Ο Τέλλος Φίλης για τα ''Γράμματα στη Γερμανία''

το πόστερ της ταινίας μας

Αναδημοσιεύω από το προσωπικό ιστολόγιο του Αντώνη Μποσκοίτη
ΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΑ
http://bosko-hippydippy.blogspot.gr/2015/07/blog-post_19.html

Ο Τέλλος Φίλης για τα ''Γράμματα στη Γερμανία''

Την ταινία μικρού μήκους ''Γράμματα στη Γερμανία'' δεν την έχει δει κανένας άλλος πέραν των συνεργατών μου, καθώς απαγορεύεται κάθε δημόσια προβολή πριν την όποια φεστιβαλική πορεία της. Κανένας, εκτός ενός ανθρώπου που εκτιμώ πολύ και που έχει στηρίξει εδώ και χρόνια, όχι μόνο εμένα ως κινηματογραφιστή, αλλά και τη νεότητα γενικότερα. Σε όλα τα πεδία της Τέχνης: Κινηματογράφο, μουσική, θέατρο, εικαστικά, ποίηση. Ποιητής κι ο ίδιος, ο Τέλλος Φίλης, ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος, είχε την ευκαιρία να δει την ταινία μου, όπως κι εγώ είχα τη χαρά να του τη δείξω σε πριβέ προβολή. Πέρασαν μέρες, ξεχαστήκαμε με τα τρεχάματα μας, ώσπου έλαβα την κριτική του για τη δουλειά μου. Πιστέψτε με, δε θα τολμούσα να δημοσιεύσω την κριτική κανενός άλλου ανθρώπου προτού η ταινία συναντηθεί για πρώτη φορά με το κοινό της οπουδήποτε. Είπαμε, όμως, ο Τέλλος είναι ένας, έχει φάει τον κινηματογράφο με το κουτάλι στη ζωή του, άρα ο λόγος του έχει για μένα και τους συνεργάτες μου ιδιαίτερη σημασία. Τον ευχαριστούμε όλοι, λοιπόν, για τα καλά του λόγια και για την ουσιαστική - όπως διαπιστώνει κανείς - κριτική του. Με συγκίνησε και με γέμισε χαρά προσωπικά:

Με αφορμή μιαν αναχώρηση, μια ταινία για την εγκαρτέρηση, με πρωταγωνιστές χέρια και μάτια, άλλοτε με θέληση, άλλοτε με απώλεια κι άλλοτε σαν μια μνήμη του οικείου που αφέθηκε να γίνει μια ξένη τύψη, πικρή σαν μελωδια που ακούς από ένα αποθηκευμένο στο πίσω μερος του μυαλού σου τρανζίστορ. Κάποιες ταινίες και κάποιοι δημιουργοί στα χρόνια της τεχνολογικής εξέλιξης, επιμένουν να ξύνουν την ουσία του κινηματογράφου. Αυτό κάνει ο Μποσκοΐτης με υπέροχη αίσθηση του μέτρου, με σχεδον γεωμετρικής συναισθηματικής δύναμης πλάνα και πολύ σοφά, χωρίς ίχνος διαλόγου, οδηγεί τον θεατή στην απόλυτη κατάδυση ενός κινηματογράφου που δεν αφηγείται, αλλά σε υποχρεώνει να μπείς ανάμεσα στα χέρια και τα μάτια των ηρώων, αναγκαίο κι ικανό σκουπιδάκι μιας ευαισθησίας που προσπέρασες και τώρα, να εδώ μπροστά σου, σε εκδικείται και σε στεριιώνει σε ακραία τοπία μιας μνήμης, της οποίας υποψιάζεσαι τις εκδοχές της με λύπη. Κι όλο αυτό σχολιασμένο με έναν τρόπο μοναδικό από την σύνθεση της κας Ελένης Καραΐνδρου, που επιδέξια σε οδηγεί στο κοντά, στο μακριά, στο βλέμμα και στον χρόνο, στο μέσα των ανομολόγητων αισθημάτων, στο έξω της δράσης που γίνεται πλοκή, που γίνεται ενα ρέκβιεμ μιας απόφασης που κλείνει με μια συνεύρεση απόντων. Είναι ό,τι πιο ώριμο κι ό,τι πιο ποιητικό έχει κάνει ως τώρα ο Μποσκοΐτης. Ζήλεψα και θαύμασα! Την απόλυτη εκφραστικότητα ενος σπουδαίου ηθόποιού όπως ο Μανώλης Δεστούνης, την σωματική δύναμη της απώλειας που μεταδίδει εντελώς κινηματογραφικά η πρωταγωνίστριά Λίλα Μπακλέση και την βαθιά επίμονη θέληση ενος καθαρά ποιητικού προσώπου που ειναι ο Απόλλων Μπόλλας. Βέβαια αυτή η ορθολογιστικά προσεγμένη φωτογραφία του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου κι οι φωτισμοί του χειρουργείου στο τελος με το πρώτο πλάνο έβαλαν το χεράκι τους για να γίνει ένα κινηματογραφικό θαύμα! Ο σκηνοθέτης πρέπει να τους ευχαριστήσει όλους αυτούς! Το πιο σημαντικο ομως στο κράτησα για το τέλος: Ένιωσα μια περηφάνεια, Αντώνη μου, αυτή την περηφάνεια που έχουμε όλοι ανάγκη σε τούτες τις κακές εποχές, ότι κάποιοι άνθρωποι τελικά  ΔΕΝ ΑΝΘΙΣΑΝ ΜΑΤΑΙΩΣ. Εσύ λοιπόν είσαι ένας απ' αυτούς. Σε ευχαριστώ από καρδιάς για την εμπιστοσύνη. 

Τέλλος Φίλης, Θεσσαλονίκη 18 Ιουλίου 2015

SUB UMBRA DEI

SUB UMBRA DEI

Μετά το Θεό είσαι Εσύ, Γιατρέ μου

(στην έγκριτο Επιστήμονα και Λογοτέχνη, Κα Τούλα Μπούτου)

Παράλληλες είν’ οι γραμμές σου με του ΚΡΟΝΙΝ

(πίσω μας στέκει) λέει ο HANS KILLIAN (ο θεός)

κι είναι παρών σε κάθε σκέψη, κάθε πράξη

κάθε προσπάθεια που κάνει ο Γιατρός.

(Γουιαμίνη, οξυγόνο ετοιμάστε!)

(Ανοίξατε, να τρέχει ο ορός!)

κάθιδρως μάχετ’ απ’ τον χάρο ν’ αποσπάσει

τον ασθενή, σαν διαφαίνεται χαμός.

Πίσω απ’ τη μάσκα του χειρούργου η επιστήμων.

Στον όρκο του Ιπποκράτη αυτή πιστή,

παλεύει μες στους κόπους και την πίκρα

τον παλιό, άπιστο να σώσει εραστή.

Μήνες κοπιάζει ο μαιευτήρας της γυναίκας

της στείρας να της δώσει ένα παιδί,

το κατορθώνει με αντάλλαγμα στο γέρας

ως επισφράγισμα την ίδια του ζωή.

Σαν σε μνημόσυνο λέει η φτωχή μητέρα:

«Πάρε, γιατρέ μου, ό,τι όργανο μπορείς»

απ’την κορούλα της την μόλις πεθαμένη,

για μεταμόσχευση σε άλλους ασθενείς.

(Μαύρο και κόκκινο) (Μαζί χαρές και λύπες)

(Γιορτές και πένθη) (Ένα κράμ’ είν’ η ζωή).

Μπορεί να χάνουνε. Σχεδόν πάντα κερδίζουν

ζωές ανθρώπινες με μόχθο οι γιατροί.

Γιατρός Εσύ αναισθησιολόγος,

με τις αισθήσεις μας τις ξύπνησες και να!

Ζούμε μαζί Σου και κλαίμε με τα όσα

φέρνεις μπροστά μας περιστατικά.

Σημ: Το SUB UMBRA DEI το έχω πάρει από τον Λατινικό υπότιτλο του βιβλίου του Γερμανού χειρουργού HANS KILLIAN «ΠΙΣΩ ΜΑΣ ΣΤΕΚΕΙ Ο ΘΕΟΣ»  (κατά λέξη η μετάφραση είναι ΥΠΟ ΤΗΝ ΣΚΙΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ).

