Της Μιας Δραχμής Τα Γιασεμιά

Όπως μες στη ζωή όλα τελειώνουν

ήρθε και η δική σου η σειρά.

Στο άρμα της Ελλάδας μας δεμένη.

Στης Ιστορίας τη σκληρή την αγκαλιά.

Ήρθες. Βασίλεψες. Και τώρα φεύγεις πικραμένη.

Πίκρα και στη δική μας σκέψη που αρμενίζει

πίσω στα χρόνια εκείνα τ’ακριβά ^.

που άλλοτε έλαμπες και μας μηνούσες

πως θάρθουν χρόνοι να πετούμε με χρυσά φτερά

κι άλλοτε ξέφτιζες, στη χαρά σου προδομένη.

Κι εμείς προσμέναμε… Να σ’αγαπούμε

χρυσή και νιόκοπη, χαρτένια και παλιά

και μπρούτζινη κι από το χρόνο μαυρισμένη.

Μια φίλη, μια συνήθεια. Χρόνους εκατόν εξήντα εννιά.

Τώρα μες στις καρδιές μας ριζωμένη.

Στη χούφτα μας νέα σημάδια του καιρού που ξεκινά.

Ελπίδες νιόβγαλτες, ζωή που συνεχίζει

αέναα μέσα στο χρόνο να περνά

θα σε θυμόμαστε έτσι σφιχταγκαλιασμένη

με τι δική μας τη ζωή που αργοκυλά.

Και θα ραίνουμε στης μνήμης το περβόλι

με μιας δραχμής τα ξεχασμένα γιασεμιά.