ΤΑ ΚΕΡΙΑ
Στον Κ. Καβάφη
Τα σβηστά κεριά πίσω στη μακριά τους λιτανεία
σε θλίβανε Μεγάλε Ποιητή.
Και κείνος ο καπνός από τα πιο κοντινά
αυτά που μόλις έχασαν τη φλόγινη αλήθεια τους,
πόσο σκοτείνιαζε τον ουρανό της ψυχής σου
ποιητή μου!
Τη λαμπερή παρουσία των κεριών
που χάραζαν μπρος σου έναν δρόμο
ανέγγιχτης ελπίδας και προσμονής,
αυτά σ’άρεσε να βλέπεις!
Σ’αυτά μπορούσες ν’ακουμπάς τη σκέψη μ’εμπιστοσύνη.
Όμως εγώ θα διαφωνήσω μαζί σου
αγαπημένε ποιητή.
Με τα θλιμμένα τα σβηστά κεριά η δική μου η σκέψη.
Την ιστορία τους που έγραψαν
με την αιθάλη της ειλικρίνειας.
Σπάταλα αναλίσκοντας την εύθραυστη αλήθεια τους
Όμορφη, τραγική ή αδιάφορη
την έγραψαν και πάει…
Κτήμα μας ακριβό η ξοδεμένη τους παρουσία.
Σίγουρο μονοπάτι για να πισωγυρίζει τ’όνειρο.
Κι έτσι ο νους να κρίνει,
ν’αποδιώχνει ή να χαίρεται.
Τα σημαιοστολισμένα ολοφώτεινα κεριά
που σηματοδοτούν καινούργιους μα άγνωστους δρόμους
που θέλουν να δείχνουν
ένα αξιολάτρευτο αύριο μπρος μας…
Αυτά φοβάμαι!
Δεν εμπιστεύομαι τη φλόγα τους που ψευτοπαίζει
Δεν μπορώ ν’ακουμπήσω την παλάμη
στη φωτιά τους που καίει.
Ούτε ν’ακολουθήσω τους δρόμους που αχνοχαράζουν,
χωρίς η αμφιβολία και το δέος
να μου διαπεράσουν τη ψυχή.
Τούλα Μπούτου
Από την ποιητική συλλογή «Υπέρβαση»
