Η ΠΕΙΡΑ ΜΟΥ

Πείρα μου πόσο σε μισώ!

Πείρα μου ακριβοπληρωμένη,

αξιοθαύμαστη πείρα μου.

Εσύ τα βήματα που ξέρεις να κάνεις

σταθερά και μονότονα.

Τα μάτια να βλέπουν

τον ξεκάθαρο ορίζοντα

ίσια μπροστά.

Τίποτα πέρα απ’ τη γραμμή

του ορίζοντα!

Που ξέρεις να προβλέπεις

και να μαντεύεις την καταιγίδα

και το ξέφτισμα της προσμονής.

Που ξέρεις να ξύνεις

τη χρυσή κορνίζα της αυταπάτης

για να φανεί το μπρούντζινο περιθώριο

της στεγνής αλήθειας.

Σε κουβαλώ μέσα μου.

Αναπόσπαστο φορτίο του είναι μου.

Παγωμένη βροχή

στα τρυφερά φτερά που τρεμουλιάζουν.

Και σύ, καταλυτική,

ξέρεις να κατακτάς κάθε στιγμή κι ένα μου κύτταρο.

Σίγουρη για την τελειωτική σου Νίκη.

Πείρα μου σεβάσμια

με ξέμαθες να ονειρεύομαι.

Γι’ αυτό σε μισώ!