Η ΕΛΙΑ

Εμένα η γενιά μου είναι χρυσή.

Από το αγρίλι του Ηρακλέα γεννημένη

είμαι η ελληνική Ελιά η τιμημένη

κι από των δέντρων τις γενιές η διαλεκτή.

Στης Ολυμπίας μέσ’ στο χώμα το ιερό

ρίζωσα για να ζήσω στους αιώνες.

Σκοπός μου, πεθυμιά και ριζικό

μόνη ν’ αθανατίζω τους αγώνες!

Δέντρο ζωγραφιστό με φύτρα θαλερή

με φύλλα – κλώνους που δεν έχουν ταίρι.

Τ’ ασήμια μου μόνο με χρυσό μαχαίρι

έπρεπε να κοπανούνε από τέκνα αμφιθαλή

για να γεννούν κότινος στα μαλλιά των νικητών

ωδή Πινδάρου στων μαρμάρων τη λαμπράδα

μεσ’ στους χυμούς μου πέρα ως πέρα Ελλάδα

να φέρνει μήνυμα στα πλήθη των λαών.

Εμένα η γενιά μου είναι λαμπρή.

Φίλημα γαλανής θεάς μ’ έχει τρανέψει.

Ευλογημένος ο καρπός μου για να θρέψει

κι απόσταγμα χρυσό πάλι απ’ τη σάρκα του ζωή.

Όμως απ’ όλα που χαρίζω τ’ ακριβά

ένα το βάζω πάνω απ’ το καθένα:

Στου ξωκλησιού το καντηλάκι το δικό μου αίμα

που σιγοκαίει μπρος στην Παναγιά.