Για καφέ με την παλιά συμμαθήτρια, της Νάνας Μπούτου

Μετά από 38 χρόνια! Όταν συναντώ μια συμμαθήτρια καταλαβαίνω και συνειδητοποιώ ότι είμαι πια ΠΟΛΥ μεγάλη! Αυτό από την μια με τρομάζει, κι από την άλλη με κάνει να θυμάμαι ότι η σοφία τελικά αποκτιέται με τον χρόνο, με την ίδια την ζωή. Μήπως μπορώ να είμαι από σήμερα λίγο πιο ευγνώμων που έζησα, που ζυμώθηκα, που κατάλαβα;
Αν διασταυρωνόμασταν στον δρόμο, είναι σίγουρο ότι δεν θα αναγνώριζε η μία την άλλη. Από κοντά όμως, αυτό το πλάσμα είναι ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ οικείο, το περπάτημα, τα μάτια, οι εκφράσεις, το ύφος, και μέσα στο πρόσωπό της άλτης τελικά βλέπω θυμάμαι, αναγνωρίζω το δικό μου πρόσωπο.
Έχω τον ήχο της φωνής της από παλιά ακόμα στα αυτιά μου, όμως κι η φωνή της τώρα άλλαξε. Καπνίζει εδώ και χρόνια. Είναι μητέρα, είναι γιαγιά, είναι η συμμαθήτριά μου που μου θυμίζει ότι κι εγώ έχω ζήσει πολλά, έχω περάσει πάρα πολλά, κι έχουμε κι οι δυο μας μυηθεί τα χρόνια που μας χώρισαν, στο σχολείο της ζωής, που μόνο αυτό μπορεί να μας δώσει αυτή τη μοναδική σοφία.
Ό,τι κι αν πει, όπως κι αν το πει η συμμαθήτρια, εγώ έχω την εικόνα εκείνη, την παλιά προτού χτιστεί το κέλυφος που με επιμέλεια φτιάξαμε για να σταθούμε μπροστά στον κόσμο. Η ζωή δεν είναι εύκολη υπόθεση, είναι όμως πολύ όμορφη, γεμάτη στιγμές αληθινές…
Εγώ γνωρίζω το μέσα, το πιο αληθινό της συμμαθήτριας της παλιάς, κι είναι αυτό μια γλυκιά συνομωσία ενάντια στα μάτια όλου του κόσμου. Ένα αόρατο νήμα μας ενώνει. Είναι ένας δικός μου άνθρωπος, ακόμα και να δεν την έχω δει εδώ και 38 χρόνια, την αγαπώ, δεν ξέρω πότε θα την ξαναδώ, την εμπιστεύομαι ακόμα κι αν δεν ήταν ποτέ κολλητή μου!

Νάνα Μπούτου - Καραμήτσου