Κάτι σαν μελωδικός απόηχος ενός αγαπημένου τραγουδιού...

Μια αμυγδαλιά ανθίζει στη νεκρή γη

Γεώργιος Δροσίνης  μια εποχή – μια παρουσία

από τις 23 Νοεμβρίου

και κάθε Παρασκευή και Σάββατο

στις 8.30 μ.μ.

στο θέατρο Παραμυθίας

 

Σημείωμα συγγραφέα

Μνήμες από το Γεώργιο Δροσίνη, υπήρχαν μέσα μου δεμένες με τα μαθητικά μου χρόνια. Κάτι σαν μελωδικός απόηχος ενός αγαπημένου τραγουδιού που ο χρόνος δεν μπόρεσε ποτέ να σβήσει. Η σχέση μου με την ποίηση ήταν πάντοτε στενή (προσωπικά έχω εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές). Κι αυτή η απλή, που μπορεί εύκολα να απομνημονευτεί, τραγουδιστική ποίηση με τη βαθιά της ελληνικότητα, τις δροσερές μελωδικές της νότες αλλά και την αισιόδοξη παρορμητική τάση για αγώνα, αντίσταση στα δύσκολα, τρυφερότητα στα ερωτικά, γενναιότητα στα ιστορικά εθνικά γεγονότα, πάντα με κέρδιζε τελικά. Κάτι που ταίριαζε με όλα και με όλους. Ο Δροσίνης ήταν ένας. Και παρέμενε πάντα έτσι. Με μια μοναδικότητα στο σύνολο της πνευματικής και της κοινωνικής του υπόστασης. Είχα επανειλημμένα ασχοληθεί μαζί του σε διαλέξεις γι’αυτόν, συμμετοχή στα δρώμενα του Μουσείου Δροσίνη και των φίλων μελών του. Είχα ήδη εκδώσει το βιβλίο «Γεώργιος Δροσίνης, μια εποχή μια παρουσία».

Τώρα που η Ελλάδα περνά μια από τις οδυνηρότερες και βαθύτερες κρίσεις της ιστορίας της, που η ασύγκριτη ελληνικότητά μας δέχεται ανίερες βολές και επικρίσεις από πολλούς που τόσα οφείλουν σ’αυτή την μικρή μα Μεγάλη χώρα, σκέφτηκα πως και ένα θεατρικό έργο που να είναι αφιερωμένο στη ζωή και στο έργο αυτού του πολύπλευρου και τόσο Ελληνικού ανθρώπου Γ. Δροσίνη θα ήταν κάτι πολύ θετικό. Έχει ειπωθεί: «Για να πλήξεις ένα λαό να τον χτυπήσεις στην Ιστορία και τη Γλώσσα του». Ο Γ. Δροσίνης αγωνίστηκε απτόητος γι’αυτά τα δυο υπέρτατα αγαθά.

Ευχαριστώ τον εκλεκτό σκηνοθέτη Στέλιο Γούτη που ανταποκρίθηκε σωστά στο όραμά μου και στη θεατρική του άποψη. Ευχαριστώ τον Μανώλη Δεστούνη, τον ξεχωριστό Έλληνα ηθοποιό που τόσα έχει δώσει στο ελληνικό θέατρο και τόσα λίγα έχει εισπράξει από αυτό και όλους τους συντελεστές που αγάπησαν και έπαιξαν απαράμιλλα στο έργο μου. Ένα έργο που μπορούν να το δουν και παιδιά κάποιας ηλικίας (γυμνασίου – λυκείου) αλλά και όλοι αυτοί που αγαπούν το καλό ελληνικό θέατρο.

Τούλα Μπούτου