Τα έργα όμως της Κας Τούλας Μπούτου είναι εφάμιλλα εάν όχι καλύτερα, από τα ανάλογα του Hans Killian, του Kronin και όλων των  άλλων Ελλήνων και ξένων επιστημόνων που έχω διαβάσει

Αθανάσιος Ζαφειρόπουλος

«Γράμματα στη Γερμανία» δια χειρός Αντώνη Μποσκοΐτη

ΓΡΑΦΕΙ Παναγιώτης Μήτσικας 7 Ιουλίου 2015

Πεπειραμένος ντοκιμαντερίστας underground προσώπων του πολιτισμού με ανεπανάληπτη γοητεία (ελληνική ροκ σκηνή των ’70s, Κατερίνα Γώγου, Νίκος Κούνδουρος, Φλέρυ Νταντωνάκη), o Αντώνης Μποσκοΐτης επιστρέφει στα κινηματογραφικά δρώμενα με μία μικρού μήκους ταινία, τιτλοφορούμενη «Γράμματα από τη Γερμανία».

Το διαρκειας 15 λεπτών φιλμ, έχει γυριστεί σε Ελλάδα και εξωτερικό (Λουξεμβούργο) και βασίζεται στο διήγημα «Άρνηση» από τη συλλογή διηγημάτων «Το Ρετιρέ» της Τούλας Μπούτου, η οποία υπογράφει και το σενάριο. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους θα δούμε τον, θεατρικής παιδείας, Μανώλη Δεστούνη, τον νεαρό Απόλλωνα Μπόλλα και την ιδιαίτερα ταλαντούχα Λίλα Μπακλέση. Για το τέλος, αφήσαμε το καλύτερο: για τη μουσική της ταινίας είναι υπεύθυνη η σπουδαία Ελένη Καραΐνδρου, μία συνθέτρια-ορόσημο για την Ελλάδα και όχι μόνο.

Η υπόθεση αφορά μία ιστορία μετανάστευσης στην Ελλάδα των αρχών του 1960: Ένας γέρος πατέρας (Μανώλης Δεστούνης) μένει πίσω με τη νύφη του (Λίλα Μπακλέση), γράφοντας γράμματα στον γιο του (Απόλλων Μπόλλας) που έφυγε μετανάστης στη Γερμανία. Ο θάνατος του νέου θα ανατρέψει τις ψυχολογικές ισορροπίες όλων τους…

πηγή: 

 

Επιθεώρηση σε πείσμα όλων!

Μανώλης Δεστούνης, Σοφία Μαρνά και Φώτης Μεταξόπουλος

Τούλα Μπούτου, Σοφία Μαρνά, Μανώλης Δεστούνης και Φώτης Μεταξόπουλος

Και η ζωή συνεχίζεται…

Μέσα σε όλο αυτό το χαλασμό και την αφάνταστη ταλαιπωρία του λαού μας, η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία… και παίρνει ζωή από το πνεύμα και την καρδιά… αυτά που μπορεί να χαρίσει η τέχνη με το μαγικό της άγγιγμα…

Πολλά θέατρα παίζουν κι εμείς ετοιμαζόμαστε για τις παραστάσεις μας στο Θέατρο Ελπίδας. Ανεβάζουμε μια επιθεώρηση με νέα και ταλαντούχα πρόσωπα. Και εμπλουτισμένη με την τόσο άφθονη επικαιρότητα.

Θέλουμε κι εμείς να βοηθήσουμε με τον τρόπο μας στο κράτημα ζωντανής της ελπίδας για τον τόπο μας.

Ας θυμηθούμε την ιταλογερμανική Κατοχή και τις επιθεωρήσεις που διαδέχονταν η μια την άλλη με τη ζωντάνια, το μπρίο, τη μουσική τους πανδαισία. Ας θυμηθούμε πόσο μας στήριξαν οι ηθοποιοί και τραγουδιστές όπως ο Γιώργος Οικονομίδης, η Σοφία Βέμπω και τόσοι άλλοι αλλά και όλοι οι εμπνεόμενοι που έγραφαν και μας αναπτέρωναν το ηθικό.

Φιλοδοξούμε να παρουσιάσουμε κι άλλα, πολλά έργα. Αλλά και επίκαιρες ποιητικές βραδιές, βραδιές θύμησης για εξέχοντες Απόντες και πολλά ακόμα. Σ’αυτό το μικρό, ιστορικό θεατράκι της Έλενας Τσαλδάρη.