Και τι να πω που όλα έχουν ειπωθεί
Και ποια μολπή που όλα ταχουν
τραγουδήσει!
Δύουμε όλοι μας στην ίδια Δύση
που από το λίκνο μας μάς έχει
χαριστεί.
Δε στέργουμε στιγμή αναπαμού…
Ο νους γυρνά στα προδομένα μονοπάτια.
Θωρούμε πια με της ψυχής τα μάτια.
Στείρα ματιά σε ρέπια χαλασμού.
Τον δρόμο χάσαμε για την Ανατολή.
Πως περπατώντας παραδείραμε στα
μάκρη!
Μόνο μας φυλαχτό τ’ ατόφιο δάκρυ
της μάνας μας κάποια θαμπή ευχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου