Αλέξανδρος ο Μέγας

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

Φύτρα γιγάντων!

Γυιός του Φιλίππου και του Άμμωνα Δία ο βλαστός,

κι απ’ του Αριστοτέλη τη σοφία μπολιασμένος

τη μοίρα της Ελλάδας στα χέρια σου κρατώντας

την πήρες μακριά, στα πέρατα του κόσμου να την πας.

Ακροβατώντας πάνω σε νομοτέλειες βαρβάρων,

και σε επίβουλη εχθρών κυριαρχία

Ίδιος με Άνεμο ασίγαστο και νικηφόρο

πότε μπροστά, και πότε πίσω να σαρώνεις αντιστάσεις

Και πάλι σκύβοντας με συγκατάβαση

πάνω από τον νικημένο σου εχθρό

να σπέρνεις ολούθε Ελληνικές αμφικτιονίες.

Για των λαών να πασχίζεις την ομόνοια

της γλώσσας της Ελληνικής να στήνεις θρόνο

και της ορμής σου πάντα σωστά να κρατάς το χαλινάρι.

Μεγάλε Στρατηλάτη!

Έκθαμβος ο κόσμος στο αντίκρισμα σου

Απ’ την περίσσια σου ανθρώπινη σαγήνη

κι’ απ’ την πρωτοφανέρωτη συνάμα Θεία φλόγα,

τις πύλες των λαών μια-μια θωρούνε

ν’ ανοίγονται μπροστά σου, κι απορούνε…

Κι εσύ ακάματος.  Ένα ταξίδι για μια Ιθάκη,

τη δική σου, ακολουθώντας σα θεία προσταγή.

Τι κι αν σαν άλλος Γόρδιος δεσμός

και τα τριαντατρία σου τα χρόνια ξάφνου σπάσαν;

Ήταν μακρύς του ταξιδιού ο δρόμος.

Τόσα τα πλούτη και οι έξοχες στιγμές του.

Τόση η γόνιμα σπορά που ξέμεινε
να βλασταίνει στους αιώνες

 που και της Άπιαστης Ιθάκης, Αλέξανδρε Μεγάλε,

τ’ όνειρο δικαιώνει!