Τι πιστεύω για τους ηθοποιούς

Η ζωή των ανθρώπων που κλείνει το θέατρο στη μεγάλη ποικιλόχρωμη αγκαλιά του, με είχαν πολλές φορές απασχολήσει. Λες ένας κόσμος ζωγραφισμένος αλλιώτικα… λες οι άνθρωποι μπολιασμένοι με κάποια ιδιαίτερη ζωική ουσία και ένα δικό τους γούστο, να τους οδηγεί αλλού και πολύτροπα… Λες κάποιοι γρίφοι που γεννιούνται και μπλέκονται από το πουθενά.

Γιατί αυτή η αστάθεια στο οδοιπορικό τους; Είναι τόσο σπάνιο, σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων, δύο όντα σε μια ανθρώπινη συνηθισμένη ιστορία, να βρίσκουν τη ζωή κοινή και μαζί να την ποικίλουν με τ’ ανθρώπινα και καθημερινά, και να τελειώνουν κάπως έτσι.

Όμως όχι. Δυστυχώς δεν γίνεται. Σπάνια ένα ζευγάρι θα ταιριάξει ως το τέλος ή έστω κοντά στο τέλος και θα έχει την ικανοποίηση της “συμβίωσης”, λέξη τόσο σπάνια σ’ αυτή την κάστα των ανθρώπων.

Η πείρα των ετών και των επαναλήψεων… ένας οδηγός και καθοδηγός. Ο ηθοποιός δέχεται μια ατέλειωτη συναισθηματική σπορά από μυριάδες κατακτήσεις της ώρας, της στιγμής, του χρόνου, διότι μεταμφιέζεται κάθε φορά με το να παρουσιάζει διαφορετικό ρόλο. Έτσι υιοθετείται μέσα στον ίδιο το ρόλο του. Μπολιάζεται αδιάκοπα από το άγγιγμα, βαθύτερο ή λιγότερο από την προσωπικότητα του κάθε ρόλου που θα την εντάξει στο Είναι του. Πες ένα μικρό αδιόρατο, όμως πανίσχυρο DNA που τρυπώνει μέσα στο κύτταρο της προσωπικότητας που του “ένθεσε” η μητρική και η πατρική παρέμβαση “Συναισθηματική μόλυνση θα το έλεγα”. Μόρια, άτομα, πυρήνες κυττάρων διαπλεκόμενων και μολυνόμενων από το “νέο” “το καινούργιο”.

Η κύρια, η καίρια προσωπικότητα -ο κορμός που ορίζει το κάθε γήινο ον… με τα ατέλειωτα παρεμβαλλόμενα στίγματα νύξεις από άλλες -πλασματικές μεν- όμως επιδέξιες προσωπικότητες που τρυπώνουν -αλλάζει πια δραματικά το σκηνικό. Αντιπαλεύουν, αλληλομάχονται, επικροτούν το ένα πάνω στο άλλο, και ένα καινούργιο κατασκεύασμα - ον παράγεται από το συνονθύλευμα αυτό προσωρινά. Κάθε λογής ον που έβαλε την “ουρίτσα” του στο story της όποιας υπόθεσης, θα αφήσει κάτι φεύγοντας ή αλλάζοντας σε κάτι άλλο. Ο κόρος, η απιστία, η απάτη των αισθημάτων, η επιθυμία ακράτητη των Αλλαγών σε κάτι το Άλλο, το Διαφορετικό, το Απατηλά αληθινό και να ο χαρακτήρας του ανθρώπου – ηθοποιού.

Κακά τα ψέματα. Παράδειγμα προς αποφυγήν η προϋπόθεση αλήθειας, διάρκειας και ειλικρίνειας. Σε πολυχρησιμοποιημένο και χιλιοπατημένο  άνθος αγνότητας δεν μπορεί να θάλλει. Η θάλλει για πολύ λίγο, όσο για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.

Τι τα θέλεις όμως, ένα από τα πιο δυνατά και πικάντικα είδη γήινου άλατος, είναι το θέατρο και οι άνθρωποι που το υπηρετούν. Το θέατρο, το οποίο είναι κι αυτό ελληνικής προέλευσης είναι ένα πολύτιμο είδος τέχνης, μια κληρονομιά για μας τους Έλληνες, που αγαπάμε και τιμούμε.