ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ

Σωριάστηκε στο παγκάκι της μικρής πλατείας. «Να κι ένα καλό! Τα λιγοστά δέντρα τριγύρω χλωρά κι ευχαριστημένα ! Πολλές οι βροχές, πολλές οι καλοκαιριάτικες λάσπες, για κάποιους, ας είναι και δέντρα, αυτό σημαίνει ευτυχία! », είπε ο ράθυμος νους του με τη μέσα του μιλιά.

Κοίταξε τα λασπωμένα του παπούτσια … φτάνει να μην μπει πολύ νερό από τις τρύπες της σόλας, από κει που βρήκε δρόμο το νερό για να περάσει και ν΄αρχίσει την ολοκληρωτική κατεδάφιση.

Κάποιο υπόλοιπο από το σουσαμένιο κουλούρι ξέφτισε ανάμεσα στα δάχτυλά του … «Γρήγορα που τρώγεται το σκασμένο! Και παιδιά σαν ήμασταν …. » θυμήθηκε τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής…. ,
Σουσαμένιο κουλούρι ; Άπιαστο όνειρο. Πανδαισία γεύσης και χαράς σαν του ξέπεφτε κανένα !

Κατοχή …. Μικρός για γραμμές επαφής με τον εχθρό, μεγάλος όμως για να νιώθει και να θυμάται. Και ούτε ιδέα πως μπορείς να ξαναζήσεις στη ζωή σου ώρες χαράς… και τύψης για ένα κουλούρι. Ναι …. κάποιας χαράς και τύψης γιατί αυτός μόλις τώρα χόρτασε την πείνα του. Η θυγατέρα του, μεγάλη, κουρασμένη, σκέψου! Να κλαίει το πρωί γιατί έχανε τη δουλειά της. Να σκουπίζει τους δρόμους ! Αυτή ήταν η εργασία της. Δεν τους χρειαζότανε πια, έκαναν οικονομίες, την απολύσανε ! Τα δύο δεκαπεντάρικα παιδιά της με την κατακουτσουρεμένη σύνταξη του παππού. Για ζωή, για σχολείο …. θελήματα, ξαγρύπνιες της μάνας …. Εξακολουθητικές απουσίες του πατέρα. Της γιαγιάς η πρόσφατη γελαστή φωτογραφία πάνω στο τραπέζι…

«Τι θα φάμε σήμερα ; » συρτή η φωνή της κόρης.
« Θα περάσω απ΄τη λαϊκή. Εκεί κατά το τέλος της μέρας. Κάτι γίνεται τότε … Πολύ πράσινο πεταμένο. Μερικοί καλοί άνθρωποι που χαρίζουν κάποια ζαρζαβατικά.. Θα βολευτούμε, κάτι θα γίνει».

Έσφιξε στο χέρι με τα σουσάμια στη πλαστική σακούλα. «Εσύ τα παιδιά! Να προσέχεις τα παιδιά να μην στεναχωριούνται…»

Και η μάνα του στην Κατοχή…
« Έχω ακόμα λαχανίδα από τα χτές… Έχω και πλιγούρι. Θα σου κάνω ένα φαί να γλύφεις και τα δάχτυλά σου αγόρι μου…»

Η πλαστική σακούλα έτσι σα να κουνήθηκε κρεμασμένη από το χέρι του… Κάποια σκόρπια σουσάμια ένα γύρω και ένα άσπρο περιστέρι να αγωνίζεται να σώσει μερικά τόσο νόστιμα ! Χαμογέλασε ... Σαν να λιγόστεψαν και τα περιστέρια. Άλλοτε η πλατεία ήταν γεμάτη από δαύτα και αυτά τόσο καμαρωτά και τόσο εμπΙστεμένα στους περαστικούς. Κι ας τα σκότωναν μερικοί - μερικοί έτσι ομαδικά κάτι φορές για να μην λερώνουν τον τόπο με τα απόβλητά τους.

Το άσπρο περιστέρι να επιμένει με θάρρος στο τσιμπολόγημα… Τι να σου κάνει πια κι η λαϊκή. « Στο τέλος θα φυτρώνει λαχανόκηπος στα σωθικά μας … » είχε πει τις προάλλες η κόρη.. Τέτοια κατάντια , τέτοια !

Το χέρι πήγε κοντά.. το περιστέρι είχε βρει κάποια περίσσεια σουσάμια και τα απολάμβανε. Κοίταξε γύρω του.. ερημιά ! Χούφτωσε το πουλί, τόχωσε στη σακούλα ίσα μια ξαφνιασμένη φωνούλα που σταμάτησε μεμιάς σε κάποιο πιο σίγουρο σφίξιμο.

Είναι μια λύση. Είναι κάποια λύση. Η μέσα του φωνή .
Προσωρινή, μα σκέψου τα παιδιά. Θα το ονομάσουμε κοτόπουλο και τάχατες δεν είναι πουλερικό. Τα πιτσουνάκια δεν τρώγονται ; Δεν τα μαγειρεύουν στα καλύτερα εστιατόρια ;

Θυμήθηκε τον γάτο της κατοχής, τον ολόμαυρο, τον παχουλό, τον αγαπημένο του «Τυχερό», έτσι τον είχε βαφτίσει… Και όταν τον έχασε, δεν ήξερε. Δεν ήξερε ! Τι πόνος τι δάκρυα! « Τον είδα στα χέρια του Ιταλού, του φύλακα της Τηλεφωνικής, εδώ πιο κάτω !».

« Πάει για φούρνο ο γάτος σου. Οι Ιταλοί τους τρώνε, δεν στο είχαν πει ποτέ; Και όπως τον είχες και καλοθρεμμένο ..» είχε πει ο γείτονας.

Μήπως ήξερε πως μπορούσες να στραγγαλίσεις ένα μικρό κάτασπρο περιστέρι, πεινασμένο και τόσο φιλικό μαζί σου ; Έτσι για να ξεγελάσεις την πείνα των παιδιών… Μήπως μπορούσε να ξέρει τι φέρνει η ζωή, τι φέρνει η ώρα ;

Τι φέρνουν οι καιροί ;

Τούλα Μπούτου

( απο συλλογή αδημοσίευτων διηγημάτων )

artist Jean Baldauf - oil on canvas - 19 c.