ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

Κι έτσι που σε θωρώ, σε όποιον ουρανό,
Δρεπανάκι ελπίδων που δεν πρόφτασες να θερίσεις
Κούνια παραμυθένια βρεφικών ονείρων
Κι ύστερα πάλι σφαίρα από ατόφιο χρυσάφι
μετέωρη στο άπειρο
Υπόσχεση υψηλάιστάμενη
όμως ορατή απ΄οτους αμαρτωλούς μας ορίζοντες.
Μ’ εκείνες τις αχτίδες σου σκαλωμένες στο
παράθυρο της Μοναξιάς
μα και της όποιας ανοχύρωτης προσμονής μας,
θαυμάζω
τη μεγαλοψυχία και το κουράγιο σου
αφού δεν έπαψες να φωτίζεις τους
παραστρατημένους μας δρόμους
Δεν κιότεψες να διαλαλείς την αιώνια προσφορά
σου
στις νύχτες της σκοτεινιάς μας.
Κι ούτε που λογάριασες τη σημαία της δικής μας
έπαρσης
Έτσι που την καρφώσαμε ανερώτητα πάνω
στην άσπρη σου τέφρα,
πληγώνοντας την παρθενική σου αλήθεια.
Εσύ, με τη γόνιμη παρουσία σου
που την έχεις πλάσει λάμψη κι ονειροφτασιά
και γενναιόδωρη φωτοσπατάλη από το δανεισμένο σου
φως
Στέκεις περήφανη, καρτερική, μόνη
για να φυλάσσεις τις Θερμοπύλες του Ουρανού

Τούλα Μπούτου