέψει και να πράξει ανάλογα με την όποια εξέλιξη – σιγά-σιγά και «ανεπαισθήτως» και άλλα παράξενα μας κινούν την προσοχή, μας αφήνουν έκπληκτους ν’ατενίζουμε και μια κάποια άλλη όχθη…

Σα ν’ανοίγει ένα κρυμμένο ως τώρα μονοπάτι, παραμερίζοντας αγκαθόκλαδα, πέτρες μικρές αδιάβατες, συρματοπλέγματα της απελπισίας και της άρνησης… Ένας ούριος άνεμος σα να φυσά κάποιες στιγμές κόντρα στις αναθυμιάσεις. Κάποια δροσερή ανάσα στιγμής στα μαραμένα στήθη… Ο καθένας γύρισε προς τον διπλανό του, αυτόν που στην ίδια πορεία της απελπισίας κινούσε τα βήματά του. Άπλωσε το χέρι, άγγιξε κάποιο χέρι πιο παγωμένο. Καθρέφτισε τη ματιά του στα μάτια που προσπερνούσαν γεμάτα κατήφεια. Μια νεογέννητη, απρόσμενη, καλόδεχτη σκέψη: «Τόση δυστυχία τριγύρω, πρέπει να βοηθήσουμε αυτούς που υποφέρουν περισσότερο». Παιδικά χαμόγελα που πάγωσαν… Στόματα που ξεράθηκαν από δίψα. Καρδιές που χάνουν παλμούς… Θα φτάσουν στον στερνό. Να ανάψουμε ένα φως, όσο μικρό, να παλέψει κάποιο από το σκοτάδι…

Είναι δυνατόν ν’αγνοούμε; Στην ατελείωτη σειρά της αναμονής σε κάποια τράπεζα, υπηρεσία, σημείο κάποιας παροχής… ακούστηκαν «περάστε μπροστά, δεν πειράζει, αφού δεν μπορείτε»… Περάστε… Πάρτε…

Ακόμα κι ένα χαμόγελο αλληλεγγύης – συμπόνιας – συμπαράστασης… Όλοι είμαστε συνάνθρωποι! Να σηκώσουμε το λιθαράκι εκείνο που μπορεί ο καθένας μας να σηκώσει. Συνάνθρωποι! Γινόμαστε ένα! Ένα! Πλάσμα που κινδυνεύει, ας γλιτώσουμε τον παρασυρμένο από το ρεύμα της απώλειας… Να κρατήσουμε, να ζεστάνουμε τον συνοδοιπόρο.

Δεν ξεχνάμε τις αγριάδες των καιρών… Τα κακά ένστικτα που θεριεύουν στη δίνη της ανασφάλειας, όχι, δεν τα αγνοούμε. Όμως, η διελκυστίνδα καλά κρατεί. Χίλιοι οι τρόποι για ν’ανατρέψουμε την κατηφόρα της συμφοράς, η Φαντασία βρίσκει κι άλλους κάθε μέρα! Θα τον γυρίσουμε πίσω τον Ήλιο! Ναι! Σίγουρα ναι!

Οι ευχές για τα Χριστούγεννα και τον καινούργιο χρόνο που καταφθάνει απτόητος, θα είναι πιο «αντικρυστές», πιο «ζεστές», πιο «σκεπτόμενες», πιο «πικροχαμογελαστές» τούτη τη φορά.


Δημοσιεύτηκε και στην ημερήσια εφημερίδα του Πειραιά, Ο Δημότης.

Χρόνος και Ζωή

Κρόνος και Χρόνος τα παιδιά τους λεν τα τρώνε

Και παραλλάζουν την πορεία της Ζωής.

Μα τι τα θέλεις, η αξία μιας Ανθρώπινης Στιγμής

μπορεί ν’αντιπαλεύει τους Αιώνες

Έχει στιγμές ο Χρόνος, ώρες η ζωή

που ξεχωρίζουν τόσο στη Μονοτονία

μας πλημμυρούν Αγάπη, Ελπίδα, Αισιοδοξία

και αλατίζουν την ανούσιά μας βιοτή.

Κι άσ’τα ρολόγια να σαλπίσουν βήμα ‘Εμπρός’

καθώς στον κύκλο πάνε κι έρχονται ολοένα

Κι ας μην το μπόρεσε ποτέ! Κανένα!

να πλάσει απ’το Χτες ένα αιώνιο Παρόν!

Όμως με σεβασμό στους χτύπους της καρδιάς τους

που μας θυμίζουν πώς διαβαίνει ο καιρός

εμείς ν’αδράχνουμε όση Χαρά και Φως

βολεί να κλέψουμε απ’την περπατησιά τους.

Το ρολόι σου

Το ρολόι σου…

Δεμένο στο χέρι μου

Προσπαθώντας

να μου μιλήσει για Χθες

παραπάτησε στο σήμερα

κι έμεινε βουβό.

Ακούνητο.

ν’αφουγκράζεται

τις βυθισμένες Ώρες.