Μια ξεχωριστή επίσκεψη

Ένας ζωντανός θρύλος, κι όταν λέμε «θρύλος» σημαίνει κάτι που αντιστέκεται αέναα στον χρόνο, και κάθε φορά που το ανασέρνεις από το ντουλάπι της μνήμης λάμπει ανάλλαχτο σαν το χρυσάφι που δεν φοβάται ούτε τόπο – ούτε χρόνο – ούτε κανενός άλλου είδους φθορά!

Η Δανάη μας λοιπόν, ο θρύλος ο δεμένος με τα πιο όμορφα χρόνια της νιότης μας, και όχι μόνο. Δεμένη με την ιστορία της Ελλάδας, την ιστορία της μουσικής σε χρόνια Αττίκ, Χαιρόπουλου, Γιαννίδη, Βέλλα… και τόσων, τόσων αξέχαστων. Την υποδέχθηκα στο κατώφλι της πόρτας μου, με τα πορτοκαλιά της, και ήταν τόση η χαρά, η περηφάνια, η αγαλλίαση να τη βλέπω μπροστά μου, τόσο ζωντανή, το βλέμμα της άφηνε πίσω. Πίσω! Τα 91 χρόνια που τόσο μπορούν να βαραίνουν σ’ άλλα μάτια, η φωνή, τα χέρια της τόσο ζεστά και εγκάρδια να κρατούν μαζί τους και νιότη και λάμψη και χαρά της ζωής… Κι αισιοδοξία ναι, το χαμόγελό της μια πηγή αισιοδοξίας. «Αυτό είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο μου! Δεν θα λες ποτέ το τελευταίο! Δεν θέλω ν’ ακούω αυτή τη λέξη! Γιατί τελευταίο; Το πιο πρόσφατο! Πού ξέρεις, ποιος ξέρει πόσα θ’ ακολουθήσουν;»

Ανακαλύπτει το πιάνο, για πότε κάθισε, τα δάχτυλά της με τα έμπειρα χάδια τους στα άφωνα τα πλήκτρα γεννούν μελωδίες… Μας αγκαλιάζουν στο λεπτό, η μία πίσω απ’ την άλλη, η νοσταλγία φτεροκοπάει γύρω μας, τόσο γλυκειά με την μελαγχολική της απόχρωση… «Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες»… «Της μιας δραχμής τα γιασεμιά…» (τέλος και τη Δανάη δόξα –είχε γράψει ο Αττίκ κάτω από τη μελωδία). Διαβάζω το ποίημα μου (της δραχμής τον επικήδειο) ξέρει η Δανάη ν’ ακούει με προσοχή –σε όλα ξέρει να συμμετέχει… Πάντα σε μια ζηλευτή ετοιμότητα σκέψης και πράξης ξέρει την ιστορία του κάθε τραγουδιού…

Η ώρα περνά ανάλαφρη, γρήγορη και λαμπερή… είναι σίγουρο πως θ’ αφήσει τα όμορφα πατήματά της ξοπίσω. Τι κρίμα όμως να φεύγει έτσι, ας μπορούσαμε να κρατήσουμε, να “φράξουμε” με κάποιον τρόπο, να τον περιορίσουμε στον χώρο μας για λίγο, τον χρόνο, όταν είναι τόσο ξεχωριστός…

«Άστα τα μαλλάκια σου… Τα καημένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν… Οι μελωδίες η μία πίσω απ’ την άλλη…»

Στα μεσοδιαστήματα μιλούμε για τόσα πολλά! Για τον Πάμπλο Νερούδα και τα 7 χρόνια που έζησε στη χώρα του, τα τόσο δημιουργικά… Ο Πάμπλο ήταν ένας φίλος…

Πρέπει να διαβάσω το «πιο πρόσφατο βιβλίο της» για κείνον… Για τα λίγα -10- συζυγικά χρόνια της ζωής της… «Γύρισε, σε περιμένω γύρισε…» παίζει τώρα. «Έχω κάνει επανάσταση γι αυτό το τραγούδι» μας λέει. Στην κηδεία του φιλαράκου μου του Βέλλα, τραγουδήσαμε όλοι μαζί στον περίβολο αυτό το τραγούδι. Το τόσο ωραίο τραγουδάκι του.

Κάποιος πολύ θυμωμένος έφτασε δρομαίος… «Τι κάνετε; Τραγουδάτε εδώ; Αυτό δεν επιτρέπεται!» φωνάζει. «Μα για αυτό το κάναμε όταν φύγατε!» του απαντώ. Αχ! Η Δανάη είναι ανεξάντλητη. Είναι μια τρυφερή μαμά, μια περήφανη γιαγιά, μια φίλη καλή, μια συνάδελφος, κι είναι ένα λαμπερό αστέρι που δεν θα σβήσει ποτέ από το καλλιτεχνικό στερέωμα της Ελλάδας… Κι είναι ένα παράδειγμα για όλους μας αισιοδοξίας, τόλμης, γενναιότητας και ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ.

Αυτή την πρόσφατη συνάντησή μας θέλω τόσο να την ακολουθήσουν κι άλλες πολλές… Να είμαστε κι άλλοι πολλοί γύρω της για να χαρούμε την παρουσία της… Τον δάμασε τον χρόνο η γλυκειά μας φίλη… Να ‘ναι πάντα καλά!