ΑΣ ΗΤΑΝ!

ΑΣ ΗΤΑΝ!

Ας ήταν! Μια πρωτοχρονιά

νάρθει να περπατήσει

σ’ένα κόσμο νιογέννητο

στο Λίκνο της Ειρήνης!

Απλόχερα τα δώρα της

τριγύρω να σκορπίσει!

Νάναι αυγής προμάντεμα

Ανασαιμιά γαλήνης!

Ας ήταν!

Νάχει σβηστεί απ΄τη μνήμη μας

η αντάρα των πολέμων.

Και μήτε λιανοντούφεκα

πουλιά να κυνηγούνε!

Χέρια του Κάιν, ασήκωτα

στο μίσος να γενούνε!

Κι αίμα, πληγές, κατατρεγμοί

στο φύσημα τ’ανέμων!

Η Λευτεριά πανόμορφη

στου κόσμου όλα τα μάκρη

να διαφεντεύει τις ζωές.

Να γνέθει την ελπίδα.

Κι ατόφιο υφάδι της

ν’απλώνεται απ’άκρη σ’άκρη.

Από ανθρώπινη βουλή

ποτέ πια καταιγίδα!

Χέρια λευκά και μελαμψά

και κίτρινα, δεμένα

σε μι’αλυσίδα άσπαστη,

του φόβου καταλύτρα!

Στου μίσους πισωγύρισμα

δεν θάχει πια τη γέννα,

όσο η ομορφιά θα ξεπηδά

από αγάπης μήτρα!

Ας ήταν!

Από την ποιητική συλλογή Με μιαν ανάσα