Σαν αστραπή στο νου μου
φέγγουν
εκείνα τα παλιά τ’
αγαπημένα.
Από τη ζωή μου πια
ξενιτεμένα
κι αλαργινά.
Στα χαραγμένα χνάρια
περπατούνε
μ’ αγγίζουν, με χαϊδεύουν,
με φιλούνε
σαν τωρινά.
Κι εγώ μ’ ένα χορό μαζί
τους μπαίνω.
Στροβίλισμα, μια μέθη που ανασταίνει.
Κρασί της νιότης που
ευφραίνει.
Πυρσός που φέγγει μνήμες
να υφαίνει
και να πονά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου