Σαν αστραπές στο νου μου φέγγουν
εκείνα τα παλιά τ’ αγαπημένα
απ’ τη ζωή μου πια ξενιτεμένα
κι αλαργινά
Στα χαραγμέν’ αχνάρια περπατούνε
μ’ αγγίζουν, με χαϊδεύουν, με φιλούνε
πλάι μου γέρνουν και μου τραγουδούνε
σαν τωρινά.
Κι εγώ ξεχύνομαι σ’ ένα χορό μαζί τους
Στροβίλισμα, μια μέθη που ανασταίνει
Κρασί, που την καρδιά μου την
ευφραίνει
τόσο γλυκά!
Αντίκρυ η κλεψύδρα που αργοστάζει,
του Χρόνου κλέβει αδιάκοπα τη Μοίρα.
Κι η γνώση μου με την ολέθρια πείρα
Μ’ αναριγά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου