Ένας θάνατος

Ένας θάνατος

Να την αγαπάς τη ζωή.

Να την ζεις όποια κι αν είναι

Κι ύστερα να την εγκαταλείπεις.

Βιρτζίνια Γουλφ.

Είναι τόσα πολλά, τόσο καταιγιστικά και πολυσήμαντα αυτά που πρέπει να τραβήξουν και να μαγνητίσουν πρώτα το βλέμμα του αναγνώστη! Αφήνουμε λοιπόν σε μιαν άκρη, έτσι μόνο από επαγγελματική συνέπεια γραμμένο, το ‘μικρό χρονικό ενός ασήμαντου θανάτου’

Ένας άνθρωπος. Της απόλυτης Μοναξιάς και της Νύχτας. Πενήντα μόνο χρόνια γραμμένα στο τεφτέρι της ζωής του. Πενήντα χρόνια ‘πως’ βιωμένα; Που; Ποιες ανθρώπινες παρουσίες τριγύρω του; Πόσα ‘συν’, πόσα ‘πλην’ στον απολογισμό ενός ανθρώπινου βίου;

Ο άδειος κάδος απορριμμάτων δεν χωρούσε τίποτα παραπάνω από το ανθρώπινο κορμί. Πόσο γυμνό, πόσο ντυμένο… δεν μάθαμε. Μόνο για τις κραυγές του πόνου πληροφορηθήκαμε, όταν το ζωντανό πλάσμα καταποντιζότανε μηχανικά από τον κάδο στον χώρο απορριμμάτων του απορριμματοφόρου.

Βοήθεια! Θα φώναξε βέβαια, έτσι καθώς ξύπνησε τόσο επώδυνα από τον ‘συμβατικό ύπνο’ που ζήτησε να βρει στη μόνη διαθέσιμη ‘φιλόξενη αγκαλιά’ ενός μεταλλικού κουτιού. Για να προφυλαχθεί όσο μπορούσε από την επίθεση της παγωμένης νύχτας και να μπορέσει ν’αντιμετωπίσει το ξημέρωμα. Η ψυχρή μηχανή τον άλεθε.

Όταν οι καταθορυβημένοι, ανεύθυνοι βιοπαλαιστές της καθημερινής ρουτίνας άκουσαν τις κραυγές και σταμάτησαν αμέσως τη λειτουργία της μηχανής, ήταν πια αργά. Ο ‘ύπνος’ έγινε ‘πονετικός κι αιώνιος’.

Η ‘ειδησούλα’! Που σαν μια σκοτεινή, συνοφρυωμένη απειλή σκέπασε όλα τα βαρυσήμαντα νέα. Τις άλυτες απορίες. Για το Αύριο.

Ένας θάνατος μέσα σ’ένα κάδο απορριμμάτων… Έτος 2010 μ.Χ! Μ’ένα τεχνολογικό πολιτισμό να καλπάζει… Με τη λέξη ‘ΧΛΙΔΗ’ να μπορεί άνετα να συντροφεύει τον τρόπο διαβίωσης τόσο πολλών συνανθρώπων…