Είναι απ’ τις ωραιότερες
καντάδες, που έχει τραγουδηθεί πάρα πολύ επιτυχημένα, από τον Λάζαρο Κατωγά, σε
παλαιότερους χρόνους αλλά για μένα είναι πάντα αθάνατη.
Απ’ των αγγέλων τα στόματα κλεμμένη
θυμίζει πάντα στη γη τον ουρανό
άλλοτε μοιάζει με θάλασσα αφρισμένη
άλλοτε μοιάζει με κύμα ταπεινό.
Τα κύματα της θαρρείς αναθαρρεύει
ρόδα κι αγκάθια πουλάκια και θεριά
(και η καρδιά μου μαζί της ταξιδεύει
κι απ’ το Μαΐστρο ξανοίγει στο βοριά.) δίς
Καινούργιους τόπους εμπρός της αγναντεύει
ξαναγυρίζει το κύμα στα παλιά.
Μορφές, αγάπες ολόγυρα αγναντεύει
χαρές και πίκρες και πόνους και φιλιά,
απ’ των αγγέλων τα στόματα κλεμμένη
επήρε όλα τα κάλλη τους μαζί.
(Γι’ αυτό της πρέπει στο στόμα σου να μένει
Γι’ αυτό της πρέπει στο στόμα σου να ζει.) δίς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου