Για την Ελένα Κατσουλού

Για την Ελένα Κατσουλού

που έφυγε ξαφνικά και πρόωρα

Την Ελένα τη θυμάμαι από πολλά χρόνια… από τον καιρό που ήταν ακόμα πολύ νέα, σχεδόν παιδί.  Από τότε που πτυχιούχος της Αγγλικής Φιλολογίας δίδασκε στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών που διατηρούσε με τους γονείς της με μεγάλη επιτυχία και συγχρόνως διάβαζε και έγραφε ποίηση. Όμως και σε πολλά άλλα είδη του λόγου. Δοκίμιο, πεζό, θέατρο.

Θυμάμαι πως την διέκρινε πάντα μια έννοια παιδικότητας, αθωότητας και ετοιμότητας να αγκαλιάσει το διπλανό της και να προσφέρει αγάπη,  κατανόηση, συντροφικότητα.

Είχαμε κουβεντιάσει πολλές φορές και το συμπέρασμα από την επαφή μας ήταν πως επρόκειτο για έναν άνθρωπο πολύ ευαίσθητο που δεν έχασε ποτέ το παιδικό χνούδι που την κρατούσε μακριά από τις ασχήμιες της καθημερινότητας, τις δολοπλοκίες, τις απάτες, την αναλγησία και την αδιαφορία της ζωής. Δηλαδή είχε μια υπέρμετρη ευαισθησία ενός αγνού ανθρώπου που όμοιό της δεν μπορούσε να συναντήσει και να συμπορευθεί.

Σιγά σιγά έβλεπα να επιτείνεται αυτή η τάση φυγής πίσω, προς την εποχή του Ονείρου και της Παιδικότητας… μολονότι η αγάπη των γονιών της ήταν πάντα αμέριστη και σπάταλα χαρισμένη σ’εκείνη.

Επιτυχημένη σαν ποιήτρια… αναφέρομαι επιλεκτικά στο ποίημα Ώρες:

Πόσο αργά κυλούν οι ώρες

σαν είσαι κλεισμένος

σ’ένα κελλί χωρίς πορτόθυρα.

Πόσο γοργά κυλούν οι ώρες

όταν φυλλομετράς τον άνεμο.

Όταν γκρεμίζεσαι από το άχθος της Ανίας

Που είναι χρυσή τομή;

Ο σκοπός που είναι;

Που είναι όσα έμαθες

κι όσα προσπαθείς να ξεχάσεις;

Την εκφράζει απόλυτα και πρέπει να την συνδέουμε πάντα με τέτοιες δημιουργίες της.

Η Ελένα υπήρξε ένα παιδί που δεν ωρίμασε ποτέ και δεν βρέθηκε «εμβόλιο» να τη προστατεύσει και να τη θωρακίσει απέναντι στην κακία και τη δολιότητα της σημερινής πραγματικότητας.

Έτσι ας τη θυμόμαστε