Μερικές κριτικές για τo βιβλίο μου «Ζωή Χαρισμένη»

Μερικές κριτικές για τo βιβλίο μου «Ζωή Χαρισμένη»

«(…) Τα διηγήματα της Τ.Σ.-Μ.. δοσμένα με απλότητα, ειλικρίνεια, με ζεστό ύφος, με ανθρωπιστική πνοή και με βιωματική εμπειρία, συγκινούν βαθύτατα και συμβάλλουν αποτελεσματικά ώστε το μήνυμα της ύψιστης πράξης αλτρουισμού, με τη δωρεά ιστών και οργάνων, ν’αγγίξει όλους τους Έλληνες.

            Όλα τα διηγήματα, με τον τρόπου που είναι γραμμένα και με το μύθο-θέμα, γύρω από τα οποία ξετυλίγονται, όχι μόνο συγκινούν, αλλά συγκλονίζουν τον αναγνώστη, τον ευαισθητοποιούν, απέναντι στον ανθρώπινο πόνο –και σε αρκετές περιπτώσεις – γεμίζουν δάκρυα τα μάτια σου (…) Η ανάγνωση του βιβλίου ξυπνά τις πιο ευαίσθητες χορδές του ανθρωπισμού μας και καλλιεργεί τα αλτρουιστικά μας συναισθήματα. Τόσο η θεματογραφία, όσο και η εκφραστική των διηγημάτων, βρίσκονται σε πρωτοποριακή, αρμονική συνύπαρξη και προβάλλουν μια τολμηρή αλλά και βαθιά ανθρωπιστική κατάκτηση της ιατρικής επιστήμης.

            Θερμά συγχαρητήρια στη συγγραφέα (…)»

Γιάννης Ανδρικόπουλος

εφ. Η Γνώμη, 1 Δεκεμβρ. 2008

«Ένα έργο πολυεδρικής σημασίας και σπουδαιότητας που πρέπει να μελετηθεί με δέος. Μέσα σε μια σιωπώσα ανευθυνότητα αντικρίζουμε με την συμπεριφορά μας και τα στεγανά μας ενδιαφέροντα – πράξεις ζωής που καταδικάζουμε αυτοεγκλωβισμένους ανθρώπους που ενώ θα μπορούσαν να αποφύγουνε τους αντιθετικούς πόλους ζωής χωρίς να συνθλίβονται, αυτοί οι συνάνθρωποί μας, με την επιμονή και άγνοιά μας που σημαίνει ανευθυνότητα, τους καταδικάζουμε. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το δικαίωμα ζωής και θανάτου χειρίζεται ο Θεός αλλά και εμείς ξεχάσαμε σαν θεοί καταχάρη το ‘μεταξύ δυο κακών το μη χείρον βέλτιστον’. Υπάρχουν άνθρωποι εγκεφαλικά νεκροί ή… όπου η παρουσία τους ως δοτών ανασταίνει έναν έως πέντε ανθρώπους ως δότες οργάνων. Αφήστε και χαρίστε τα όργανα του σώματός τους αναστήστε ζωντανούς νεκρούς, νέους, παιδιά, ανθρώπους που οφείλουν ακόμη πολλά. Δώστε τα υγειά μέλη του σώματός τους για να δείτε τα μάτια τους, την καρδιά τους, τα νεφρά τους να αναβιώνουν τη ζωή σε πολλούς ανθρώπους. Αυτές οι σπουδαίες μαρτυρίες της βαθυτέρας γνώσεως και συνειδησιακής ωριμότητας πρέπει να μας γίνουν συνείδηση χρέους, έργο απαντήσεων, διαρκής προβληματισμός, σ’ένα κόσμο που τον έμαθαν να αποποιείται ανεύθυνα, απαίδευτα, αλογάριαστα, έχοντας άτομα με άγραφη ιστορία σε μορφοποιημένα είδωλα. Η φίλη συγγραφέας με τα 10 αφιερώματά της, μας περιάγει σε γκρεμισμένες σελίδες και μη ζωής, που υπάρχει το υλικό – ο άνθρωπος και τον καταδικάζουμε σε θάνατο με την τραγικότητα της λογικής και ειρωνείας μας. Παρακαλώ επικοινωνήστε με τις ζεστές και ανθρώπινες σελίδες συμπεριφοράς της εκφρασμένες στο έργο της και στην κατάθεση των μαρτυριών της συμπορευθείτε και μη μένουμε στην ασχήμια των απρεπειών μας που όταν η λογική των εικόνων των δοτών εδικαίωσε το θάνατο μετατρέποντάς εις ζωήν πολλαπλασίως που μας απέδειξεν στο έργο της η με πολλές γνώσεις συγγραφέας μας. Ένα έργο θαυμάσιο που δικαιώνει κάθε απορία μας με τα εγχειρήματά της»

Κυριάκος Βαλαβάνης

εφ. Κριτική Λόγου και Τέχνης Θέσεων και Απόψεων

(τ. 15, Φεβρ.-Μάρτ. 2009)

«(…) Διαπιστώνω ευχάριστα πως εξακολουθείτε να πλουτίζετε την γραμματολογία μας με αξιόλογα πάντοτε κείμενα, αλλά και ενδιαφέρον για τη θεματολογία των διηγημάτων τα οποία είναι αφιερωμένα στο μεγάλο ιστορικό επίτευγμα αλλά και κοινωνικό – ανθρώπινο πρόβλημα, της μεταμόσχευσης οργάνων (…) Η συντομία των κειμένων μού επέτρεψε να γευτώ τα περισσότερα από αυτά και να διαπιστώσω την συνέπεια ποιότητας στην γνωστή μου γραφή σας, που σας έχει καταστήσει επίλεκτο μέλος της Εταιρείας μας (…)»

Βασίλης Βιτσαξής

«Ένα νέο πόνημα, ένα νέο ακόμη δώρημα, της έως σήμερα αξιοσήμαντης λογοτεχνικής καρποφορίας της, μας προσέφερε πρόσφατα, η γνωστή συγγραφέας Τούλα Σουβαλιώτη – Μπούτου (…) Και τα δέκα διηγήματα που το συνθέτουν, είναι αφιερωμένα στη μεταμόσχευση.

            Δύσκολο –ομολογουμένως – το εγχείρημα, να ξεπεράσει, δηλαδή τον σκόπελον της ιδιοτυπίας των θεμάτων, το ανθρώπινο χρονικό μας ιδιάζουσας ή και πολύπλευρης μεταμόσχευσης, σε συσχετισμό και συνδυασμό της γραφής και πλοκής ενός συνήθους διηγήματος οποιασδήποτε άλλης υφής και μορφής.

            Και φαίνεται ότι η Τ.Σ.-Μ., επάξια τα κατάφερε να ξεπεράσει τον σκόπελον αυτόν, δίνοντάς μας δέκα διηγήματα, όπου συνυπάρχει σ’αυτά και το στοιχείο της αναφαίρετης και δεδομένης αρχιτεκτόνησης ενός διηγήματος, όποιας μορφής και υφής, αλλά και το στοιχείο της αυστηρής και συγκεκριμένης ιατρικής δόμησης και περιγραφής, όπως, εν προκειμένω, αυτό του χρονικού και του τρόπου μιας μεταμόσχευσης (…) Η συγγραφέας με το νέο της βιβλίο Ζωή Χαρισμένη, έρχεται να μας ανοίξει ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερα ενδιαφέρον παράθυρο για τους δρόμους της λογοτεχνικής επικοινωνιακής μας μέθεξης (…)»

Παναγιώτης Τσουτάκος

Πρόεδρος ΟΔΕΓ Πειραιώς

εφ. Η Γλώσσα μας

«(…) Με μεγάλη συγκίνηση διάβασα τη συλλογή διηγημάτων Ζωή Χαρισμένη (…) Γοητεύθηκα από την πηγαία ομορφιά των περιγραφών σας, το λόγο σας τον ποικιλμένο με τα στολίδια μιας ευαίσθητης ψυχής.

