Αυτοσχεδιάζοντας με τη ΔΑΝΑΗ

Αυτοσχεδιάζοντας με τη ΔΑΝΑΗ

Τ

η Δανάη την απτόητη στο Χρόνο, τη Δανάη Στρατηγοπούλου, που ξεσήκωνε καρδιές και ύγραινε ματιές και γένναγε νοσταλγίες με την κιθάρα και το τραγούδι της, με τις ατάκες της. Με τη γλυκειά, έξυπνη, σοφή παρουσία της. Αυτή που περιφρονούσε τα χρόνια που για άλλους είναι αβάσταγο φορτίο, για κείνην όμως ήταν ένας μόνον σταθμός ακόμη που διαβαίνει με το τρένο της ζωής κι άστο να πηγαίνει. Η κάθε στιγμή έχει την αξία της. Κι ένα Αύριο υπάρχει πάντα. Όποια μορφή κι αν έχει…

Ζέστη στον κήπο κι εμείς αυτοσχεδιάζουμε! «Βρες ένα θέμα!» μου λέει. Κι εγώ βαλαντωμένη από τη λαύρα, όμως χαρούμενη για την παρουσία της. «Γιατί λαλάει ο τζίτζικας;» λέω. «Ωραία, γράφε λοιπόν! Ακροστιχίδες!»

Αρχίζουμε να γράφουμε και οι δυο. Εκείνη τελειώνει πρώτη! Μαθημένα βλέπεις τα βουνά από τα χιόνια… Τα καλοκαίρια από πυρπολήσεις… Το χέρι της τρέχει, έτοιμο το ποίημα στη στιγμή. Μόνο που «περιφρόνησε» τα τζιτζίκια. Όμως… φωνή από δω, φωνή από κει, για φωνές πρόκειται! Φωνές ν’ακούγονται! Παίρνει για θέμα τ’όνομά της, το δικό της όνομα:

Δ       ικαίωση ζητάνε οι θεοί

Α      φού έδωσαν φωνή πρέπει να βγαίνει

Ν      α ήταν γι’αυτό που ολόκληρη ζωή

Α      κούραστα τραγούδαγα η καημένη;

΄Η       ζήταγα να βρώ κι άλλο πρωί        

Εγώ μικραίνω… Γιατί λαλάει ο τζίτζικας; ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ λοιπόν! Το δικό μου θέμα.

Τ         ράνεψε ο αγέρας τις κραυγές του

Ζ        αλίστηκε του βραδιού μας η αχλύ

΄Ι       σως θέλει δικαίωση για τις αυγές του

Τ      α δροσερά βραδάκια νοσταλγεί

Ζ     άλωσε στο μικρό του το κορμάκι

΄Ι       σαμε πέντε νότες παρδαλές

Κ     αι πάσκισε να μας πει με τη σειρά

Α!       μην ελπίζετε πολύ σε αλλαγές!

Σ     ώπα λοιπόν και κρύψε τα φτερά σου

Τα διαβάζουμε η μια στην άλλη και γελούμε. Ήταν μια μικρή καρφωτή πινέζα στο μεγάλο Πίνακα του Χρόνου! Να θυμίζει! Να πονεί!

                                                                 Βουλιαγμένη

                                                                 20 Ιουλίου 2004

Ανώτερη Δραματική Σχολή Πειραϊκού Συνδέσμου

Ο λογοτέχνης Δ. Κράνης για τον Γ.Θ.Λαμπράκη

«Από καρδιάς»

(Για τον Γιώργο Θ. Λαμπράκη)

Δεν είναι τελικά ωραίο να έχεις γνωρίσει τη συγγραφέα του βιβλίου. Και τον τιμώμενο. Ήδη αποχωρήσαντα από το μάταιο και απατηλό κόσμο μας , τόσο πρόωρα. Το γιό της, τον Γιώργο Λαμπράκη. Μπορεί να ξέρεις κάποια πράγματα της ζωής του, αλλά πόσο βαθειά θλίβεσαι, όταν τα ανακυκλώνεις στη μνήμη σου…

Θα μου συγχωρέσει η εκλεκτή συγγραφέας, εξαίρετος πνευματικός άνθρωπος, διακεκριμένη γιατρός, η Τούλα Μπούτου, αφού τη συγχαρώ γι αυτό το λυρικό και πονεμένο ελεγείο της, το συναξάρι μιας οδυνουμένης μάνας, να γράψω ελάχιστες γραμμές μνήμης για τον Γιώργο.

Σε θυμάμαι, Γιώργο, έντονα, σαν και χθες: 7, 8, 9 και 10 χρονών παιδάκι. Να κλωτσάς τη μπάλα στη Βουλιαγμένη. Στον κήπο του εξοχικού, στο παρακείμενο οικόπεδο, στον ήσυχο τότε δρόμο, με τα λιγοστά αυτοκίνητα. Σε περνούσα 10 ολόκληρα χρόνια κι όμως θυμάμαι πόσο καλός ήσουνα και στο ποδόσφαιρο. Γρήγορος σαν τον άνεμο (υπήρξες άριστος δρομέας). Τεχνίτης στους ελιγμούς σου (τρίπλες), δείγμα της έμφυτης ευφυίας σου. Παίζαμε με άλλους γνωστούς και μη, συγγενείς ή φίλους, σε γιορτές, το Πάσχα, το καλοκαίρι, τα Χριστούγεννα…

Ξεχώριζες χωρίς να το επιδιώξεις ποτέ. Με μια φωνή διακριτική, απαλή, ευγενική. Σαν το φλοίβισμα των κυμάτων της θάλασσας, που τόσο αγαπούσες. Αγαπούσες την ΑΕΚ, την ιστορική ομάδα της Κωνσταντινούπολης. Καλλίτερα που δεν είδες το ξεπεσμό της.

Μετά, σπουδές, δουλειά, διακρίσεις παντού, στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Άριστος, πρωτοποριακός, πλαστικός χειρουργός. Σεμνός, με εξαίρετα αποτελέσματα των επεμβάσεών του σε γνωστά πρόσωπα: σε ηθοποιούς, καλλιτέχνες. Αλλά και σε απλούς ανθρώπους, που σου ζητούσαν μιαν ανανέωση, μια μεταμόρφωση, κάποια ατέλεια της φύσης, κάποιο ξεγέλασμα του χρόνου.

Είχες διαλέξει μια ιατρική ειδικότητα, που τα αποτελέσματά της είναι αμέσως ορατά. Δεν κρύβονται: Πόσοι και πόσοι ασθενείς σου δεν διαπιστώσανε ότι τους είχες κάνει ομορφότερους, ελκυστικώτερους: Και σε ευγνωμονούσανε συνεχώς, όταν κοιτάζανε στον καθρέφτη. Ακόμα και σε νομικά θέματα, η κρίση σου ήτανε σωστή. Η λογική σου τετράγωνη.

Δεν πιστεύω ότι έφυγες… Σε κάποια γωνιά θα είσαι κρυμμένος (είχες παίξει πολύ κρυφτό, απογεύματα και βράδια στη Βουλιαγμένη). Είναι γνωστό ότι δεν ήθελες να δείχνεσαι. Κάπου θα βρίσκεσαι και θα φανείς πάλι για να μας πεις: «Φτου ξελεφτερία»…

Δημήτρης Α. Κράνης

Ο Δημήτρης Κράνης είναι δικηγόρος, λογοτέχνης ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας

Τελευταία παράσταση στις 12 Ιανουαρίου...

Εως τις 12 Ιανουαρίου παραστάσεις για το Καμπαρέ... Ελλάς!

Λίγα λόγια για την επιθεώρηση «ΚΑΜΠΑΡΕ... ΕΛΛΑΣ»:

Η επιθεώρηση είναι ένα ιδιαίτερο νεοελληνικό θεατρικό είδος. Ένα είδος μικτού θεάματος με χορό, μουσική, σάτιρα που συνδυάζει την πρόζα με το μονόλογο, το διάλογο και το τραγούδι. Ένα είδος που χωρίς πολιτικές και κοινωνικές δεσμεύσεις ελέγχει την επικαιρότητα και καυτηριάζει με χιούμορ τα κακώς κείμενα... δηλαδή μιλάμε για το «ΚΑΜΠΑΡΕ... ΕΛΛΑΣ».

Μία επιθεώρηση των Τούλας Μπούτου και Μανώλη Δεστούνη, που ανεβαίνει σε κλασικά πρότυπα της παλιάς καλής επιθεώρησης σατιρίζοντας τα σημερινά πολιτικά τεκταινόμενα κι όχι μόνο και τα προβλήματα που περνάμε μέσα από διάθεση σκωπτική και σατιρική προσφέροντας άφθονο γέλιο!

Ο Μανώλης Δεστούνης, μετρ της επιθεώρησης, έχει υπηρετήσει αυτό το τόσο απαιτητικό είδος 40 χρόνια κι έχει πρωταγωνιστήσει στα  μεγαλύτερα θέατρα με τα κολοσσιαία ονόματα της επιθεωρησιακής σκηνής. Νίκος Σταυρίδης, Άννα Καλουτά, Ρένα Ντορ, Μίμης Φωτόπουλος, Ντίνος Ηλιόπουλος, Ρένα Βλαχοπούλου είναι μερικά από τα ονόματα που μοιράστηκαν το γέλιο και τα χειροκροτήματα του κοινού.

Το «ΚΑΜΠΑΡΕ...ΕΛΛΑΣ» είναι εμπνευσμένο από τις παραπάνω συνεργασίες και τα αυθεντικά κείμενα της τότε εποχής. Και ξαφνικά διαπιστώνεις το εξής καταπληκτικό: δεν έχεις παρά να αλλάξεις στα ήδη υπάρχοντα κείμενα τα ονόματα με σημερινά και να μεταφέρεις τα τότε γεγονότα στο τώρα. Παρατηρείς, ίσως με τρόμο, ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει σ’ αυτό τον τόπο και τόσα χρόνια ζούμε όλοι- εν αγνοίας μας- μέσα σε ένα καμπαρέ... το «ΚΑΜΠΑΡΕ... ΕΛΛΑΣ».

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία: Μανώλης Δεστούνης

Σκηνικά- κοστούμια: Γιοβάννα Πρασίνου

Μουσική: Άκης Φλωρεντής

Χορογραφίες: Σίμων Πάτροκλος

Βοηθός χορογράφου: Erella Meram

Φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός

ΠΑΙΖΟΥΝ:

Μανώλης Δεστούνης, Κωνσταντίνος Ραβνιωτόπουλος, Άννα Μαρία Βιδάλη, Ελένη Μπέη, Γιάννης Κωσταράς, Ηρώ Μητρούτσικου, Έφη Κουτάντου

ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ:

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ      20.40

ΣΑΒΒΑΤΟ           19.40

ΚΥΡΙΑΚΗ           20.40

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

Γενική είσοδος: 12 ευρώ

"Άπαντες ήταν απολαυστικότατοι· Γέλασα και το ευχαριστήθηκα!..."

Μια επιθεώρηση κατά τα πρότυπα των παλιών, καλών, σεμνών επιθεωρήσεων

του Φραντζέσκου Λειβαδάρου

Δευτέρα, 16 Δεκεμβρίου 2013

 

http://www.attikipress.gr/

Πήγα μη γνωρίζοντας τί να περιμένω - και εξεπλάγην ευχάριστα.

Η παράσταση έδενε με μαγικό τρόπο το παλιό με το νέο, με περισσότερους από έναν τρόπους.

 «ΚΑΜΠΑΡΕ… ΕΛΛΑΣ»

Κατ' αρχήν η θεματολογία -κριτική των πολιτικών δρωμένων, καυτηριασμός της νεοελληνικής νοοτροπίας και πολιτικής συμπεριφοράς, αλλά και η παρουσίαση της μοιρολατρικής προσέγγισης του μέσου Έλληνα στη μίζερη κατάσταση την οποία ο ίδιος δημιουργεί – είναι επίκαιρη, τόσο σήμερα, όσο και πριν από τριάντα χρόνια και πενήντα χρόνια, όταν δημιουργήθηκαν αυτά τα κείμενα, και είμαι βέβαιος και πριν από εκατό χρόνια (όπως περιγράφει το ποίημα «Ελλάς ηρώων χώρα», το οποίο το ήξερα από μελοποίηση του Γ.Ζουγανέλη), αλλά τότε δεν ήμουν παρών για να το διαπιστώσω ιδίοις όμμασι!

 Η παράσταση ήταν μια επιθεώρηση αφιερωμένη στις παλιές καλές επιθεωρήσεις προ τριακονταετίας, πράγμα το οποίο, από μόνο του, ήταν ικανό να σε χρονομεταφέρει, νοητά έστω, και για λίγο, σε μάλλον πιο ευχάριστα χρόνια. Ωστόσο δε περιορίστηκε εκεί, με σκηνές οι οποίες ήταν σα να βγήκαν από ασπρόμαυρη Ελληνική ταινία του ‘50 ή του ‘60, αλλά και με στερεοτυπικούς χαρακτήρες παλαιοτέρων ετών, σίγουρα άγγιξε πολύ κόσμο, ιδιαίτερα στο άνω ηλικιακό άκρο του κοινού. Το έργο, όμως, πάτησε και σε άλλα χωράφια - με αναφορές στους περιπλανώμενους θιάσους των μέσων του προηγουμένου αιώνα  (τα γνωστά μας –και από τον “Θίασο” του Αγγελόπουλου- μπουλούκια) έδωσε μία, μάλλον, ρεαλιστική εικόνα για τον δύσκολο δρόμο του επαγγέλματος του ηθοποιού, στον οποίο η μελαγχολία της πραγματικότητας συνυπάρχει με την ελπίδα, η οποία πηγάζει από θέλησή του και τον έρωτά του για αυτό το οποίο κάνει!

Υπό μία άλλη οπτική γωνία, το σύνολο των νούμερων που παρουσιάστηκαν μοιάζει με ένα κολλάζ από παλιές φωτογραφίες, άλλες ασπρόμαυρες, άλλες ξεθωριασμένες Polaroid του ‘70 και μερικές τραβηγμένες με ψηφιακή μηχανή. Κολλάζ, το οποίο ίσως βάλει τον θεατή να αναλογιστεί ότι σε κάποιες από αυτές μπορεί να βρισκόταν και ο ίδιος, ίσως όχι στο προσκήνιο μαζί με τους πρωταγωνιστές, αλλά λίγο πιο πίσω, ως τυχαία περαστικός. Είμαι βέβαιος ότι, όπως και σε μένα, έτσι και στους υπόλοιπους θεατές, δόθηκαν αρκετές αφορμές για να ανατρέξουν σε περιστατικά της ζωής μας, τα οποία μας θύμισαν οι σκηνές του έργου.

Όλα τα ανωτέρω, αν και είχαν σαφείς δεσμούς με το παλιό, ήταν εμπλουτισμένα με στοιχεία από τη σύγχρονη πραγματικότητα, πράγμα το οποίο σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο αρμονικά μπορούν να δέσουν οι δύο αυτοί κόσμοι, αλλά κι ότι ο Έλληνας, τελικά, δεν αλλάζει. Η σκέψη μου επιβεβαιώθηκε λίγο αργότερα, καθώς έβλεπα τον ηλικιωμένο κύριο στο μπροστινό κάθισμα να ψάχνει κάτι στο smartphone του, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος.

Φυσικά, αυτό δε θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα στη σκηνή χωρίς τη συνεργασία της θεατρικής ομάδας. Τρεις γενιές ηθοποιών έπαιξαν τους ρόλους τους - τόσο τους στενούς της παράστασης όσο και αυτούς της ηλικίας τους - με εξαιρετικά πειστικό τρόπο, όχι μόνο ως μονάδες, αλλά, κυρίως, ως σύνολο, δημιουργώντας το επιτυχημένο δέσιμο του παλιού με το νέο, το οποίο διατρέχει όλη την παράσταση. Εν ολίγοις, εξαιρετικές παρουσίες με χαρακτήρα, ο οποίος υποστήριζε το ρόλο τους. 

Άπαντες ήταν απολαυστικότατοι· Γέλασα και το ευχαριστήθηκα!

Κλείνοντας, θεωρώ ότι η παράσταση πέτυχε τον σκοπό της, καθ'ότι, κατά τη διάρκεια της, μεταφέρθηκα (πράγμα δύσκολο για ένα άτομο με τεχνοκρατική προσέγγιση στα πράγματα) σε έναν άλλο κόσμο, και πιο παλιό, αλλά και, σε κάποια σημεία, άγνωστο για την νεώτερη γενιά...

Μια έντιμη παράσταση, σε ένα σχετικά μικρό θέατρο, στο κέντρο της θεατρικής περιοχής της Κυψέλης, με ένα ζεστό φουαγιέ-μπαρ, ιδανικό  για να πιείς και ένα ποτό πριν την θέαση.