"Τα γάντια του έρωτα"

Μια αληθινή ιστορία… 

Ο Πανεπιστημιακός καθηγητής της Μαιευτικής - Γυναικολογίας Νικόλαος Λούρος ήταν για την εποχή του -προπολεμικά και κατά την διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου- ένας ονομαστός αξιόλογος γιατρός -κορυφαίος σε γνώσεις και σε ιατρικές εφαρμογές τους. Όμως γνωστός και για τον γλαφυρό τρόπο της εκφοράς του λόγου του. Κι εμείς τότε, οι πολυάριθμοι (μπαίναμε χωρίς συστάσεις) νεαροί φοιτητές, επιθυμούσαμε ν’ ανήκουμε στη δική του ομάδα, γιατί λόγω του μεγάλου αριθμού των σπουδαστών -ίσως σαν κίνητρο υπήρχε η αιτία και του φοιτητικού συσσιτίου, πολύτιμου ταπεινού πιάτου για την εποχή της ξενόφερτης ιταλογερμανικής κατοχής- που υπήρχαν φοιτητές ακόμη και στα 70 τους χρόνια, που υποτίθεται πως φοιτούσαν μαζί μ’ εμάς τα νεαρά παιδιά των 18-25 ετών. Θυμάμαι ακόμη τον συμφοιτητή μου τον “Λουδοβίκο” (έτσι τον είχαμε ονομάσει εμείς τα παιδιά, το ανεχόταν αγόγγυστα ο καημένος) που ερχόταν στις παραδόσεις κι έκανε πως δεν καταλάβαινε τα ειρωνικά μας σχόλια, μόνο να διαβεί η ώρα ήθελε, να περάσει μετά από την Φοιτητική Λέσχη της οδού Ιπποκράτους, να πάρει το πολύτιμο, όμως τόσο φτωχικό πιάτο το σερβιρισμένο ακριβοδίκαια με την κουτάλα στο τσίγκινο πιάτο, και να φύγει βιαστικά για το σπίτι και την ιστορία της ζωής του, ούτε ξέραμε ούτε ενδιαφερθήκαμε ποτέ να μάθουμε με ποιους μοιράζονταν τις μετρημένες μπουκιές  της λαχανίδας ή των ρεβιθιών και του μπομποτόψωμου ή λασπόψωμου όπως το αποκαλούσαμε.

Στο μάθημα του Λούρου όμως, θυμάμαι τη φιγούρα τόσο παράταιρη συχνά εκεί, προς τα τελευταία καθίσματα του αμφιθεάτρου να παρακολουθεί με ενδιαφέρον το γλαφυρό μάθημα του κ. καθηγητού μας.

Είχαν περάσει τόσα πολλά χρόνια από την αξέχαστη εποχή των Ηρωϊσμών, των Καταιγίδων και της Ελπίδας και ξαφνιάστηκα, όταν προχωρημένη πια κι εγώ στον σκληρό μα τόσο όμορφο δρόμο της Ιατρικής, άκουσα από κάποιον συνάδελφο πως το επόμενο βράδυ ο καθηγητής Ν. Λούρος θα δώσει μια διάλεξη στον Πειραιά με θέμα «Τα γάντια του έρωτα». Ειρωνεύτηκα μάλιστα το θέμα με τον φίλο συνάδελφο «Ο Λούρος! Υπάρχει ακόμα και θέλει να μας μιλήσει και για έρωτα! Ε! όχι, πολύ πάει!» γέλασα. Ο φίλος επέμενε. «Εγώ τον γνωρίζω καλά τον καθηγητή και το προικισμένο μυαλό του! Είμαι βέβαιος πως κάτι ενδιαφέρον θα έχει να μας πει και γνωρίζει τον τρόπο πως θα μας το πει».

Τέλος πάντων, και για το χατίρι του φίλου μου και από ελάχιστη απορία, περιέργεια κινούμενη, πήγα ν’ ακούσω τον, πολύ ηλικιωμένο πια, παλιό δοξασμένο όμως καθηγητή. Και άκουσα μία από τις συναρπαστικότερες διαλέξεις που είχα ποτέ ακούσει και που ακόμη τη θυμούμαι και αναφέρομαι σ’ αυτήν όταν υπάρχει ανάλογο ακροατήριο.

Ο Ν. Λούρος αφού αναφέρθηκε στην κατάσταση που υπήρχε τότε μέσα στα χειρουργεία γενικώς, ειδικότερα στις περιπτώσεις λοιμώξεων της λοχείας -θανάτων των γυναικών από τον φοβερό επιλόχειο πυρετό- ήρθε και στον ρόλο που μπορεί να παίξει η φαντασία η εμπνευσμένη από έρωτα στο ιατρικό αυτό μεγάλο τότε πρόβλημα.

Ένας νέος γιατρός χειρουργός ήταν ερωτευμένος με την νεαρή βοηθό - νοσοκόμα του χειρουργείου. Παρακολουθούσε λοιπή με συμπάθεια και ανησυχία τα χεράκια της πάντα κόκκινα, ερεθισμένα, τραυματισμένα από τις σκληρές βούρτσες του χειρουργείου με τις οποίες έπρεπε να τα πλένει με αντισηπτικά και να τα τρίβει για όση ώρα χρειαζόταν (ήταν ορισμένος σχολαστικά ο χρόνος) για να μπορέσει μετά να πλησιάσει στο χειρουργικό τραπέζι και να αγγίξει τον χειρουργούμενο άρρωστο και τα εργαλεία που περνούσε ένα - ένα στα χέρια του γιατρού.

Ο νέος Ασκληπιάδης έβαλε στη σκέψη του κάθε πιθανότητα βοήθειας για ν’ ανακουφίσει την αγαπημένη του από αυτή τη σκληρή δοκιμασία. Και τότε η Φαντασία -η τόσο πολύτιμη βοηθός της Γνώσης και μάλιστα ίσως πάνω κι από αυτήν- έλαμψε μέσα σε μια σκέψη! Να της φτιάξει κάτι προστατευτικό! Ένα είδος γαντιών… να! Από σαμπρέλα, αυτή που ντύνει τις ρόδες τροχών… Που να μπορούν να πλένονται, να βράζονται, κι έτσι να γίνονται άσηπτα! Και να φοριούνται σαν γάντια πάνω στα απλώς πλυμένα χεράκια της αγαπημένης του! Η σκέψη ωρίμασε στη στιγμή και μπήκε αμέσως σε εφαρμογή. Ο γιατρός κατασκεύασε πολύ γρήγορα αυτά τα γάντια τα γεννημένα από τον έρωτα για μια γυναίκα κι ήταν μια μεγάλη εφεύρεση ταυτόχρονα: Τα εγκαίνια της ύπαρξης των χειρουργικών γαντιών! Το όνομα του γιατρού δεν ξέρω αν απαθανατίστηκε. Όμως η πράξη του έγινε ένα παγκόσμιο ιατρικό ορόσημο, που άλλαξε τα συνταρακτικά γεγονότα που συμβαίνουν μέσα στο “ιερό”, τον χώρο των χειρουργείων. Που υπάρχουν και δυστυχώς (όμως και ευτυχώς συγχρόνως) θα υπάρχουν όσο υπάρχουν οι άνθρωποι και οι ασθένειές τους.