Περιμένοντας… κάποιο αύριο

Περιμένοντας… κάποιο αύριο

Αύγουστος  2014, Βουλιαγμένη

Ακούω στην TV

Αυτά τα επαναλαμβανόμενα, τα ανούσια. Και τα βαρετά…. Τόσο! Μα τόσο! Σήμερα μας πληροφορούν πόσο στοίχισε το κάθε μονόπετρο διασήμων – ωραίων – μοιραίων γυναικών που τους χάρισε στους αρραβώνες τους ο εκλεκτός τους (ένας από τους τόσους, ίσως αυτός που αγόρασε το πιο ακριβό)

Ακούς τιμές εκατομμυρίων δολαρίων και… χασμουριέσαι. Και η μνήμη σε σώζει… με μια τόσο δροσερή παλινδρόμηση.

Ημέρες κατοχής – ιταλογερμανικής. Μέρες τραγικές, βαθιά Ελληνικές ώρες, κόσμος αλαλιασμένος μα ορθός! Δημιουργικός πνευματικά! Ελπιδοφόρος σε προσμονές. Και τα νιάτα τα πεινασμένα, τα κακοντυμένα, τα δροσερά, τα ζωντανά σε ψυχή και σώμα. Κι είναι Πρωτομαγιά. Κι η παρεούλα (αψηφώντας και κάποιες αδέσποτες σφαίρες και κάποιες μπότες απειλητικές και κάποια μπουντρούμια που καραδοκούν), ετοιμάζονται για περίπατο στα «μπακακάκια» την πράσινη μαγεία εκεί μετά τα Πατήσια… όπου είναι γεμάτη πρασινάδα, πουλιά και βατραχάκια (από κει τη βαφτίσανε ‘τα μπακακάκια’)

Προχωρούνε τα παιδιά τραγουδώντας, χοροπηδώντας, αδιαφορώντας για τα «κακά» και «αγαπώντας την ομορφιά!» Με αγκαλιά τη Νιότη! Πασπαλισμένοι τον Πρώτο Έρωτα. Τα δυο ερωτευμένα 15χρονα πρώτα… Ίσα που κρατιούνται από τα δάχτυλα των δυο χεριών και η σπίθα που ανάβει ανάμεσά τους ένας ΠΑΙΑΝΑΣ που φτάνει ως τα ουράνια. Ο Μάιος! Έφτασε!

«Έχω ένα δώρο», λέει το αγόρι.

«Δώρο για μένα;» λέει η ξανθούλα.

«Ναι… έψαχνα να βρω τον αρραβώνα μας… Να τον φορέσεις!»

«Να φορέσω τι; Τι αγόρασες; Με τι;»

«Ένας κρίκος χρυσός από τις κουρτίνες»…

Κάπου η κουρτίνα θα κρέμεται ανεπαισθήτως. Δεν πειράζει. Αρκεί που υπάρχει ο κρίκος.

Της τον περνάει στο δαχτυλάκι, έτσι στα κρυφά, να μην δουν τ’άλλα παιδιά. Το δαχτυλάκι τόσο λεπτό, ο κρίκος τόσο πρόθυμος, χώρεσε, αγκάλιασε, έλαμψε… όσο τα δαχτυλίδια των εκατομμυρίων δολαρίων.

Αν πέφτανε μαζί στην λάσπη, την ίδια λάσπη θα εισπράτανε μα ενώπιον του ουρανού που παρακολουθούσε περίεργος είναι κάποιες επικουρικές αχτίδες του ηλίου που χιλιοφίλαγε για τον κρίκο της κουρτίνας κι έτσι κάτι παραπάνω εισέπραξε απ’αυτές σε χρυσοφώς!

Μείνανε τελευταία στη σειρά των παιδιών που τραγουδούσαν και χοροπηδούσαν.

Έσκυψε το αγόρι κι ένα πεταχτό, μαγιάτικο φιλί στα χειλάκια της αρραβωνιαστικιάς. Ένα αγκάλιασμα μυστικό, ηδονικό, λαμπροστόλιστο νιάτα κι ελπίδα. Που άξιζε για ατέλειωτες νύχτες ολοκληρωμένου έρωτα. Για τη «φάση» όπως λένε τώρα το περιστασιακό, γρήγορο ερωτικό σμίξιμο, Που δεν αφήνει ίχνος κάποιες μετέπειτα νοσταλγικής γεύσης και αναπόλησης.

Ερωτική φτήνια και παραλλαγή

                                               

                                                   Τ.Μ.

Σχεδιάσματα

Μέσα στο χωροχρόνο

φυλακισμένη αναπόδραστα η ζωή μας

Κι οι υψιπετείς προθέσεις μας

η αστείρευτη διάθεσή μας

για τολμηρές αναβάσεις

για ριψοκίνδυνες κατακτήσεις αξιών

και για μια στίλβουσα ευτυχία

που δεν γνωρίζει όρια…

Όλα προσεκτικά φυλαγμένα

στους κούφιους κι απάτητους λειμώνες

των λογισμών μας.

Δεν υπάρχουν έξοδοι κινδύνου.

Διαφυγής μονοπάτια αδύνατο να χαραχθούν.

Κλειστά τα γραφεία

μιας αισιόδοξης πολεοδομίας.

Θλιβερά ενοικιαστήρια σηματοδοτούν τις προσόψεις.

Μνημονεύουν περάσματα ελπίδων

απ’όπου αποδημητικά πουλιά

είχαν χαράξει τους αόρατους

εναέριους δρόμους τους.

Οι αεροχάραχτοι δρόμοι των αποδημητικών

λεωφόροι μιας ουτοπίας

φωτισμένης «εκ των ένδον»

κι άξιας να μας κάνει τώρα να δεχθούμε

το βάρος μιας αξιοπρεπούς υστεροφημίας.

Μια συγκλονιστική Εκάβη στην πλατφόρμα του ΟΣΕ...

Ευριπίδη

Εκάβη

Ν

α λοιπόν που υπάρχουν ανάλογες παραστάσεις με πολλές άλλες που εκεί αισθάνεσαι την ανάγκη να φύγεις στη μέση της παράστασης ρίχνοντας «μαύρη πέτρα» πίσω σου. Εδώ μια λαμπερή θεατρική ώρα. Η Εκάβη του Ευριπίδη, παράσταση που δόθηκε στην πλατφόρμα του παλαιού σιδηροδρομικού σταθμού Πελοποννήσου, ΟΣΕ, γεγονός που συνέπιπτε με την ανάληψη κοινής πρωτοβουλίας ΟΣΕ, Δήμου Αθηναίων και ΓΑΙΟΣΕ για τη μετατροπή του σε Σιδηροδρομικό Μουσείο. «Το περίτεχνο κτήριο», γράφει στο πρόγραμμα, «αποτελεί μικρογραφία του σταθμού Chemins de fer Orientaux στην Κων/πολη. Βρισκόταν επί τη σιδηροδρομικής γραμμής Πειραιά – Πάτρας και εγκαινιάσθηκε στις 30 Ιουνίου του 1884».

Πράγματι χαρήκαμε αυτή την ιδιαίτερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα του χώρου και μολονότι έλειπαν τα ανάλογα ενδύματα, ήταν όμως τόσο προσεκτικά διαλεγμένα αυτά τα τόσο απλά, μονόχρωμα ταιριασμένα με τον όλο διάκοσμο, που απλά «έδεναν» με την ατμόσφαιρα της παράστασης που ήταν αφιερωμένη στο Νίκο Χουρμουζιάδη (ήταν και ο μεταφραστής).

Ομολογώ πως σπάνια έχω δακρύσει σε αρχαία τραγωδία – οι ανθρώπινες τραγωδίες πάντα επαναλαμβάνονται μέσα στο κύλισμα της ιστορίας και των αιώνων, όμως η χρονική απόσταση παίζει ένα ρόλο στο να τα βλέπεις όλα πιο αντικειμενικά και ψύχραιμα. Εδώ με συνεπήρε ένα «παλιό» που γινόταν «τώρα». Ένα «σήμερα» γινόταν. Η αγωνία ενός νικημένου προδομένου λαού (ίσως γιατί κι εμείς ζούμε τώρα μέρες πνευματικής και ηθικής κατωφέρειας και κάπου έχουμε χάσει τα φτερά «τα πρώτινά μας, τα μεγάλα»). Όμως πόση δικαίωση από τους ηθοποιούς! Πόση αληθινή ουσία Τέχνης να μας χαρίζεται απλόχερα.

Η Εκάβη: Άννα Χατζηχρήστου. Ο Πολύδωρος: Κώστας Τραφαλής. Ο Οδυσσέας: Ηλίας Γκογιάννος. Θεράπαινα: Κική – Γκαρίμα Σαρηγιαννίδη. Ο Ταλθύβιος: Ιορδάνης Καλέσης. Ο Αγαμέμνων: Στέργιος Ιωάννου. Ο Πολυμήστωρ: Γιώργος Μάζης και τα παιδιά του Μάριος Τρωιάνος, Δημήτρης Ψωρομίτας  και Πολυξένη : Νατάσσα Παπαδάκη.

Ο Χορός των αιχμαλώτων Τρωάδων με τις κορυφαίες: Μαρία Τζανουκάκη, Μαρβίνα Πυτιχούτη. Η σκηνοθεσία του Βασίλη Κονταξή. Χορογραφία: Σίμων Πάτροκλος. Η εξαίρετη μουσική του Γεράσιμου Τριανταφύλλου. Μια μεγάλη εκλεκτή ομάδα μουσικών (βιολί, βιολοντσέλο, κιθάρα, φλάουτο, φυσαρμόνικα) σε ηχοληψία της Σοφίας Δηλαβέρη. Οι φωτισμοί του Βασίλη Πλατάκη.

Όλα τόσο αρμονικά δεμένα και η ώρα κύλισε χωρίς να μας βαραίνει ούτε χρόνος, ούτε πρόχειρα καθίσματα. Εύχομαι το έργο να τύχει της αναγνώρισης που του αξίζει για να το δούν όσο γίνεται περισσότεροι θεατές.

Τρία ποιήματα

Πόπη Μπαλαμώτη – Σπιτά "Καλημέρα ήλιε"

Πόπη Μπαλαμώτη – Σπιτά

Καλημέρα ήλιε

Ποιήματα για παιδιά

Αθήνα 2013

(εξώφυλλο -κοπέλα σε παράθυρο- δικό της)

Μ

ια απόλυτα δικαιωμένη βράβευση για το βιβλίο – ποιητική συλλογή – «Καλημέρα ήλιε» που έλαβε μέρος στον διαγωνισμό ποίησης 2013 από την Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Μια πνευματική ομάδα που συνεχίζει πανάξια το έργο που εγκαινίασε και τίμησε με την παρουσία της για πολλά χρόνια η αξέχαστη και εκλεκτή συγγραφέας Τατιάνα Σταύρου.

Η συγγραφέας Πόπη Μπαλαμώτη – Σπιτά ασχολείται και με τις εικαστικές τέχνες, ζωγραφική και εικονογραφία. Είναι τακτικό μέλος πολλών πνευματικών σωματείων και έχει τιμηθεί για το έργο της και θεωρείται μια καταξιωμένη συγγραφέας.

Η συλλογή αποτελείται από 25 ποιήματα ‘για παιδιά’. Όμως, πρέπει να πούμε εξ αρχής ότι το κάθε ποίημα, ο κάθε στίχος της διαβάζεται και θέλγει όποιον αγαπά και ξεχωρίζει την καλή, αληθινή ποίηση, άσχετα από την ηλικιακή του θέση.

Όπως έγραψε, μεταξύ άλλων η επιτροπή βράβευσης στο σκεπτικό της, διακρίνεται για: «Τεχνική αρτιότητα – μέτρο αλάνθαστο – ρίμες άψογες – εναλλαγές στους ρυθμούς». Θα προσθέσω πως προσωπικά με κέρδισε αμέσως η δροσερή αύρα που δεν σταμάτησε να πνέει ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου, η λάμψη της Ελπίδας, της Αγάπης και της αισιοδοξίας που χάριζε με τον κάθε στίχο. Οι εικόνες που γεννούσε η πένα της Πόπης, ολοζώντανες μπροστά σου με το χρώμα και τη ξεχωριστή πινελιά της η κάθε μια. Πουθενά δεν συνάντησα κάτι το εύκολο, το κοινότοπο, το πολυειπωμένο που συνηθίζεται σε ποίηση γραμμένη ιδίως για παιδιά. Τα θέματα μπορεί να είναι από την καθημερινή ζωή, σκηνές της μέρας και της νύχτας, ώρες οικογενειακές, συναισθήματα που γεννιούνται καθημερινά και επαναλαμβάνονται, όμως εδώ ειπωμένο, «τραγουδισμένο» θα πρέπει να πω με ένα ξεχωριστό προσωπικό τρόπο της Π.Μ.Σ.

Το «τραγουδισμένο» σημαίνει πως η μελωδία – η μουσική συνοδεύουν με απόλυτη επιτυχία την τρυφερή της ποίηση. Την ψάχνει, τη γεννά, την εκπέμπει ο στίχος και το νόημα.

Άκου, παιδί, της τσάπας τον αχό

το κύμα πώς παφλάζει στο λιμάνι

το τραίνο που σφυρίζει μοναχό

και την κραυγή του γκιόνη στο ρουμάνι!

Με τον τρόπο που αρμόζει και μπορεί να γίνεται αμέσως οικείος και αγαπητός στα παιδιά – η συγγραφέας μας θα μιλήσει για Ελευθερία, για Θρησκεία και τον τεράστιο ρόλο της στο κουράγιο για τη Ζωή, για αγάπη στα ζώα, για νοικοκύρεμα, προκοπή, για Πατρίδα (με το χαριτωμένο πρωτότυπο τρόπο την βλέπει την Ελλάδα σα «Ναϊάδα με δαντελωτό φουρό άσπρο σαν χιονονιφάδα») που:

λούζεται με φως στον ήλιο

 σ’ένα πέτρινο βασίλειο

με βουνά και ρεματιές…

Όπως λένε τα βιβλία,

που ΄ν’ της γνώσης μεταλλεία

έφτιαξε πολιτισμό

που γεννάει το θαυμασμό

στης γης όλης τα σχολεία.

Ω, πατρίδα μας Ελλάδα

των παιδιών σου όλο φρεσκάδα

η καρδούλα σου μηνά

πως θα υψώσουμε ξανά

του πολιτισμού τη δάδα.

Στη σημερινή μας εποχή, με την καθημερινή απογοήτευση που εισπράττουμε από την ευτελή λογοτεχνία που μας σερβίρουν αφειδώς, με την εισβολή, την ανίερη σε πνευματικούς χώρους που σεβάστηκαν αιώνες και λαοί, όπως μ’εκείνες τις ανεπίτρεπτες ‘διασκευές’, ‘παραλλαγές’, ‘παρωδίες’ των τραγωδιών των μοναδικών μας και παγκόσμιων Αισχύλου, Ευριπίδη, Σοφοκλή αλλά και Αριστοφάνη (επειδή έχει σχέση με το γέλιο αλλά ποιο γέλιο; Όχι το γελοίο!) – τάχα μου για να προκαλέσουν γέλιο (Για κλάματα μόνον είναι) βιβλία σαν αυτό που θα ξυπνήσουν από την τρυφερή ηλικία τη γνώση της αλήθειας, της καλαισθησίας, την αξία της γλώσσας μας και της σωστής της χρήσης, τα αιώνια σύμβολα που πρέπει να διέπουν τη ζωή μας – είναι ΠΟΛΥΤΙΜΑ.

Θα πρέπει βιβλία σαν το «Καλημέρα ήλιε» να μπαίνουν στα αναγνωστικά των σχολείων, έτσι σαν ασπίδα σε εισβολή κάθε κάλπικης «Κοκκινοσκουφίτσας».

Θα είναι εκτός από την αισθητική απόλαυση του αναγνώστη και ένα προσκλητήριο για το γέννημα νέων αξιόλογων συγγραφέων που θα ανεβάσουν ξανά σε κείνη τη σοφή «σκάλα του κακού» τον Παλαμά μας που ήξερε ο αγαπημένος ποιητής πως σαν φτάσεις στο τελευταίο της σκαλί είναι σίγουρο πως θα ξανανιώσεις να φυτρώνουν πάλι τα «φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα» και μας κάνει να ελπίζουμε και να προσμένουμε.

Για τα αθάνατα φτερά της Ελλάδας μας που πάντα μπορούν να ξανανοίγονται προς το Φως.

Τούλα Μπούτου

Αύγουστος 2014