Πόπη Μπαλαμώτη – Σπιτά "Καλημέρα ήλιε"

Πόπη Μπαλαμώτη – Σπιτά

Καλημέρα ήλιε

Ποιήματα για παιδιά

Αθήνα 2013

(εξώφυλλο -κοπέλα σε παράθυρο- δικό της)

Μ

ια απόλυτα δικαιωμένη βράβευση για το βιβλίο – ποιητική συλλογή – «Καλημέρα ήλιε» που έλαβε μέρος στον διαγωνισμό ποίησης 2013 από την Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Μια πνευματική ομάδα που συνεχίζει πανάξια το έργο που εγκαινίασε και τίμησε με την παρουσία της για πολλά χρόνια η αξέχαστη και εκλεκτή συγγραφέας Τατιάνα Σταύρου.

Η συγγραφέας Πόπη Μπαλαμώτη – Σπιτά ασχολείται και με τις εικαστικές τέχνες, ζωγραφική και εικονογραφία. Είναι τακτικό μέλος πολλών πνευματικών σωματείων και έχει τιμηθεί για το έργο της και θεωρείται μια καταξιωμένη συγγραφέας.

Η συλλογή αποτελείται από 25 ποιήματα ‘για παιδιά’. Όμως, πρέπει να πούμε εξ αρχής ότι το κάθε ποίημα, ο κάθε στίχος της διαβάζεται και θέλγει όποιον αγαπά και ξεχωρίζει την καλή, αληθινή ποίηση, άσχετα από την ηλικιακή του θέση.

Όπως έγραψε, μεταξύ άλλων η επιτροπή βράβευσης στο σκεπτικό της, διακρίνεται για: «Τεχνική αρτιότητα – μέτρο αλάνθαστο – ρίμες άψογες – εναλλαγές στους ρυθμούς». Θα προσθέσω πως προσωπικά με κέρδισε αμέσως η δροσερή αύρα που δεν σταμάτησε να πνέει ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου, η λάμψη της Ελπίδας, της Αγάπης και της αισιοδοξίας που χάριζε με τον κάθε στίχο. Οι εικόνες που γεννούσε η πένα της Πόπης, ολοζώντανες μπροστά σου με το χρώμα και τη ξεχωριστή πινελιά της η κάθε μια. Πουθενά δεν συνάντησα κάτι το εύκολο, το κοινότοπο, το πολυειπωμένο που συνηθίζεται σε ποίηση γραμμένη ιδίως για παιδιά. Τα θέματα μπορεί να είναι από την καθημερινή ζωή, σκηνές της μέρας και της νύχτας, ώρες οικογενειακές, συναισθήματα που γεννιούνται καθημερινά και επαναλαμβάνονται, όμως εδώ ειπωμένο, «τραγουδισμένο» θα πρέπει να πω με ένα ξεχωριστό προσωπικό τρόπο της Π.Μ.Σ.

Το «τραγουδισμένο» σημαίνει πως η μελωδία – η μουσική συνοδεύουν με απόλυτη επιτυχία την τρυφερή της ποίηση. Την ψάχνει, τη γεννά, την εκπέμπει ο στίχος και το νόημα.

Άκου, παιδί, της τσάπας τον αχό

το κύμα πώς παφλάζει στο λιμάνι

το τραίνο που σφυρίζει μοναχό

και την κραυγή του γκιόνη στο ρουμάνι!

Με τον τρόπο που αρμόζει και μπορεί να γίνεται αμέσως οικείος και αγαπητός στα παιδιά – η συγγραφέας μας θα μιλήσει για Ελευθερία, για Θρησκεία και τον τεράστιο ρόλο της στο κουράγιο για τη Ζωή, για αγάπη στα ζώα, για νοικοκύρεμα, προκοπή, για Πατρίδα (με το χαριτωμένο πρωτότυπο τρόπο την βλέπει την Ελλάδα σα «Ναϊάδα με δαντελωτό φουρό άσπρο σαν χιονονιφάδα») που:

λούζεται με φως στον ήλιο

 σ’ένα πέτρινο βασίλειο

με βουνά και ρεματιές…

Όπως λένε τα βιβλία,

που ΄ν’ της γνώσης μεταλλεία

έφτιαξε πολιτισμό

που γεννάει το θαυμασμό

στης γης όλης τα σχολεία.

Ω, πατρίδα μας Ελλάδα

των παιδιών σου όλο φρεσκάδα

η καρδούλα σου μηνά

πως θα υψώσουμε ξανά

του πολιτισμού τη δάδα.

Στη σημερινή μας εποχή, με την καθημερινή απογοήτευση που εισπράττουμε από την ευτελή λογοτεχνία που μας σερβίρουν αφειδώς, με την εισβολή, την ανίερη σε πνευματικούς χώρους που σεβάστηκαν αιώνες και λαοί, όπως μ’εκείνες τις ανεπίτρεπτες ‘διασκευές’, ‘παραλλαγές’, ‘παρωδίες’ των τραγωδιών των μοναδικών μας και παγκόσμιων Αισχύλου, Ευριπίδη, Σοφοκλή αλλά και Αριστοφάνη (επειδή έχει σχέση με το γέλιο αλλά ποιο γέλιο; Όχι το γελοίο!) – τάχα μου για να προκαλέσουν γέλιο (Για κλάματα μόνον είναι) βιβλία σαν αυτό που θα ξυπνήσουν από την τρυφερή ηλικία τη γνώση της αλήθειας, της καλαισθησίας, την αξία της γλώσσας μας και της σωστής της χρήσης, τα αιώνια σύμβολα που πρέπει να διέπουν τη ζωή μας – είναι ΠΟΛΥΤΙΜΑ.

Θα πρέπει βιβλία σαν το «Καλημέρα ήλιε» να μπαίνουν στα αναγνωστικά των σχολείων, έτσι σαν ασπίδα σε εισβολή κάθε κάλπικης «Κοκκινοσκουφίτσας».

Θα είναι εκτός από την αισθητική απόλαυση του αναγνώστη και ένα προσκλητήριο για το γέννημα νέων αξιόλογων συγγραφέων που θα ανεβάσουν ξανά σε κείνη τη σοφή «σκάλα του κακού» τον Παλαμά μας που ήξερε ο αγαπημένος ποιητής πως σαν φτάσεις στο τελευταίο της σκαλί είναι σίγουρο πως θα ξανανιώσεις να φυτρώνουν πάλι τα «φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα» και μας κάνει να ελπίζουμε και να προσμένουμε.

Για τα αθάνατα φτερά της Ελλάδας μας που πάντα μπορούν να ξανανοίγονται προς το Φως.

Τούλα Μπούτου

Αύγουστος 2014