Αυτό το ποίημα είχε λάβει μέρος
στον φετινό Διαγωνισμό Ποίησης για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι εμπνευσμένο από
ένα ποίημα του φιλέλληνα Rupert Brooke, με τίτλο: The Soldier. Ο Rupert Brooke (ήταν ένας μέτριος ποιητής) προσπαθώντας
να βοηθήσει ιδιαίτερα την Ελλάδα στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, ταξίδευε σε όλο το
Αιγαίο και έχασε την ζωή του έξω από την Σκύρο, γι’ αυτό και είναι θαμμένος στα
παράλια του νησιού.
Δεν έχει
αρχή και τέλος η Πατρίδα.
Υπάρχει
εντός μας αίμα μας και ψυχή.
Μια φλόγα
θύμησης. Ηλιαχτίδα
να μας
θερμαίνει κάθε στιγμή.
Γλυκειά
Πατρίδα μου!
Το χώμα σου ντύμα
μου ιερό
Ανέμου
περασιά σε μένα που το φέρνει…
κι όπου κι
αν βρίσκομαι μαζί του να με παίρνει
κάτω από τον
δικό του ουρανό.
Γύρισα σ’
όλη τη Γη. Κι από τα Δαρδανέλια έχω περάσει
κι άλλες
χώρες για να βοηθήσω.
Κι ύστερα
της Γαλήνης τον σκοπό για να σαλπίσω
σ’ όλον τον
κόσμο. Έναν κόσμο Ειρηνικό
Όμως τις πρωτινές
χαρές τώρα στοχεύουν
τύμπανα ενός
Πολέμου Χαλαστή.
Κι εμείς διαβαίνουμε
ανάμεσα, διψώντας
μιας
Λάμπουσας Ειρήνης την αρχή.
Κι αν κάποια
φορά στο Όνομά Της
αιμάτινο πότισμα
από δικής μου ξόδεψης κόκκινο Χαλασμό,
Λόγο δεν
έχει κανείς να πει!
Γιατί στα
χέρια μου αξόδευτη η Σκυτάλη
έτοιμη να
δοθεί σε Συνέχειας Πηγαιμό
Μα αν Μοίρα
ξενόφερτη προσμένει
κάποια τελεία
στη βιοτή την ξοδεμένη
μακριά από
της κοίτης μου τη γεννήτρα ανασαιμιά…
Ολόκληρη η
Πατρίδα η λατρεμένη
κατάσπαρτη στου
κορμιού κάθε γωνιά του
θα με κρατεί
σφιχτά στην αγκαλιά του
θα διώχνει
Άγνωστη - Απόμακρη - Ανεγνώριστη
την Ερημιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου