"Διακριτικός σπαραγμός, ζωντανές εικόνες, θλίψη Παρνασσικού μεγαλείου..."

Χάι Κου

Πολύ μέσα στο λίγο

της Τούλας Σουβαλιώτη – Μπούτου

 Νίκη Μιχαήλ Κατσικάδη

«Η φωνή των Πειραιωτών» 31.10.2013

Λόγος είναι αυτός ο όμορφος κόσμος και η περιγραφή του. Η αληθινή ποίηση : η θεά όπου σε όλες της τις μορφές εκφράζει το κάλλος κι έχει το ρεύμα της και το Αρχοντικό της που δεσπόζει του κόσμου.

Στην παρούσα εργασία, θα εξετάσουμε ένα είδος παραδοσιακής ποίησης που γεννήθηκε και άνθισε στην Ιαπωνία.

Μέσ’από την πολύτιμη προσφορά του λογοτεχνικού έργου της κυρίας Τούλας Σουβαλιώτη – Μπούτου στους χαλεπούς μας καιρούς το 2006 εκδόθηκε η ποιητική της συλλογή «Χάι Κου (Πολύ μέσα στο λίγο)», προς τιμήν της από τις Γραφικές Τέχνες «Πέτρος Μπαλίδης και ΣΙΑ ΟΕ». Η ποιήτρια έχει ιερουργήσει στο χώρο της Επιστήμης και της Τέχνης κι έχει πολλά προσφέρει στον Άνθρωπο. Όμως εκείνο που μας εκπλήσσει μεταξύ άλλων είναι και η ξεχωριστή ποιότητα αυτής της ποίησης της αφιερωμένης στη μνήμη του ακριβού της γιού Γιώργου Θ. Λαμπράκη. Ακόμη και τα σχέδια της Ελένης Γράτσου περιγράφουν το μεγαλείο αυτής της ποίησης και αναδύουν μια ιδεώδη μορφή λυρισμού και κοινωνικής έκφρασης μέσα στην οποία σπαράζει το μητρικό φίλτρο.

Το είδος αυτό δεν είναι μόνο περιγραφικό, έχει και Συμβολισμό κι ένα μαγικό μανδύα. Κι όπως λέει η ποιήτρια στον πρόλογό της, η αληθινή ποίηση είναι το «αείν του ιριδίζοντος φωτός» κατά το Νικηφόρο Βρεττάκο, στην όποια εποχή και για κάθε είδος. Το Χάι Κου κατά τον Πωλ Βαλερύ, είναι η απλή ομορφιά, το ρίγος και η αύρα των σχημάτων, των απλών ωραίων στοχασμών.

Ο δε Πικάσο εξάρει την απλή ομορφιά ενώ κατά τον Έζρα Πάουντ είναι «έκφραση κάλλους».

Της Ζωής: Στίχοι απαλλαγμένοι από το περιττό λάμπουν στην ύφανση της ομίχλης του πόνου, καθώς η θλιμμένη άρπα πρόλαβε τη χαρά. Μα η πέτρινη καρδιά παίρνει φως απ’τις ιάδες ώρες και γίνεται γλάρος. Τρέχει στ’όνειρο στο τώρα του παρελθόντος, στου πόνου το αθάνατο δάκρυ, στην ουτοπία καθώς μιλάει για την Ελπίδα, την Ειρήνη, την αναζήτηση, το μάταιο του όμορφου κόσμου και τη λάμψη της νιότης που μεσουρανεί λίγο πριν σβήσει.

Μαζί και μόνοι κάτω από το πέπλο της σκιάς του χρόνου, πάνω στ’αναστημένα όνειρα. Και οι μνήμες να φεύγουν, για να παραδώσουμε τη σκυτάλη της ζωής στην σπατάλη του Βασιλιά και «διαδόχου» καταλύτη χρόνου, όπως οι αιώνες διαδέχονται αλλήλους / Volto la Vita / μια στιγμούλα της ζωής / το πανηγύρι / ατσάλινος, άβατος, ο αρμός του χρόνου. / Πράσινες λεύκες / λευκές παλάμες, δένουν / σε χειραψία./ Η ιστορία / κλειδωμένη καρτερεί μες στα βιβλία. / Μα η αλήθεια / που τη γέννησε σωστή / μια ουτοπία.

Αυτοί οι στίχοι οι βαθυστόχαστοι μεσ’απ’το δικός τους ύφος θυμίζουν ποίηση Κικής Δημουλά.

Του Έρωτα: Στο κεφάλαιο του έρωτα ζούμε το ορμητικό ταξίδι του «Εράν Εράσθαι» προς το παν. Προς το κυνήγι του ονείρου που χαρίζει τη ζωή και στα νεκρά φύλλα του χειμώνα.

Της Φυγής: Στην υπέρβαση ο σπαραγμός κι ύστερα η ανταπόκριση, στην ικεσία της ευτυχίας, στους κόμπους του καημού, στης ψυχής τους ανέμους.

Αγκαλιάζω ό,τι πολύτιμο άγγιξε τα’άρωμά σου κι η σκιά σου και το γάργαρο νερό που δεν άγγιξες / Όλο τον κόσμο / πόσες έκλεισα φορές / μές στη ματιά σου…

Όνειρο που βασίλεψε νωρίς, κι ανίατη πληγή στο στήθος / Φως μου, που φεύγεις; / Πόσα ξοπίσω σέρνεις

Αυτοί οι στίχοι είναι η ποίηση η μια! Διακριτικός σπαραγμός, ζωντανές εικόνες, θλίψη Παρνασσικού μεγαλείου. Αναγνώστης και θεωρός ταυτίζονται με τη ψυχή του έργου.

Μια θάλασσα το δηλητήριο της ουτοπίας, κυλάει στο αίμα μου. Σκιά σου εγώ πετώ και σ’ακολουθώ.

Δεντρί δικό μου / που σ’ανάνοιωσα βλαστό / να θάλλει εντός μου / Ποθούσα για σε / εν’ατέλειωτο αύριο / να σ’αγκαλιάζει!

Κείν’ η Σημαία / Στη Σελήνη καρφωτή / Προσμένει, «την ευλογημένη Ποίηση – την ένωση – που ακόμα και σ’αυτόν τον καιρό επιμένει, υπηρετεί και φωτίζει»

Η Νίκη Μιχαήλ Κατσικάδη γεννήθηκε στη Μάνη. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία. Έχει εκδοθεί (Βιβλιοεκδοτική) η ποιητική της συλλογή Η Έβδομη Πτήση