Αποδράσεις
Αγαπώ τις μικρές μου αποδράσεις
κείνες τις ανεπαίσθητες νυχτερινές
διαφυγές
πάνω στον φευγάτο άνεμο του ονείρου,
δίχως την παρουσία αυτοπτών μαρτύρων.
Καλπάζοντας σ’ένα κρεσσέντο
μιας άπιαστης ουτοπίας…
Όταν το σκοτάδι γίνει μανδύας σιωπής
και παραπέτασμα μοναχικής επάρκειας.
Όταν τ’αστέρια, το φεγγάρι, ο ήλιος
-κι ο απανταχού παρών ουρανός –
πάψουν να βαραίνουν δίχως έλεος
πάνω στην ανθρώπινη ένδεια…
Τα βήματα, τότε, αχαλίνωτα,
ξεστρατισμένα
από τ’αχνάρια της στεριωμένης
συγκατάβασης
και την ανελέητη πραγματικότητα
Μπορούν να πουν Ελευθερία…
Μπορούν να πουν Χτες και Αύριο
και Τώρα πια…
Κι επιτέλους το τέλος Μιας
Οδοιπορίας…
Έτσι, σαν ένα τραγούδι ατραγούδιστο
Αγέννητης σκέψης στερνοπαίδι…
Φτερά μπορούν να γίνουν,
πανάλαφρης αιώρησης στο Παντού…
και στο τίποτα!
κι αλάθευτοι ιχνηλάτες μυστικών
μονοπατιών
άγνωρης μαγείας.
Αγαπώ τις παντοδύναμες μικρές μου
αποδράσεις
ως τον Θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου