Όχι παρωδία αλλά ιεροσυλία!

Βέβαια, πηγαίνοντας να παρακολουθήσω την παράσταση «Ωχ.. Ηλέκτρα!», στο Βεάκειο, ήξερα πως, όπως έγραφαν, επρόκειτο για παρωδία της τραγωδίας Ηλέκτρα του Σοφοκλή που θα δικαιολογούσαν κάποιες τολμηρές παρεκτροπές από το κείμενο. Όμως, με συνόδευαν και κάποιες μνήμες από την εποχή που είχα διδαχθεί από την αξέχαστη, ανεπανάληπτη, μοναδική καθηγήτρια Κατίνα Παπά, του 6^ου Γυμνασίου Θηλέων (ήταν συγχρόνως και συγγραφέας και ποιήτρια, μαθήτρια του Άντλερ και η πρώτη που είχε ιδρύσει συμβουλευτικά γραφεία για επικοινωνία με τους γονείς των παιδιών). Μας είχε αναθέσει να μεταφράσουμε από το πρωτότυπο τον κομμό της Ηλέκτρας τον οποίο και κρατώ ακόμη, ένα ακριβό αντίγραφο και για το οποίο πήρα εξαιρετικές κρίσεις από την αγαπημένη καθηγήτρια.

Ήξερα λοιπόν ότι θα μπορούσε να περιλαμβάνει πολλά η λέξη παρωδία αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα μπορούσε να είναι τόσο κοντά στη λέξη ιεροσυλία. Από την αρχή ως το τέλος ήταν μια θεατρική παράσταση που έθιγε την ιερή κληρονομιά μας σε έργα που σεβάστηκαν οι αιώνες.

Ιδιαίτερα όμως, τη στιγμή που η «Ηλέκτρα» (Πέτρος Φιλιππίδης) κρατούσε υποτίθεται την τέφρα του αδερφού της και αναρωτιόταν αν μπορεί μ’αυτήν να πλύνει πατώματα ή τα πιάτα αισθάνθηκα μια οδυνηρή απογοήτευση και αηδία. Δεν ξέρω αν έχουμε το δικαίωμα, ίσως να υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να μου το εξηγήσουν, όταν κρυβόμαστε πίσω από λέξεις σαν την λέξη παρωδία, να λέμε ευτελείς και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς σε βαθμό κακουργήματος.

Δυστυχώς δε αυτό τελευταίως γίνεται όλο και συχνότερα.

Εγώ πάντως όχι μόνο δεν γέλασα «μέχρι δακρύων» αλλά ούτε καν μειδίασα. Εγώ αλλά και πάρα πολλοί γύρω μου.