Τη φύση και το Θεό δεν γνώριζα
Κι όμως εμένα με ήξεραν κι οι δυο
Με ξάφνιασαν,
Σαν εκτελεστές της ταυτότητάς μου.
ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ
Η ζωή μας είναι ένα σύνολο σχέσεων και ρόλων. Οι πρωταρχικές σχέσεις που δομήθηκαν στην παιδική ηλικία, η αγάπη, η φροντίδα, η στέρηση, η σαγήνη, οι απογοητεύσεις, οι αποχωρισμοί, οι θάνατοι, η εμπιστοσύνη, η προδοσία, η κριτική που εισπράξαμε ως παιδιά, οι όροι που τέθηκαν για να λάβουμε την αγάπη, όλο το σύνολο των βιωμάτων της παιδικής μας ηλικίας, καθρεπτίζονται στο σήμερα της ενήλικης ζωής μας.
Το «Εσωτερικό Παιδί» είναι μια πλευρά που φέρουμε όλοι οι ενήλικοι μέσα μας, ανεξάρτητα από τη βιολογική μας ηλικία και θα υπάρχει μέχρι το τέλος της ζωής μας. Ο Jung ήταν ο πρώτος που αναφέρθηκε σε αυτό υπό τον όρο «Puer aeternus». Εμπνεόμενος από ιστορίες μυθολογίας για την παιδική ηλικία των ηρώων, περιέγραψε το παιδί που βρίσκεται μέσα στην ψυχή μας, το αρχέτυπο του παιδιού, ως καθετί που είναι εγκαταλειμμένο, τρωτό, εκτεθειμένο και παρ’ όλ’ αυτά ιερό και δυνατό.
Όσο κι αν οι εμπειρίες της ζωής μας έχουν αλλάξει, μας έχουν αναγκάσει να δημιουργήσουμε άμυνες, να χτίσουμε ένα άλλο «πρόσωπο» με το οποίο συνδιαλεγόμαστε με τον «έξω κόσμο», νιώθοντας συχνά έτσι πιο ασφαλείς, μέσα μας υπάρχει πάντα μια αυθεντική υπόσταση, ένα μικρό παιδί, που δεν φαίνεται. Ένας από τους τρόπους επαφής με τις ποιότητές του, είναι να ανατρέξουμε στην εσωτερική αίσθηση που είχαμε τότε, σαν μικροί, να θυμηθούμε από μέσα, από πιο βαθιά, όχι μόνο με τον νου αλλά και με την καρδιά, αυτό το παιδί που κάποτε ήμασταν, και τότε ναι, μπορούμε να πάρουμε μια γεύση του ποια είναι η αληθινή μας φύση.
Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε μέσα μας ένα πληγωμένο παιδί που νιώθει ντροπή κι ενοχές επειδή πιστεύει ότι δεν είναι αρκετά καλό. Η μεγαλύτερη τιμωρία που φοβάται, είναι η απώλεια της αγάπης, η εγκατάλειψη. Μπορεί να μην έχουμε επίγνωση ότι το εσωτερικό μας παιδί νιώθει απομονωμένο, τρωτό, φοβισμένο, θυμωμένο, πληγωμένο, όμως αυτά τα συναισθήματα γίνονται ορατά μέσα από άγχος, φόβους ή φοβίες κι αμυντικές αντιδράσεις. Είναι σημαντικό να συνδεθούμε μαζί του, καθώς σαν ενήλικες, μπορούμε να ανταλλάξουμε σημαντικά δώρα , που θα μας καθορίσουν και θα μεταμορφώσουν το «σήμερα» της ζωής μας.
Μέσα στο εσωτερικό μας παιδί βρίσκεται η ουσία, η πεμπτουσία αυτού που αληθινά είμαστε, εμπεριέχονται τα μοναδικά μας χαρίσματα, οι ιδιαιτερότητές μας, αυτό που μας κάνει αληθινά ξεχωριστούς. Έτσι στο υπαρξιακό ερώτημα που οι περισσότεροι από μας θέτουμε, το «ποιος είμαι πραγματικά», η απάντηση σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό, μπορεί να έρθει από την επαφή μας με αυτή μας την ποιότητα, την παιδική, κι όταν μάλιστα γίνει η σύνδεση με την ώριμη πλευρά μας, τότε η εικόνα ολοκληρώνεται, εμπλουτίζεται και κάτι μέσα μας ησυχάζει αληθινά.
Κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να γνωρίζουν τίποτα από την προσωπική τους ιστορία αλλά δεν συνειδητοποιούν ότι στην ουσία, η ιστορία τους τους καθορίζει συνέχεια στο παρόν, τους στοιχειώνει. Όσο ο πόνος του παρελθόντος παραμένει αγιάτρευτος και θαμμένος για να μην τον αισθανόμαστε, τόσο μας δηλητηριάζει και κάθε τόσο εκρήγνυται στην επιφάνεια με διάφορους τρόπους. Για να εδραιωθεί μια σωστή σχέση ανάμεσα στην ενήλικη και παιδική μας πλευρά, χρειάζεται να έχουμε μια αρκετά συχνή επικοινωνία. Χρειάζεται να ανακαλύψουμε τη δική μας προσωπική αλήθεια, μια αλήθεια που μπορεί να μας προκαλέσει πόνο πριν μας λυτρώσει και μας προσφέρει μια καινούργια αίσθηση ελευθερίας.
Το Εσωτερικό μας Παιδί μας περιμένει, έχει ανάγκη να πάρει από εμάς σήμερα τη δικαίωση, την δίκαιη αναγνώριση που δεν έχει εισπράξει, κι εμείς ως ενήλικες μπορούμε να απολαύσουμε την δροσιά του, τη δύναμη, την ανθεκτικότητα, το ονείρεμα, την ανεμελιά που μπορεί να μας χαρίσει και τόσο πολύ χρειαζόμαστε για μια πιο γαληνεμένη κι ολοκληρωμένη ζωή.
Οι εμπειρίες της ζωής έχουν πάντοτε, εκτός των άλλων, πόνο, φόβο, απώλεια, κι αυτό το παιδί έχει σημαδευτεί από πολλά συμβάντα, και μιας και δεν υπάρχει τέλειος γονιός με την εξιδανικευμένη έννοια, δεν έχει φροντιστεί με τον τρόπο που θα του άξιζε. Στην πραγματικότητα όμως, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι η ίδια μας η έκθεση στις δυσκολίες της ζωής, είναι που επιτρέπει στο παιδί να ανανεωθεί και να γίνει δυνατό. Η ίδια μας η έκθεση στη ζωή είναι ταυτόχρονα απειλή και ευκαιρία.
Το παρελθόν φυσικά δεν αλλάζει, αλλάζει όμως η στάση κι η θεώρηση που μπορούμε να έχουμε στο παρόν της ζωής μας. Στα χρόνια της ωριμότητας, είναι η κατάλληλη στιγμή να αποτίσουμε τιμή και σεβασμό σε αυτό που υπήρξαμε, να το αγκαλιάσουμε και να το εμπεριέξουμε συνειδητά. Η ματιά μας μπορεί να τροποποιηθεί, η εικόνα μας να εμπλουτιστεί με τα μοναδικά στοιχεία του εσωτερικού μας παιδιού.
Σήμερα μπορούμε να διατηρήσουμε την παιδική μας αθώα ματιά στα πράγματα της ζωής, χρειάζεται να έχουμε πάντα την καλοπροαίρετη αθωότητα και την διαύγεια της σκέψης, καθώς και την ενήλικη εμπειρία από τον πλούτο των βιωμάτων. Για να βρούμε τον αληθινό εαυτό μας, για να είμαστε «ολόκληροι» κι ολοκληρωμένοι, χρειάζεται να ανατρέξουμε στο εσωτερικό παιδί, δίνοντας νόημα, ανακαλύπτοντας τελικά και βιώνοντας ξανά τον αυθορμητισμό, τη χαρά, την έκσταση.
Η Δραματοθεραπεία είναι μια ολιστική βιωματική μέθοδος αυτογνωσίας και ψυχοθεραπείας, που δεν αρκείται στο λεκτικό και νοητικό επίπεδο, αλλά χρησιμοποιεί όλο το πλούσιο δυναμικό του ατόμου που συμμετέχει. Μέσα από το παιχνίδι, τις τεχνικές θεάτρου, τους ρόλους, και κάθε μορφή τέχνης γενικότερα, εξετάζει και μελετά τα ζητήματα που τίθενται για διερεύνηση. Δεν απαιτείται καμιά γνώση, εμπειρία ή ιδιαίτερη ικανότητα.
Στο Σέλας- Δραματοθεραπεία μέσα από αυτό το πρώτο σεμινάριο «Ακούγοντας το Εσωτερικό μας Παιδί», χτίζουμε μια γέφυρα επικοινωνίας με τον εαυτό μας, γνωρίζοντας βαθύτερα τις ποιότητες και τις ανάγκες του.
Νάνα Μπούτου Εκπαιδευτικός- Δραματοθεραπεύτρια, κάτοχος του Πανευρωπαϊκού Διπλώματος Ψυχοθεραπείας, μέλος του E.A.P. (The European Association of Psychotherapy)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου