Στον ποιητή

Και συ, ποιητή
με την τραχειά φωνή της αγωνίας σου,
με το χάδι του υπέρτατου Λόγου,
της Αλήθειας τη φθίνουσα λάμψη,
και τη μελωδία των εγερτήριων στίχων
σάλπισε το δικό σου εμβατήριο!
Σε κάλεσμα πανανθρώπινο
με τη φλόγινη φωνή σου, ποιητή!
Για όσους θα γίνει μπορετό
να βάλεις σε μια πορεία Ελπίδας, Θάρρους, Αναζήτησης,
μερεύοντας τις απείθαρχες ροπές
της αγριότητας και του μίσους.
Ξορκίζοντας τις σκοτεινές διαβάσεις
της προδομένης Ανθρωπιάς.
Αναζητώντας μες από τα στοιβαγμένα αποκαΐδια
τις κοιμώμενες σπίθες
της Αγάπης, της Αδελφοσύνης, της Συμπαντικότητας
και του Χρέους.
Και την ουράνια μέθεξη εκλιπαρώντας
από έναν οικτίρμονα Θεό.
Υπέρλαμπρη ηλιαχτίδα σε καταιγίδας σάρωμα
σε πελάου ασίγαστο τυφώνα
και σε καταποντισμών βροντοχτυπήματα
η γλυκειά φωνή του Ποιητή!
Κι ας γίνει λύρα σου χρωματιστή εφτάχορδη
της λευτεριάς το ουράνιο τόξο.