Ας ακουμπήσουμε τη σκέψη σ’ένα φως…

Σεπτέμβρης του 2015

Τ

ο πολύ «θερμό» μας καλοκαίρι πήρε τέλος. «Θερμό» όχι με την έννοια του συνηθισμένου συνοδευτικού επιθέτου για μερικές θερινές περιόδους της γης και της χώρας μας. Ένα καλοκαίρι να βράζει, να κοχλάζει από κοινωνικές πρωτοφανείς καταστάσεις, λαοί να ξεκληρίζονται από αλληλοσπαργαγμούς, άνθρωποι να εγκαταλείπουν πατρίδες, σπιτικό, για να κυνηγήσουν φρούδες ελπίδες και ψεύτικα όνειρα, περιπλανώμενοι να ναυαγούν σε αδιάφορες θάλασσες χαλασμού, με τα τελείως ανήξερα, αθώα βλαστάρια στα άδεια τους χέρια κρατημένα. Εκατοντάδες χιλιάδες βλαστάρια ζωής να οδηγούνται στον πιο απάνθρωπο θάνατο, προτού καν ανοίξουν τα μάτια στη ζωή και σε κάποια, όποια δημιουργία, να δολοφονούνται από την παράλογη, ανερμάτιστη βούληση των υπευθύνων για τις όποιες αποφάσεις των «μεγάλων» του πλανήτη μας. Ηθική εξαθλίωση, διάλυση κάθε ηθικής έννοιας. Πολιτική αστάθεια με καταργημένους μέχρις εσχάτων κάποιων κανόνων και ηθικών επιταγών.

Έλλειψη όποιας Ελπίδας για κάποια ανάκαμψη. Στον ηθικό, κοινωνικό, Ανθρωπιστικό κατήφορο που παντοδύναμος οδηγεί στο ΤΕΛΟΣ. Τέλος γι αυτό το πρωτοφανέρωτο σε ασχήμια καλοκαίρι, όχι όμως και για τα καταλυτικά γεγονότα που μας κληροδότησε και κουβάλησε μπαίνοντας στον κύκλο των εποχών, επαυξάνοντάς τα και πλουτίζοντάς τα στο έπακρο με νέα δεινά.

Κι εμείς ανήμποροι θεατές, επικριτές, εξοργισμένοι αρνητές ν’ακολουθούμε μοιρολατρικά τη Μοίρα. Κι οι λίγοι αναλογικά προνομιούχοι να χαίρονται ένα δικό τους εξοργιστικό καλοκαίρι – κέντρα με 1000 € το μπουκάλι σαμπάνιας, ρούχα, κοσμήματα εκατομμυρίων, αλόγιστη σπατάλη αγαθών παράνομα και ανήθικα αποκτημένων, που όμως ουδείς για πολλά χρόνια τώρα ετόλμησε να θίξει, να τιμωρήσει, να επανορθώσει. Να δικαιώσει αυτούς που αδικήθηκαν, να δημεύσει και να φέρει πίσω στα ταμεία κάποια από τα κοινώς λεγόμενα «κλεμμένα» που τσάκισαν την οικονομία και έφεραν τη χώρα στον γκρεμό, χωρίς τουλάχιστον κοντινή ελπίδα κάποιας ανάκαμψης.

Η κατάθλιψη κερδίζει τόπο ολοένα και περισσότερο στη ψυχολογία των ανθρώπων, ουδέποτε θα μάθουμε τον αριθμό των αυτοκτονιών, πάντα μια πλαστή εικόνα ζωής και κοινωνικών λειτουργιών.

Εδώ θα κάνω μια μεγάλη παρένθεση για να πω, γι άλλη μια φορά (το έχω πει άπειρες φορές, σαν άνθρωπος και σαν γιατρός). Η πρωταρχική, κυρίαρχη, αποκρουστική αιτία όλων των δεινών της ανθρωπότητας είναι η ύπαρξη των Ναρκωτικών. Αυτή τη μάστιγα των αιώνων του «Πολιτισμού». Από κει πηγάζουν τα ατελείωτα δεινά των ανθρώπων. Η διάβρωση της ανθρώπινης ικμάδας κι ο δρόμος για την καταστροφή.

