Δυο εξαιρετικά άρθρα για την πραγματικότητα της σημερινής λογοτεχνικής ζωής

Στο πολύ σημαντικό λογοτεχνικό περιοδικό 3η Χιλιετία  (ιδιοκτησίας  Πανελληνικού Ελλαδοκυπριακού  Πολιτισμικού  Συνδέσμου  ΠΕΛΚΥΠΟΣ–Ελπιδοφόρος) που με τόση συνέπεια και αγάπη διευθύνει ο εκλεκτός λογοτέχνης Μόσχος Κεφάλας, στο τεύχος 61 (καλοκαίρι 2014) υπάρχει ένα πολύ αξιόλογο άρθρο του εξέχοντος ποιητού και λογοτέχνη αλλά και κριτικού λογοτεχνίας Δημήτρη Κράνη με τίτλο: «Ο μεγάλος ασθενής. Η ελληνική πεζογραφία  –  Ήθη και έθιμα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνικής ζωής».

Αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής:

«Παρά τις πάμπολλες εκδόσεις, τίτλων – βιβλίων πεζογραφίας κλπ, αυτές γίνονται μόνο και μόνο για να εισπράξει ‘ο ευνοημένος’ από το Κράτος και το Σύστημα, την επιχορήγηση – βοήθημα, συνήθως παχυλότατη: μυστικότατη και μη ανακοινώσιμη ‘για να μη μας τη φάει κάποιος άλλος!’. Μεγάλα ποσά εγκρίνονται, εισπράττονται ‘ιεροκρυφίως’, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Κράτος κλπ. Έτσι ο ευνοημένος εκδοτικός οίκος, έχει μερικούς γραφιάδες – συγγραφείς που πολλές φορές δίκην ‘παραγγελιάς λαϊκού άσματος εις καφωδείον’, παραγγέλνει στους ‘σκλάβους’ αυτούς, με τα δεσμευτικά συμβόλαια δεμένους στο ‘άρμα του’, ένα μυθιστόρημα – αρπαχτή, πότε 300 πότε 400 και πότε 500 σελίδων και βάλε, για να συμπληρωθεί το όριο (σε σελίδες) που επιβάλλει ‘ο χρηματοδοτών’ φορέας!...»

Επιβάλλεται είναι να λέγονται και να γράφονται όλα αυτά από ανθρώπους που έχουν απόλυτη ικανότητα και αρμοδιότητα να το κάνουν γιατί κάποτε πρέπει να υπάρξει μια ανάκαμψη από τον κατήφορο της πνευματικής ζωής.

Όμως και πολύ πρόσφατα, με μεγάλη μου ικανοποίηση είδα στην έγκριτη και ξεχωριστή εφημερίδα Εστία της Παρασκευής 10 Οκτωβρίου, στην τελευταία σελίδα να κυριαρχεί το πολύ εμπεριστατωμένο και σημαντικό άρθρο του εκλεκτού ιστορικού, συγγραφέα και κριτικού λογοτεχνίας Σαράντου Καργάκου που τιμά τα ελληνικά γράμματα με τίτλο «Κατάστημα ‘Η ποιότης’. Soldes!». Το άρθρο αυτό θα έπρεπε να διαβαστεί από όλους αυτούς που ορίζουν τις τύχες και την πορεία της σύγχρονης πνευματικής μας ζωής μήπως αποτελέσει μια ανάσχεση στην προχειρότητα, τον εκχυδαϊσμό και την ευτέλεια των δρωμένων τους.

Στην τελευταία παραγράφου του άρθρου του ο Σ. Καργάκος αναφέρει : «Αλλά ας επανέλθουμε στην αφετηρία των σκέψεών μας. Το χυδαίο εν ονόματι της ελευθερίας κυριαρχεί. Και όσοι έχουν αγωνιστεί και θυσιαστεί για την ελευθερία, πονούν, διότι δεν θέλουν αυτό το υψηλό ιδανικό να εκτρέπεται σε ελευθεριότητα. Η ελευθεριότητα δεν είναι ελευθερία. Είναι απλώς χυδαιότητα και η χυδαιότητα είναι ανελευθερία. Αυτό πρέπει να το λέμε πάντα στα παιδιά»

Όμως, τελειώνοντας θα αναφερθώ σε μια προσωπική μου εμπειρία που κάτι μαρτυράει κι αυτή. Με μεγάλη μου απορία και απογοήτευση, άκουσα κάποιο εκδότη, γνωστού εκδοτικού οίκου, να μου λέει: «Έλα τώρα, γράψε κι εσύ κανά πιασάρικο μυθιστόρημα και φέρτο μου να το εκδώσω». Όσο για τη λέξη ‘πιασάρικο’ ο νοών νοείτω. Και από έναν άνθρωπο που ορίζει βιβλία να το ακούς.