            Η θητεία σας στον ανθρώπινο πόνο, δικός σας και των άλλων, σας έδωσε τα εφόδια για να πραγματευθείτε ένα τόσο σημαντικό (και πρωτότυπο) θέμα (…) Ομολογώ ότι τις σελίδες σας πότισαν τα δάκρυά μου (…)»

Ελένη Κων. Ψαραλίδου

Δικηγόρος

Βόλος 21.07.09

«(…) Έμφορτα τα διηγήματα και από τον βαθύτατο πόνο της μάνας που χάνει αδόητα και τραγικά τον μονάκριβο γιο της στο άνθος της ηλικίας του, περιγράφουν και το άλγος της επειδή, λόγω της ταχύτατης εξέλιξη των περιστατικών και των αποτελεσμάτων τους, δεν κατορθώθηκε κάποια, παρηγορητική έστω, μεταμόσχευση οργάνου του πολυαγαπημένου γιού. Και ένα μέρος έστω της δυσθεώρητης αδικίας, ενσωματώνεται στα παρόντα διηγήματα που διαβάζονται απνευστί μέχρι το τέλος, ως έναυσμα συγκλονιστικής αναδρομής και αναμνημόνευσης (…)»

Εφ. Σύγχρονη Σκέψη

11.3.2009

Αναφορά σε μια… αγνοημένη εκδήλωση

Πήρα ετεροχρονισμένα τα Πειραϊκά Γράμματα (τ. Ιουλ-Αυγ-Σεπ 2014). Βέβαια από τότε, τον Ιούλιο, έχουν αλλάξει πάρα πολλά στον Πειραϊκό Σύνδεσμο και με μεγάλη μου λύπη το διαπιστώνω γιατί τον Π.Σ. τον έχω ζήσει και αγαπήσει από τα πρώτα χρόνια της πειραϊκής μου παρουσίας – εκτός των άλλων, επί 9 χρόνια υπήρξα Έφορος Φιλολογικού στον ΠΣ και εκδότρια του περιοδικού Πειραϊκά Γράμματα-  καθώς ναι μεν έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αθήνα αλλά έχω ζήσει πάρα πολλά χρόνια στον Πειραιά και έχω ταυτιστεί απόλυτα με την πόλη αυτή. Σαν γιατρός, λογοτέχνις και άνθρωπος.

Το περιοδικό, υπό την διεύθυνση του κ. Θ. Κατσικάρου και την επίβλεψη του κ. Δ. Πιστικού και την ευπρεπή του εμφάνιση, περιέχει παραλείψεις που δεν δικαιολογούνται σε καμία περίπτωση. Δεν θα αναφερθώ στα γεγονότα που πιθανόν προκάλεσαν αυτές τις παραλείψεις όμως θα αναφερθώ στο απαράδεκτο αποτέλεσμά τους.

Αναφέρεται το περιοδικό γενικά από τον Φεβρουάριο έως τον Σεπτέμβριο του 2014 σε 7 εκδηλώσεις συνολικά και αδικαιολογήτως απουσιάζει σ’αυτό τον μικρό αριθμό, η εκδήλωση της 2ας Ιουνίου για τα 100 χρόνια από την ίδρυση της Δραματικής Σχολής του ΠΣ – της αρχαιότερης της χώρας - από την οποία έχουν περάσει κορυφαίες θεατρικές προσωπικότητες.

Την βραδιά άνοιξε με ενθουσιαστική ομιλία η τότε πρόεδρος κ. Μ. Τσανάκη. Ακολούθησε ομιλία του διευθυντή Μανώλη Δεστούνη, διαβάστηκε μήνυμα της κ. Ροζίτας Σώκου, ενώ εκ των καθηγητών μίλησε επίσης ο σκηνοθέτης Βασίλης Πλατάκης. Για την ιστορία της Σχολής και τις προσωπικές του εμπειρίες, αναφέρθηκε εκτενώς ο μακροβιότερος διευθυντής της σχολής κ. Ν. Φιλιππόπουλος ο οποίος και τιμήθηκε από τον Π.Σ. εκείνο το βράδυ.

Ενδεικτικά μόνον αναφέρω ότι μεταξύ των διδασκάλων της σχολής ήταν ο Γκίκας Μπινιάρης, Πίτσα Καπιτσινέα και από τους νεότερους ο κ. Τάκης Τζαμαριάς ο οποίος και χαιρέτησε την εκδήλωση της και είναι ακόμη σήμερα διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.

Όλες οι εφημερίδες του Πειραιά αναφέρθηκαν στην εκδήλωση αυτή που είχε τεράστια επιτυχία. Πως είναι δυνατόν η ιστορική μνήμη που συνδέεται με την καθημερινότητα της πόλης μας να μην λειτουργεί σ’αυτή την περίπτωση;

Ακολουθούν οι φωτογραφίες και το κείμενο της ανάρτησής μου της 7 Ιουνίου 2014

Ο δ/ντής σπουδών της Σχολής κ. Μανώλης Δεστούνης, η πρόεδρος του Πειραϊκού Συνδέσμου κ. Τσανάκη, ο γνωστός ηθοποιός μας Γιάννης Τσιμιτσέλης και ο σκηνοθέτης και δάσκαλος της σχολής κ. Βασίλης Πλατάκης

Η ιατρός και λογοτέχνις κ. Τούλα Μπούτου στο κέντρο ανάμεσα σε εκλεκτές φίλες και φίλους που κατέκλυσαν την μεγάλη αίθουσα βαρώνου Κίμωνος Ράλλη

Λαμπρή επιτυχία είχε η γιορτή που δόθηκε τη Δευτέρα, 2 Ιουνίου, στη μεγάλη αίθουσα του Βαρώνου Κίμωνος Ράλλη, για τα 100 χρόνια από την ίδρυση της Ανώτερης Δραματικής Σχολής του Πειραϊκού Συνδέσμου. Μιας σχολής που ίδρυσε ο Βασίλης Ρώτας το 1914. Είναι η αρχαιότερη δραματική σχολή κι έχει βγάλει κορυφαία ονόματα του ελληνικού θεάτρου (Κατίνα Παξινού, Αιμίλιο Βεάκη, Σαπφώ Νοταρά, Κάρμεν Ρουγγέρη, κ.α.)

Μεταξύ των ονομάτων που δίδαξαν στη σχολή ήταν ο Γκίκας Μπινιάρης, η Πίτσα Καπιτσινέα, ο Τάκης Τζαμαργιάς από τους νεότερους.

Παρευρέθηκε και βραβεύτηκε ο μακροβιότερος διευθυντής της Σχολής, Νίκος Φιλιππόπουλος.

Συντονιστής της όλης εκδήλωσης ήταν ο καταξιωμένος μας ηθοποιός Γιάννης Τσιμιτσέλης.

Τα σχόλια των παρευρισκομένων για τη θεατρική επίδοση των μαθητών, οι οποίοι διδάχτηκαν για πολύ λίγο χρονικό διάστημα αφού ο Μανώλης Δεστούνης ανέλαβε ως διευθυντής στη μέση της σεζόν, ήταν ενθουσιώδη. Τα παιδιά έπαιξαν άψογα τους ρόλους τους σε σκηνοθεσία του Β. Πλατάκη.

φωτογραφίες από:  Φωνή των Πειραιωτών

Παράλληλες πορείες

Παράλληλες πορείες

Β' βραβείο διηγήματος στον πανελλήνιο διαγωνισμό από την "Έκκληση της Ακρόπολης", 1994

από τη συλλογή διηγημάτων "Λεπτές Ισορροπίες" 

 

 

Δυο εξαιρετικά άρθρα για την πραγματικότητα της σημερινής λογοτεχνικής ζωής

Στο πολύ σημαντικό λογοτεχνικό περιοδικό 3η Χιλιετία  (ιδιοκτησίας  Πανελληνικού Ελλαδοκυπριακού  Πολιτισμικού  Συνδέσμου  ΠΕΛΚΥΠΟΣ–Ελπιδοφόρος) που με τόση συνέπεια και αγάπη διευθύνει ο εκλεκτός λογοτέχνης Μόσχος Κεφάλας, στο τεύχος 61 (καλοκαίρι 2014) υπάρχει ένα πολύ αξιόλογο άρθρο του εξέχοντος ποιητού και λογοτέχνη αλλά και κριτικού λογοτεχνίας Δημήτρη Κράνη με τίτλο: «Ο μεγάλος ασθενής. Η ελληνική πεζογραφία  –  Ήθη και έθιμα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνικής ζωής».

Αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής:

«Παρά τις πάμπολλες εκδόσεις, τίτλων – βιβλίων πεζογραφίας κλπ, αυτές γίνονται μόνο και μόνο για να εισπράξει ‘ο ευνοημένος’ από το Κράτος και το Σύστημα, την επιχορήγηση – βοήθημα, συνήθως παχυλότατη: μυστικότατη και μη ανακοινώσιμη ‘για να μη μας τη φάει κάποιος άλλος!’. Μεγάλα ποσά εγκρίνονται, εισπράττονται ‘ιεροκρυφίως’, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Κράτος κλπ. Έτσι ο ευνοημένος εκδοτικός οίκος, έχει μερικούς γραφιάδες – συγγραφείς που πολλές φορές δίκην ‘παραγγελιάς λαϊκού άσματος εις καφωδείον’, παραγγέλνει στους ‘σκλάβους’ αυτούς, με τα δεσμευτικά συμβόλαια δεμένους στο ‘άρμα του’, ένα μυθιστόρημα – αρπαχτή, πότε 300 πότε 400 και πότε 500 σελίδων και βάλε, για να συμπληρωθεί το όριο (σε σελίδες) που επιβάλλει ‘ο χρηματοδοτών’ φορέας!...»

Επιβάλλεται είναι να λέγονται και να γράφονται όλα αυτά από ανθρώπους που έχουν απόλυτη ικανότητα και αρμοδιότητα να το κάνουν γιατί κάποτε πρέπει να υπάρξει μια ανάκαμψη από τον κατήφορο της πνευματικής ζωής.

Όμως και πολύ πρόσφατα, με μεγάλη μου ικανοποίηση είδα στην έγκριτη και ξεχωριστή εφημερίδα Εστία της Παρασκευής 10 Οκτωβρίου, στην τελευταία σελίδα να κυριαρχεί το πολύ εμπεριστατωμένο και σημαντικό άρθρο του εκλεκτού ιστορικού, συγγραφέα και κριτικού λογοτεχνίας Σαράντου Καργάκου που τιμά τα ελληνικά γράμματα με τίτλο «Κατάστημα ‘Η ποιότης’. Soldes!». Το άρθρο αυτό θα έπρεπε να διαβαστεί από όλους αυτούς που ορίζουν τις τύχες και την πορεία της σύγχρονης πνευματικής μας ζωής μήπως αποτελέσει μια ανάσχεση στην προχειρότητα, τον εκχυδαϊσμό και την ευτέλεια των δρωμένων τους.

Στην τελευταία παραγράφου του άρθρου του ο Σ. Καργάκος αναφέρει : «Αλλά ας επανέλθουμε στην αφετηρία των σκέψεών μας. Το χυδαίο εν ονόματι της ελευθερίας κυριαρχεί. Και όσοι έχουν αγωνιστεί και θυσιαστεί για την ελευθερία, πονούν, διότι δεν θέλουν αυτό το υψηλό ιδανικό να εκτρέπεται σε ελευθεριότητα. Η ελευθεριότητα δεν είναι ελευθερία. Είναι απλώς χυδαιότητα και η χυδαιότητα είναι ανελευθερία. Αυτό πρέπει να το λέμε πάντα στα παιδιά»

Όμως, τελειώνοντας θα αναφερθώ σε μια προσωπική μου εμπειρία που κάτι μαρτυράει κι αυτή. Με μεγάλη μου απορία και απογοήτευση, άκουσα κάποιο εκδότη, γνωστού εκδοτικού οίκου, να μου λέει: «Έλα τώρα, γράψε κι εσύ κανά πιασάρικο μυθιστόρημα και φέρτο μου να το εκδώσω». Όσο για τη λέξη ‘πιασάρικο’ ο νοών νοείτω. Και από έναν άνθρωπο που ορίζει βιβλία να το ακούς.