"Άπαντες ήταν απολαυστικότατοι· Γέλασα και το ευχαριστήθηκα!..."

Μια επιθεώρηση κατά τα πρότυπα των παλιών, καλών, σεμνών επιθεωρήσεων

του Φραντζέσκου Λειβαδάρου

Δευτέρα, 16 Δεκεμβρίου 2013

 

http://www.attikipress.gr/

Πήγα μη γνωρίζοντας τί να περιμένω - και εξεπλάγην ευχάριστα.

Η παράσταση έδενε με μαγικό τρόπο το παλιό με το νέο, με περισσότερους από έναν τρόπους.

 «ΚΑΜΠΑΡΕ… ΕΛΛΑΣ»

Κατ' αρχήν η θεματολογία -κριτική των πολιτικών δρωμένων, καυτηριασμός της νεοελληνικής νοοτροπίας και πολιτικής συμπεριφοράς, αλλά και η παρουσίαση της μοιρολατρικής προσέγγισης του μέσου Έλληνα στη μίζερη κατάσταση την οποία ο ίδιος δημιουργεί – είναι επίκαιρη, τόσο σήμερα, όσο και πριν από τριάντα χρόνια και πενήντα χρόνια, όταν δημιουργήθηκαν αυτά τα κείμενα, και είμαι βέβαιος και πριν από εκατό χρόνια (όπως περιγράφει το ποίημα «Ελλάς ηρώων χώρα», το οποίο το ήξερα από μελοποίηση του Γ.Ζουγανέλη), αλλά τότε δεν ήμουν παρών για να το διαπιστώσω ιδίοις όμμασι!

 Η παράσταση ήταν μια επιθεώρηση αφιερωμένη στις παλιές καλές επιθεωρήσεις προ τριακονταετίας, πράγμα το οποίο, από μόνο του, ήταν ικανό να σε χρονομεταφέρει, νοητά έστω, και για λίγο, σε μάλλον πιο ευχάριστα χρόνια. Ωστόσο δε περιορίστηκε εκεί, με σκηνές οι οποίες ήταν σα να βγήκαν από ασπρόμαυρη Ελληνική ταινία του ‘50 ή του ‘60, αλλά και με στερεοτυπικούς χαρακτήρες παλαιοτέρων ετών, σίγουρα άγγιξε πολύ κόσμο, ιδιαίτερα στο άνω ηλικιακό άκρο του κοινού. Το έργο, όμως, πάτησε και σε άλλα χωράφια - με αναφορές στους περιπλανώμενους θιάσους των μέσων του προηγουμένου αιώνα  (τα γνωστά μας –και από τον “Θίασο” του Αγγελόπουλου- μπουλούκια) έδωσε μία, μάλλον, ρεαλιστική εικόνα για τον δύσκολο δρόμο του επαγγέλματος του ηθοποιού, στον οποίο η μελαγχολία της πραγματικότητας συνυπάρχει με την ελπίδα, η οποία πηγάζει από θέλησή του και τον έρωτά του για αυτό το οποίο κάνει!

Υπό μία άλλη οπτική γωνία, το σύνολο των νούμερων που παρουσιάστηκαν μοιάζει με ένα κολλάζ από παλιές φωτογραφίες, άλλες ασπρόμαυρες, άλλες ξεθωριασμένες Polaroid του ‘70 και μερικές τραβηγμένες με ψηφιακή μηχανή. Κολλάζ, το οποίο ίσως βάλει τον θεατή να αναλογιστεί ότι σε κάποιες από αυτές μπορεί να βρισκόταν και ο ίδιος, ίσως όχι στο προσκήνιο μαζί με τους πρωταγωνιστές, αλλά λίγο πιο πίσω, ως τυχαία περαστικός. Είμαι βέβαιος ότι, όπως και σε μένα, έτσι και στους υπόλοιπους θεατές, δόθηκαν αρκετές αφορμές για να ανατρέξουν σε περιστατικά της ζωής μας, τα οποία μας θύμισαν οι σκηνές του έργου.

Όλα τα ανωτέρω, αν και είχαν σαφείς δεσμούς με το παλιό, ήταν εμπλουτισμένα με στοιχεία από τη σύγχρονη πραγματικότητα, πράγμα το οποίο σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο αρμονικά μπορούν να δέσουν οι δύο αυτοί κόσμοι, αλλά κι ότι ο Έλληνας, τελικά, δεν αλλάζει. Η σκέψη μου επιβεβαιώθηκε λίγο αργότερα, καθώς έβλεπα τον ηλικιωμένο κύριο στο μπροστινό κάθισμα να ψάχνει κάτι στο smartphone του, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος.

Φυσικά, αυτό δε θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα στη σκηνή χωρίς τη συνεργασία της θεατρικής ομάδας. Τρεις γενιές ηθοποιών έπαιξαν τους ρόλους τους - τόσο τους στενούς της παράστασης όσο και αυτούς της ηλικίας τους - με εξαιρετικά πειστικό τρόπο, όχι μόνο ως μονάδες, αλλά, κυρίως, ως σύνολο, δημιουργώντας το επιτυχημένο δέσιμο του παλιού με το νέο, το οποίο διατρέχει όλη την παράσταση. Εν ολίγοις, εξαιρετικές παρουσίες με χαρακτήρα, ο οποίος υποστήριζε το ρόλο τους. 

Άπαντες ήταν απολαυστικότατοι· Γέλασα και το ευχαριστήθηκα!

Κλείνοντας, θεωρώ ότι η παράσταση πέτυχε τον σκοπό της, καθ'ότι, κατά τη διάρκεια της, μεταφέρθηκα (πράγμα δύσκολο για ένα άτομο με τεχνοκρατική προσέγγιση στα πράγματα) σε έναν άλλο κόσμο, και πιο παλιό, αλλά και, σε κάποια σημεία, άγνωστο για την νεώτερη γενιά...

Μια έντιμη παράσταση, σε ένα σχετικά μικρό θέατρο, στο κέντρο της θεατρικής περιοχής της Κυψέλης, με ένα ζεστό φουαγιέ-μπαρ, ιδανικό  για να πιείς και ένα ποτό πριν την θέαση.