Ευτυχώς, ο λαός, ο δικός μας έχει τουλάχιστον αυτή την ικανότητα, μπορεί ακόμη κάπως να αντιδρά. «Άρτον και θεάματα», λοιπόν. Ταβερνάκια και μικρομάγαζα πρόχειρου φαγητού καλά κρατούν. Και πρόχειρα στημένες, οι περισσότερες ‘πνευματικές’ εκδηλώσεις με ‘θεατρικά δρώμενα’, με ‘θεατροποίηση’ της ζωής, του έργου, εκλεκτών δημιουργών. Όμως και αξιόλογες παραστάσεις και μουσικά δρώμενα (πολλά τα νέα μουσικά ταλέντα σήμερα και χορευτικές παραστάσεις. Ο χορός τα τελευταία χρόνια έχει ανθίσει σημαντικά, σε σχέση με τις αποδόσεις του όχι πολύ μακρινού παρελθόντος).

Μέσα σ’αυτό το πρωτοφανέρωτο κλίμα της σημερινής κατάστασης της κοινωνίας, της ζωής γενικά, οι πληγές της παιδείας βαθιές και πολύ επώδυνες. Ο κίνδυνος, νομίζω η πρωταρχική αιτία πανανθρώπινα για την ολέθρια καταστροφή των ‘καλών κερδισμένων’, η απώλεια κάποιων ανθρώπων με πνευματικό ανάστημα και τόσο πολύτιμη παρουσία στον πνευματικό χώρο, γίνεται ακόμη πιο οδυνηρή και καταστροφική.

Μια τέτοια απώλεια πολλαπλών απηχήσεων ήταν και της Μαριλένας Λασκαρίδου, αντιπροέδρου του Ιδρύματος «Αικατερίνη Λασκαρίδη» στον Πειραιά. Με τη βιβλιοθήκη στην οδό Μπουμπουλίνας και το πανέμορφο νεοκλασικό κτήριο της Ακτής Μουτσοπούλου και Δευτέρας Μεραρχίας, με τις πνευματικές εκδηλώσεις, τις ανεκτίμητες προσφορές καθημερινά στον κόσμο του Πειραιά. Με αγαλλίαση διάβασα πως το Ίδρυμα συνεχίζει τον προορισμό και τη δράση του… Διεξαγωγή 2^ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού βιολιού με υποτροφία Ισμήνης Χρυσοχόου Κάρτερ υπό την αιγίδα του Ιδρ. Λασκαρίδη στη μνήμη της συζύγου του Γεωργίου Κάρτερ. Αναπόλησα αυτή την ξεχωριστή προσωπικότητα που έγραψε τη δική της ιστορία, του Γ. Κάρτερ, ενός ολοκληρωμένου πνευματικού ανθρώπου, διακεκριμένου συγγραφέα, δημοσιογράφου και διευθυντή της ΕΡΤ. Που μαζί με την ξεχωριστή καλλιτέχνιδα γυναίκα του, αποτελούσαν ένα πρότυπο αξιολάτρευτο ζευγάρι, όπου μπορούσες να ακουμπήσεις τη σκέψη και το βλέμμα σου θαυμάζοντας και ελπίζοντας πως μπορούν να γίνουν πρότυπα και για άλλες τέτοιες πνευματικές ανθρώπινες παρουσίες.

Η απώλεια του αξιόλογου πνευματικού προέδρου του Πειραϊκού Συνδέσμου.

Η απώλεια του εκλεκτού ποιητή Ηλία Σιμόπουλου. Γεννημένος στο Καστανοχώρι Μεγαλόπολης, άφησε ένα πλατύ, αξιόλογο ποιητικό έργο  με κορυφαίο την «Αρκαδική Ραψωδία» που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και πήρε τη θέση του μέσα στον χώρο της Παγκόσμιας Ποιητικής Ιστορίας.

Και τώρα… πάμε για εκλογές Για να οραματιστούμε τι; Τι να ελπίσουμε;

 Από πού να κρατηθούμε και με ποια κριτήρια; Μόνο σε λόγια ποιητή, εκεί πάλι θ’ακουμπήσω.

Η Ελλάδα έχει κατρακυλήσει πολλές φορές σε κάποιου κακού σκάλα. Κι ο προφητικός, ο αξέχαστος, ο πέρα για πέρα Ελληνικός ποιητής μας, ο Παλαμάς μας: Πώς για την Ελλάδα υπάρχει ένας δικός της θεός. Κι όταν φτάνει κατρακυλώντας στο τελευταίο σκαλί, στου Κακού τη Σκάλα, είναι σίγουρο πως θα ξανανιώσει ν’ανοίγουν πάλι τα Φτερά, τα Πρώτινά της τα Μεγάλα.

Ας ακουμπήσουμε τη σκέψη σ’ένα φως… μελλοντικό, ελπιδοφόρο, υπαρκτό.