Δειλινό

Δειλινό

Σαν το’πες το τραγούδι σου στον Πλάστη σου

μη νοιάζεσαι τι θα γενεί πιο κάτω.

Της ζήσης το ποτήρι ως τον πάτο

ποιος να το πει πως το’πιε μπόρεσε;

Ποιος να το πει ποτέ πως χόρεψε

στης ηδονής και της χαράς το πανηγύρι

ως τις στερνές στροφές του, και όσοι γύροι

ως να χορτάσει η ψυχή του πως το μπόρεσε;

Διψώντας φεύγουμε, και αν φτάσαμε

στης χειμωνιάς τους χιονισμένους πύργους

και αν φθινόπωρα και άνοιξες διαβήκαμε

τρυγώντας τις κυψέλες του ονείρου

άδειο το κύπελλο. Στεγνή η ματιά. Αχόρταγη

να δει όσα δεν διάβηκαν μπροστά της.

Νιώθει η ψυχή τα κουρασμένα τα φτερά της

και γονατίζει σε μιαν ήττα ανυπόταγη

μα ως είδες τα βλαστάρια και μπουμπούκιασαν

κι ως φώτισαν ανθοί τη σκοτεινιά σου

ανάερη άσε την αποθυμιά σου

για κάτι που κι αν το’βρες δεν το όρισες.

Κι άσε του τραγουδιού ο απόηχος

τ’αυτιά σου να χαιδεύει.

Κι ω! το θάμα!

Της άνοιξης που αναγεννιέται σ’άλλην άνοιξη.

και σβιέται του φθινόπωρου το κλάμα.

Ω της ζωής το νιο ξεκίνημα!

Από το ξεχασμένο μονοπάτι.

Θαρρείς πως είσαι εσύ καλπάζοντας

πάνω στο ξέφρενό σου άτι.

Σαν το’πες το τραγούδι σου στον Πλάστη σου,

του δειλινού κραυγή και προσευχή σου

πάρε όσα διάβηκαν στερνά μαζί σου

και διάβαινε περήφανα τη στράτα σου.

Τούλα Μπούτου

(από την ποιητική συλλογή Ψιθυρίζοντας)

Όχι παρωδία αλλά ιεροσυλία!

Βέβαια, πηγαίνοντας να παρακολουθήσω την παράσταση «Ωχ.. Ηλέκτρα!», στο Βεάκειο, ήξερα πως, όπως έγραφαν, επρόκειτο για παρωδία της τραγωδίας Ηλέκτρα του Σοφοκλή που θα δικαιολογούσαν κάποιες τολμηρές παρεκτροπές από το κείμενο. Όμως, με συνόδευαν και κάποιες μνήμες από την εποχή που είχα διδαχθεί από την αξέχαστη, ανεπανάληπτη, μοναδική καθηγήτρια Κατίνα Παπά, του 6^ου Γυμνασίου Θηλέων (ήταν συγχρόνως και συγγραφέας και ποιήτρια, μαθήτρια του Άντλερ και η πρώτη που είχε ιδρύσει συμβουλευτικά γραφεία για επικοινωνία με τους γονείς των παιδιών). Μας είχε αναθέσει να μεταφράσουμε από το πρωτότυπο τον κομμό της Ηλέκτρας τον οποίο και κρατώ ακόμη, ένα ακριβό αντίγραφο και για το οποίο πήρα εξαιρετικές κρίσεις από την αγαπημένη καθηγήτρια.

Ήξερα λοιπόν ότι θα μπορούσε να περιλαμβάνει πολλά η λέξη παρωδία αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα μπορούσε να είναι τόσο κοντά στη λέξη ιεροσυλία. Από την αρχή ως το τέλος ήταν μια θεατρική παράσταση που έθιγε την ιερή κληρονομιά μας σε έργα που σεβάστηκαν οι αιώνες.

Ιδιαίτερα όμως, τη στιγμή που η «Ηλέκτρα» (Πέτρος Φιλιππίδης) κρατούσε υποτίθεται την τέφρα του αδερφού της και αναρωτιόταν αν μπορεί μ’αυτήν να πλύνει πατώματα ή τα πιάτα αισθάνθηκα μια οδυνηρή απογοήτευση και αηδία. Δεν ξέρω αν έχουμε το δικαίωμα, ίσως να υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να μου το εξηγήσουν, όταν κρυβόμαστε πίσω από λέξεις σαν την λέξη παρωδία, να λέμε ευτελείς και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς σε βαθμό κακουργήματος.

Δυστυχώς δε αυτό τελευταίως γίνεται όλο και συχνότερα.

Εγώ πάντως όχι μόνο δεν γέλασα «μέχρι δακρύων» αλλά ούτε καν μειδίασα. Εγώ αλλά και πάρα πολλοί γύρω μου.

Αποδράσεις

Αποδράσεις

Αγαπώ τις μικρές μου αποδράσεις

κείνες τις ανεπαίσθητες νυχτερινές διαφυγές

πάνω στον φευγάτο άνεμο του ονείρου,

δίχως την παρουσία αυτοπτών μαρτύρων.

Καλπάζοντας σ’ένα κρεσσέντο

μιας άπιαστης ουτοπίας…

Όταν το σκοτάδι γίνει μανδύας σιωπής

και παραπέτασμα μοναχικής επάρκειας.

Όταν τ’αστέρια, το φεγγάρι, ο ήλιος

-κι ο απανταχού παρών ουρανός –

πάψουν να βαραίνουν δίχως έλεος

πάνω στην ανθρώπινη ένδεια…

Τα βήματα, τότε, αχαλίνωτα, ξεστρατισμένα

από τ’αχνάρια της στεριωμένης συγκατάβασης

και την ανελέητη πραγματικότητα

Μπορούν να πουν Ελευθερία…

Μπορούν να πουν Χτες και Αύριο

και Τώρα πια…

Κι επιτέλους το τέλος Μιας Οδοιπορίας…

Έτσι, σαν ένα τραγούδι ατραγούδιστο

Αγέννητης σκέψης στερνοπαίδι…

Φτερά μπορούν να γίνουν,

πανάλαφρης αιώρησης στο Παντού…

και στο τίποτα!

κι αλάθευτοι ιχνηλάτες μυστικών μονοπατιών

άγνωρης μαγείας.

Αγαπώ τις παντοδύναμες μικρές μου αποδράσεις

ως τον Θάνατο.