Για τη Μαριλένα Λασκαρίδου

Η Μαριλένα Λασκαρίδου

Η είδηση της ξαφνικής απώλειας της Μαριλένας Λασκαρίδου με συγκλόνισε, όπως πιστεύω ότι συνέβη και για όλους τους πειραιώτες που την είχαν γνωρίσει.

Από την πρώτη στιγμή που επισκέφτηκα το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη, με το οποίο είχα και προηγούμενους δεσμούς, αφού ως Γαλλικό Ινστιτούτο είχε στεγάσει για πολλά χρόνια τις πνευματικές μας ανησυχίες, αισθάνθηκα την ανάγκη να επισημάνω τον ενθουσιασμό και το θαυμασμό μου γι αυτή τη συνέχεια της ιστορίας αυτού του κτηρίου - στολιδιού για τον Πειραιά.

Όπως είχε διαδοθεί, οι δυο κύριοι μέτοχοι του Ιδρύματος, είχαν αγοράσει αυτό το κτήριο από τη γαλλική κυβέρνηση για να ασχοληθούν μ’αυτό οι σύζυγοί τους. Είχα σκεφτεί τότε, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, ότι αυτές οι δυο γυναίκες ίσως να έβλεπαν τούτη την ευκαιρία ως ένα τρόπο να αξιοποιήσουν απλώς τον ελεύθερο χρόνο τους χωρίς μεγαλύτερα όνειρα και φιλοδοξίες. Θα περίμενε κανείς να το δει σαν ένα κέντρο μόδας, μια λέσχη για ψυχαγωγία κλπ. Όμως δεν πέρασε πολύς καιρός και η ακούραστη, νέα και ικανότατη Μαριλένα Λασκαρίδου, κατάφερε να αξιοποιήσει το Ίδρυμα σαν το κορυφαίο πνευματικό κέντρο του Πειραιά. Μαζί βέβαια και με τα κεντρικά γραφεία της Βιβλιοθήκης Καίτης Λασκαρίδου. Στα οποία στεγάζονται τα βιβλία όλων των πειραιωτών λογοτεχνών.

Την αποκάλεσαν Νηρηίδα τη Μαριλένα. Και ήταν πράγματι μια γοητευτική, γυναικεία παρουσία. Με το φωτεινό της χαμόγελο, την ευγενική, πρόθυμη αγκαλιά της για να αγκαλιάσει κάθε τι που θα μπορούσε να αξιοποιήσει και να δικαιώσει την παρουσία του Ιδρύματος στον Πειραιά μας.

Πιστεύω πως πολύ δύσκολα θα μπορέσει να επουλωθεί αυτό το τραύμα στην καρδιά του Πειραιά που άνοιξε με την ξαφνική της αποδημία η Μαριλένα. Αυτή η «ψυχή» και του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη και της Βιβλιοθήκης Καίτης Λασκαρίδου.

Πιστεύω πως είναι ακόμη πολύ νωρίς κι είμαστε τόσο επώδυνα ξαφνιασμένοι για να μπορέσουμε να σκεφτούμε πόσο και πόσα πρέπει να λεχθούν και να γίνουν γι αυτή τη Νηρηίδα μας που εγκατέλειψε τόσο πρόωρα και άκαιρα τα εγκόσμια.

Προσωπικά είμαι ευγνώμων για την αμέριστη προσφορά της όσο και του Ιδρύματος στην παρουσίαση με τον τελειότερο τρόπο του βιβλίου μου «Το παραμύθι μιας ζωής», τον Δεκέμβρη του 2010. Σε κείνη την κατάμεστη αίθουσα που φώτιζαν με την παρουσία και γοητεία τους, η Μαριλένα και η ακούραστη συνοδοιπόρος της κ. Καλή Κυπαρίση. Και τι δεν έκαναν για μια αξέχαστη πνευματική βραδιά που έχει μείνει στην καρδιά μου για πάντα.

Ξεχωριστή θέση έχουν τα παιδιά, οι μαθητές σχολείων. Το Ίδρυμα κάθε χρόνο σε μοναδικές και αξέχαστες τελετές βραβεύει με χρηματικά βραβεία και διακρίσεις παιδιά του σχολείου δίνοντας ένα μοναδικό παράδειγμα κινήτρων και παιδείας για όσα περισσότερα ελληνόπουλα μπορούσε.

Αμέριστη συμπάθεια στην οικογένεια, σύζυγο και παιδιά και ο θεός να είναι μαζί τους.

Από την παρουσίαση του βιβλίου μου «Το παραμύθι μιας ζωής» στο ‘Ίδρυμα Λασκαρίδη, 13/12/2010