Η Τελετή

 

από το "Ζωή Χαρισμένη', εκδόσεις ΙΜΤΙΙΕ, 2008

ΟΝΕΙΡΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ

«Όνειρο απίστευτο η λιόχαρη μέρα»

μες στου χειμώνα τη σκληρή αγκαλιά

κι εγώ του Πορφύρα βαρκούλα γυρεύω

μακριά να με πάει για λίγη χαρά.

Κουρασμένο σκαρί, τα κουπιά σκεβρωμένα

κι έχουν τόσο ξεχάσει ν’αψηφούν τ’Ανοιχτά…

τόσες οι ‘άδειες θέσεις’ τριγύρω!

και μια λέξη γραμμένη παντού, μοναξιά.

Του κάκου γυρεύω τους παλιούς μου συντρόφους

στης ζωής το ταξίδι τη γλυκιά συντροφιά

Μοναχή μου μ’αφήκαν. Κι ούτε ξέρω να λάμνω

με κουπιά σκεβρωμένα και σκισμένα πανιά.

Μα η μέρα η γαλάζια που ακόμα επιμένει

Λιόχαρη να’ναι… υποσχέσεις σκορπά

πως ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΗΣΙ! Ταξιδιώτες προσμένει,

κι έχει πάντα για κείνους μι’ανοιχτή αγκαλιά.

Μα εγώ τώρα έχω πια συνηθίσει

τη σαθρή μου βαρκούλα τ’άχρηστά της πανιά

αραγμένη σιμά της… κι από κει ν’άγναντεύω

την ηλιόχαρη μέρα ώσπου να’ρθει η νυχτιά.

Η Αγάπη...

Η Αγάπη δεν αγοράζεται!

Η Αγάπη δεν μετριέται!

Η Αγάπη χαρίζεται!

Η Αγάπη σκορπιέται!

Η Αγάπη δεν δανείζεται!

Αν δεν έχεις, τι να δώσεις;

Σπόρους της απλόχερα φύτεψε

Μήπως έτσι τη φύτρα της σώσεις!

angel

© Oleg Oprisco

Αν...

Αν…

Αν ο υετός των δακρύων

μπορούσε να καταυγάσει το σκότος

                των αμετάκλητων ενοχών…

Αν η εαρινή ανθοφορία

                μπορούσε να σημαιοστολίσει την ανθρώπινη ένδεια…

Αν η Πίστη να εισχωρήσει μπορούσε

                μέσα στο ατσαλένιο κέλυφος της Μοναξιάς

                και της αδιέξοδης Νύχτας η κατάφαση

                στο λυκαυγές μιας πρωτόγνωρης οδοιπορίας

αν καταποντιζόταν…

Τότε της Ελπίδας το νιογέννημα

                μέσα στο λίκνο μιας σίγουρης Ανατολής

                θα σηματοδοτούσε την Ανάσταση…

Αλέξανδρος ο Μέγας

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

Φύτρα γιγάντων!

Γυιός του Φιλίππου και του Άμμωνα Δία ο βλαστός,

κι απ’ του Αριστοτέλη τη σοφία μπολιασμένος

τη μοίρα της Ελλάδας στα χέρια σου κρατώντας

την πήρες μακριά, στα πέρατα του κόσμου να την πας.

Ακροβατώντας πάνω σε νομοτέλειες βαρβάρων,

και σε επίβουλη εχθρών κυριαρχία

Ίδιος με Άνεμο ασίγαστο και νικηφόρο

πότε μπροστά, και πότε πίσω να σαρώνεις αντιστάσεις

Και πάλι σκύβοντας με συγκατάβαση

πάνω από τον νικημένο σου εχθρό

να σπέρνεις ολούθε Ελληνικές αμφικτιονίες.

Για των λαών να πασχίζεις την ομόνοια

της γλώσσας της Ελληνικής να στήνεις θρόνο

και της ορμής σου πάντα σωστά να κρατάς το χαλινάρι.

Μεγάλε Στρατηλάτη!

Έκθαμβος ο κόσμος στο αντίκρισμα σου

Απ’ την περίσσια σου ανθρώπινη σαγήνη

κι’ απ’ την πρωτοφανέρωτη συνάμα Θεία φλόγα,

τις πύλες των λαών μια-μια θωρούνε

ν’ ανοίγονται μπροστά σου, κι απορούνε…

Κι εσύ ακάματος.  Ένα ταξίδι για μια Ιθάκη,

τη δική σου, ακολουθώντας σα θεία προσταγή.

Τι κι αν σαν άλλος Γόρδιος δεσμός

και τα τριαντατρία σου τα χρόνια ξάφνου σπάσαν;

Ήταν μακρύς του ταξιδιού ο δρόμος.

Τόσα τα πλούτη και οι έξοχες στιγμές του.

Τόση η γόνιμα σπορά που ξέμεινε
να βλασταίνει στους αιώνες

 που και της Άπιαστης Ιθάκης, Αλέξανδρε Μεγάλε,

τ’ όνειρο δικαιώνει!