Μια συγκλονιστική Εκάβη στην πλατφόρμα του ΟΣΕ...

Ευριπίδη

Εκάβη

Ν

α λοιπόν που υπάρχουν ανάλογες παραστάσεις με πολλές άλλες που εκεί αισθάνεσαι την ανάγκη να φύγεις στη μέση της παράστασης ρίχνοντας «μαύρη πέτρα» πίσω σου. Εδώ μια λαμπερή θεατρική ώρα. Η Εκάβη του Ευριπίδη, παράσταση που δόθηκε στην πλατφόρμα του παλαιού σιδηροδρομικού σταθμού Πελοποννήσου, ΟΣΕ, γεγονός που συνέπιπτε με την ανάληψη κοινής πρωτοβουλίας ΟΣΕ, Δήμου Αθηναίων και ΓΑΙΟΣΕ για τη μετατροπή του σε Σιδηροδρομικό Μουσείο. «Το περίτεχνο κτήριο», γράφει στο πρόγραμμα, «αποτελεί μικρογραφία του σταθμού Chemins de fer Orientaux στην Κων/πολη. Βρισκόταν επί τη σιδηροδρομικής γραμμής Πειραιά – Πάτρας και εγκαινιάσθηκε στις 30 Ιουνίου του 1884».

Πράγματι χαρήκαμε αυτή την ιδιαίτερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα του χώρου και μολονότι έλειπαν τα ανάλογα ενδύματα, ήταν όμως τόσο προσεκτικά διαλεγμένα αυτά τα τόσο απλά, μονόχρωμα ταιριασμένα με τον όλο διάκοσμο, που απλά «έδεναν» με την ατμόσφαιρα της παράστασης που ήταν αφιερωμένη στο Νίκο Χουρμουζιάδη (ήταν και ο μεταφραστής).

Ομολογώ πως σπάνια έχω δακρύσει σε αρχαία τραγωδία – οι ανθρώπινες τραγωδίες πάντα επαναλαμβάνονται μέσα στο κύλισμα της ιστορίας και των αιώνων, όμως η χρονική απόσταση παίζει ένα ρόλο στο να τα βλέπεις όλα πιο αντικειμενικά και ψύχραιμα. Εδώ με συνεπήρε ένα «παλιό» που γινόταν «τώρα». Ένα «σήμερα» γινόταν. Η αγωνία ενός νικημένου προδομένου λαού (ίσως γιατί κι εμείς ζούμε τώρα μέρες πνευματικής και ηθικής κατωφέρειας και κάπου έχουμε χάσει τα φτερά «τα πρώτινά μας, τα μεγάλα»). Όμως πόση δικαίωση από τους ηθοποιούς! Πόση αληθινή ουσία Τέχνης να μας χαρίζεται απλόχερα.

Η Εκάβη: Άννα Χατζηχρήστου. Ο Πολύδωρος: Κώστας Τραφαλής. Ο Οδυσσέας: Ηλίας Γκογιάννος. Θεράπαινα: Κική – Γκαρίμα Σαρηγιαννίδη. Ο Ταλθύβιος: Ιορδάνης Καλέσης. Ο Αγαμέμνων: Στέργιος Ιωάννου. Ο Πολυμήστωρ: Γιώργος Μάζης και τα παιδιά του Μάριος Τρωιάνος, Δημήτρης Ψωρομίτας  και Πολυξένη : Νατάσσα Παπαδάκη.

Ο Χορός των αιχμαλώτων Τρωάδων με τις κορυφαίες: Μαρία Τζανουκάκη, Μαρβίνα Πυτιχούτη. Η σκηνοθεσία του Βασίλη Κονταξή. Χορογραφία: Σίμων Πάτροκλος. Η εξαίρετη μουσική του Γεράσιμου Τριανταφύλλου. Μια μεγάλη εκλεκτή ομάδα μουσικών (βιολί, βιολοντσέλο, κιθάρα, φλάουτο, φυσαρμόνικα) σε ηχοληψία της Σοφίας Δηλαβέρη. Οι φωτισμοί του Βασίλη Πλατάκη.

Όλα τόσο αρμονικά δεμένα και η ώρα κύλισε χωρίς να μας βαραίνει ούτε χρόνος, ούτε πρόχειρα καθίσματα. Εύχομαι το έργο να τύχει της αναγνώρισης που του αξίζει για να το δούν όσο γίνεται περισσότεροι θεατές.