Δύο ακόμη μονόπρακτα, γραμμένα από την εξαίρετη
συγγραφέα Τούλα Μπούτου. Σε μια εποχή που η Τέχνη( και όχι μόνον) πλήττεται και
υποβιβάζεται, παρουσιάζονται ξαφνικά έργα που μας εκπλήσσουν ευχάριστα, μας δίνουν ελπίδα, μας παρηγορούν.
Η συγγραφέας, μας δίνει πάντα, τόσο με το λογοτεχνικό της έργο, όσο και με τα
θεατρικά της έργα, λαμπερά δείγματα του ταλέντου της, αλλά και στοιχεία του
ίδιου του χαρακτήρα της, της προσωπικότητάς της και του ήθους της. Περνώντας,
χωρίς φλυαρίες, μέσα από καταστάσεις και χαρακτήρες που ερμηνεύονται από πολύ
καλούς ηθοποιούς, μας προκαλεί να σκεφθούμε, να δούμε πώς, ακόμη και στο πιο
βαθύ σκοτάδι, η ζωή μας οδηγεί στο φως, φτάνει να ανοίξουμε τα μάτια και την
καρδιά μας και να προφθάσουμε να το αγκαλιάσουμε σφιχτά, να το κρατήσουμε, αλλά και να το
μεταδώσουμε. Κάτι που πάντα έκανε, και κάνει, στη ζωή της η ίδια η συγγραφέας, τόσο
στην λογοτεχνία, όσο και στην επιστήμη της της Ιατρικής.
Δεν μπορώ να
γράψω για την υπόθεση των μονόπρακτων και την εξέλιξή τους, γιατί θα αποκάλυπτα
έτσι το απρόσμενο τέλος και των δύο. Όμως θα πω ότι και τα δύο μονόπρακτα είναι σαν μια βαθειά ανάσα που ανακουφίζει από
το βάρος που όλοι κουβαλάμε πια μέσα μας και μας μεταφέρουν στις εποχές που το
καλό θέατρο μας γαλουχούσε, μας δίδασκε, μας…άλλαζε εσωτερικά. Η επιλογή των ηθοποιών είναι ότι καλλίτερο.
Στο « Τελευταίο Τρένο», ο Βύρων Κολάσης τόσο άνετος , ανθρώπινος και άμεσος. H Μιλένα Παρθενίου πειστική στον φόβο της, στην
ανάγκη της να «σωθεί» από μια ζωή που
την οδηγούσε στην καταστροφή, καταφέρνει όχι μόνον αυτό, αλλά και να σώσει και
μια άλλη ζωή. Ο Οδυσσέας Σταμούλης απέδωσε τον ρόλο του «κακού» διαφορετικά απ’
ότι μας έχει συνηθίσει ο κινηματογράφος και το θέατρο. « Έβγαλε» προς τα έξω
ότι συνιστά τον χαρακτήρα που υποδύεται, χωρίς να τον εκχυδαΐζει, χωρίς μαγκιά
και υπερβολές. Μου άρεσε αυτή η εκδοχή του ρόλου.
Στο μονόπρακτο που παρουσιάζεται δεύτερο το «
Μυστικό μονοπάτι», έχουμε μια ιστορία επίσης γεμάτη ανθρωπιά, δραματικό
στοιχείο που η Τούλα Μπούτου ξέρει να το παρουσιάζει με μοναδικό τρόπο,
τονίζοντας όχι το δράμα, αλλά τους ανθρώπινους χαρακτήρες μέσα σ’ αυτό. Την
εξέλιξη του δράματος μέσα στην ψυχή τού κάθε ανθρώπου, τις αλλαγές που πιθανόν
επιφέρει στον χαρακτήρα του που μπορεί να τον κάνουν καλλίτερο ή χειρότερο. Εδώ
έχουμε μία εξαιρετική ερμηνεία από την γνωστή
ηθοποιό Νίτα Παγώνη η οποία απέδωσε τον ρόλο της έτσι που, στιγμές –
στιγμές, ξεχνάς ότι βλέπεις θέατρο και θαυμάζεις τη μητέρα που καίτοι κλεισμένη
στον πόνο της, δεν παύει να είναι Κυρία, αλλά και κυρία του εαυτού της. Ο Πάνος
Νικολαίδης τόσο καλός στο μικρό του ρόλο,
μας θύμισε ότι ο ηθοποιός κάνει
τον ρόλο και όχι το αντίθετο. H
Αναστασία
Ελευθερίου άνετη με σκηνική πείρα, καθώς και η Έφη Χαντζούλη. Όλοι οι ηθοποιοί
δίνουν τον καλλίτερο εαυτό τους και τα συγχαρητήριά μου είναι γεμάτα
ενθουσιασμό. Πρέπει να πω, ότι θαύμασα την σκηνοθεσία του Τάσου Λέρτα που τόσο
καλά « διάβασε» τα μηνύματα της Τούλας Μπούτου και τα μετέδωσε στους ηθοποιούς,
ποτισμένα και από την δική του καλλιτεχνική ευαισθησία. Τα σκηνικά και τα
κοστούμια της Μαριλένας Μέλη, προσεκτικά δεμένα με το ύφος και τις ανάγκες του
έργου, συνέβαλαν στο να αισθάνεται ο θεατής « σα στο σπίτι του». Η μουσική της
Ιωάννας Παρασκευοπούλου, αγκαλιάζει τις στιγμές με ευαισθησία, ενώ οι φωτισμοί
του Στάθη Αναστασίου τονίζουν σωστά τα επίκαιρα σημεία. Άλλη μία επιτυχία της
Τούλας Μπούτου, άλλη μια υπογραφή της στο καλό, πολύ καλό Ελληνικό Θέατρο.
Νινόν Δημητριάδου - Καμπούρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου