Ένας σύγχρονος πνευματικός φάρος...

Βιβλιοθήκη «Καίτη Λασκαρίδη»

Μ

ια λαμπρή βραδιά στις 18 Δεκεμβρίου για τη γιορτή της Βιβλιοθήκης που συμπλήρωσε τα 20 χρόνια της. Άνθρωποι κάθε ηλικίας γέμισαν και την κύρια και τη βοηθητική αίθουσα του Ιδρύματος της οδού 2ας Μεραρχίας για ν’ακούσουν, να συμμετάσχουν και να χαρούν μέσα σε μια ατμόσφαιρα στοχασμού, παρηγοριάς για τα απαράδεκτα συμβαίνοντα στη χώρα μας και κάποιας μελλοντικής ελπίδας για άνοιγμα κι άλλων τέτοιων πνευματικών διεξόδων. Το έχουμε τονίσει κι άλλη φορά. Το Λασκαρίδειο Ίδρυμα (με τη Βιβλιοθήκη του) ήταν μια μοναδική ιδανική περίπτωση ιδιωτικής πρωτοβουλίας για τον Πειραιά.

Θυμάμαι με συγκίνηση την ιστορία του ωραίου νεοκλασικού κτηρίου την εποχή που σκόρπιζε γαλλικό φως και γνώσεις στα παιδιά μας. Την εποχή που ήταν η καταφυγή μας (πολλών πνευματικών ανθρώπων) για αξέχαστες πνευματικές εκδηλώσεις και αναφορές. Και χαίρομαι τόσο που η μεταμόρφωση του σε ένα σύγχρονο πνευματικό φάρο ήταν δικαίωση και μια αξιοθαύμαστη συνέχεια.

Ομιλητές: όλοι ξεχωριστοί και ο καθένας με τη δική του λεκτική προσθήκη. Η κ. Μαριλένα, πρόεδρος της Βιβλιοθήκης είναι μια φωτεινή αξιαγάπητη παρουσία απ’όπου κι αν τη δεις. Ο πρόεδρος κος Πάνος Λασκαρίδης μια ελληνική προσωπικότητα, υπόδειγμα του είδους. Η κ. Καλή Κυπαρίσση, πηγή φωτός για να φωτίζει και να καθοδηγεί αυτό το μοναδικό, για την Ελλάδα, ίδρυμα.

Παρακολούθησα τους εκλεκτούς ομιλητές, φροντίζοντας να μη χάσω ούτε λέξη από τα λεγόμενά τους όμως μια υποχρέωση προς τον Πειραϊκό Σύνδεσμο με ανάγκασε να χάσω τη μουσική συνέχεια. Συγκράτησα μια φράση της ποιήτριας Κικής Δημουλά που αναφέρθηκε στην αγάπη του κ. προέδρου στους φάρους και ναι, κάτι τέτοιο πόσο ταιριάζει στην φωτοδότρα Βιβλιοθήκη Λασκαρίδη! Κι εγώ, μ’αυτή την αλληγορική αγάπη στους φάρους βαθιά στην καρδιά μου, παραθέτω ένα μου ποίημα με την ευχή το Ίδρυμα Λασκαρίδη να εκπέμπει πάντα από την έπαλξή του καινούργιο φως που να βοηθάει πνευματικά στη σωστή ρότα των επερχόμενων ελληνικών γενεών.

Ο Φάρος

Ο φάρος στ’ακρωτήρι που το κούρσεψε ο καιρός

μόνος απόμεινε μέσα στη νύχτα

να καρτερεί για κάποιαν έλευση.

Απτόητος. Ανυποχώρητος.

Αδιάκοπα σπαταλώντας το πληθωρικό του φως.

-Σταμάτα πια να προσφέρεις του κάκου!

Τα πλοία αλλάξανε πορεία!

του μηνούσαν οι γλάροι οι περαστικοί.

-Και η βάρκα, η πιστή συντρόφισσά μας

βούλιαξε κι αυτή. Δεν θα περάσει πια.

-Εγώ θα φωτίζω!

Πρέπει να το ξοδέψω το φως που με καίει.

Απαντούσε ο φάρος.

Να΄ναι μια παρουσία μέσα στο σκοτάδι.

Έστω για ένα μόνο πλανεμένο καράβι.

Έστω μόνο για μια μικρή ξεστρατισμένη ρότα.

Έστω μόνο για σας!

Της μέρας της φωτεινής

τους σίγουρους γλάρους