Αναπολώντας…
Σαν αστραπή στο νου μου φέγγουν
εκείνα τα παλιά κι αγαπημένα
απ’τη ζωή μου πια ξενιτεμένα
κι αλαργινά
Στα χαραγμένα ΄χνάρια περπατούνε
μ’αγγίζουν, με χαϊδεύουν, με φιλούνε
σαν τωρινά.
Κι εγώ ξεχύνομαι σ’ένα χορό μαζί τους
στροβίλισμα, μια μέθη που ανασταίνει.
Κρασί που την καρδιά μου την ευφραίνει
τόσο γλυκά.
Αντίκρυ η κλεψύδρα που αργοστάζει
του χρόνου κλέβει αδιάκοπα τη μοίρα
κι η γνώση μου με την ολέθρια πείρα
μ’ αναρριγά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου