Αυτοσχεδιάζοντας με τη ΔΑΝΑΗ

Αυτοσχεδιάζοντας με τη ΔΑΝΑΗ

Τ

η Δανάη την απτόητη στο Χρόνο, τη Δανάη Στρατηγοπούλου, που ξεσήκωνε καρδιές και ύγραινε ματιές και γένναγε νοσταλγίες με την κιθάρα και το τραγούδι της, με τις ατάκες της. Με τη γλυκειά, έξυπνη, σοφή παρουσία της. Αυτή που περιφρονούσε τα χρόνια που για άλλους είναι αβάσταγο φορτίο, για κείνην όμως ήταν ένας μόνον σταθμός ακόμη που διαβαίνει με το τρένο της ζωής κι άστο να πηγαίνει. Η κάθε στιγμή έχει την αξία της. Κι ένα Αύριο υπάρχει πάντα. Όποια μορφή κι αν έχει…

Ζέστη στον κήπο κι εμείς αυτοσχεδιάζουμε! «Βρες ένα θέμα!» μου λέει. Κι εγώ βαλαντωμένη από τη λαύρα, όμως χαρούμενη για την παρουσία της. «Γιατί λαλάει ο τζίτζικας;» λέω. «Ωραία, γράφε λοιπόν! Ακροστιχίδες!»

Αρχίζουμε να γράφουμε και οι δυο. Εκείνη τελειώνει πρώτη! Μαθημένα βλέπεις τα βουνά από τα χιόνια… Τα καλοκαίρια από πυρπολήσεις… Το χέρι της τρέχει, έτοιμο το ποίημα στη στιγμή. Μόνο που «περιφρόνησε» τα τζιτζίκια. Όμως… φωνή από δω, φωνή από κει, για φωνές πρόκειται! Φωνές ν’ακούγονται! Παίρνει για θέμα τ’όνομά της, το δικό της όνομα:

Δ       ικαίωση ζητάνε οι θεοί

Α      φού έδωσαν φωνή πρέπει να βγαίνει

Ν      α ήταν γι’αυτό που ολόκληρη ζωή

Α      κούραστα τραγούδαγα η καημένη;

΄Η       ζήταγα να βρώ κι άλλο πρωί        

Εγώ μικραίνω… Γιατί λαλάει ο τζίτζικας; ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ λοιπόν! Το δικό μου θέμα.

Τ         ράνεψε ο αγέρας τις κραυγές του

Ζ        αλίστηκε του βραδιού μας η αχλύ

΄Ι       σως θέλει δικαίωση για τις αυγές του

Τ      α δροσερά βραδάκια νοσταλγεί

Ζ     άλωσε στο μικρό του το κορμάκι

΄Ι       σαμε πέντε νότες παρδαλές

Κ     αι πάσκισε να μας πει με τη σειρά

Α!       μην ελπίζετε πολύ σε αλλαγές!

Σ     ώπα λοιπόν και κρύψε τα φτερά σου

Τα διαβάζουμε η μια στην άλλη και γελούμε. Ήταν μια μικρή καρφωτή πινέζα στο μεγάλο Πίνακα του Χρόνου! Να θυμίζει! Να πονεί!

                                                                 Βουλιαγμένη

                                                                 20 Ιουλίου 2004