ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΕΤΣΗΣ

Για τον εκλεκτό καλλιτέχνη και αγαπημένο φίλο μου Παναγιώτη Τέτση, ένα μικρό κριτικό σημείωμα για την τελευταία του έκθεση με θέματα Ύδρας, το οποίο δημοσιεύτηκε και στο τεύχος 54 του περιοδικού Μανδραγόρας τον Απρίλιο 2016.

«Κρατώ τα λευκώματα του εκλεκτού – Ανθρώπου – Καλλιτέχνη – Δαμαστή του χρωστήρα Π. Τέτση πάνω μου. Τα ξεφυλλίζω. Μια ορχήστρα χρωμάτων με χιλιάδες χρωματιστές εναλλαγές – από το αγαπημένο του κυρίαρχο μαύρο, του ήλιου το χρυσαφί - «επιμένω να ζωγραφίζω». Με τη σιγουριά του πύρινου ήλιου γραμμένη πάνω από την υπογραφή του καλλιτέχνη. Κι η υδάτινη Αλήθεια της θάλασσας του ν’ αναβλύζει μ’ ένα γαλάζιο σε όλες τις υποδιαιρέσεις και τις αυξομειώσεις, όχι, δεν μπορεί να λείπει καμία, ούτε η παραμικρή υποσημείωση θαλασσινής σταγόνας με το δικό της χρωματικό αποτύπωμα από την απεραντοσύνη τους στο έργο του Π. Τέτση.

Ο αγαπημένος φίλος και κορυφαίος ζωγράφος έφυγε στις 5 Μαρτίου νικημένος, όπως όλα τα όντα, από την επίγεια Μοίρα. Κερδίζοντας την ανθρώπινη αθανασία για τ’ ανθρώπινα μέτρα. Δόξασε και απαθανάτισε ό,τι πέρασε από την «σοφία των μεγάλων χεριών του». Τα βλέπω δεμένα, να στοχάζονται έτσι καθώς το βλέμμα από το σκυμμένο κεφάλι του καλλιτέχνη τα αντικρίζει, κάποια θλίψη στην έκφραση, πόσο ακόμα θα μπορούν ίσως σκέφτεται - για πόσα ακόμα θα μιλήσουν σε αυτήν την πανανθρώπινη γλώσσα τους. Τι θα χαρίσει ακόμα στην Ελλάδα μας και διαμέσου αυτής σε όλο τον κόσμο.

Είναι για μένα σε αναλογία ένας Γεώργιος Παπανικολάου (Επιστήμη), ένας Μότσαρτ (Μουσική), ένας Ελύτης - υμνητής του Αιγαίου (Ποίηση) και πάνω απ’ όλα ένας μοναδικός Άνθρωπος. Η «Λαϊκή Αγορά» του ένα επίγειο δοξαστικό στην καθημερινότητά μας. Θα συγκεντρώσει πάνω της στην απέραντη αίθουσα που καταλαμβάνει στο μουσείο Αλέξανδρου Σούτζου  για πάντα ατελείωτες ανθρώπινες θαυμαστικές ματιές. Δεν είμαι εγώ ικανή να μιλήσω περισσότερο για αυτά που μίλησαν πολλοί ειδικοί στα θέματα της Τέχνης του. Εγώ κρατώ τη θλίψη στην καρδιά μου για την απώλειά του και το ανθρώπινο καμάρι μου, γιατί δύο βιβλία μου έχουν εξώφυλλο φιλοτεχνημένο από το δικό του χέρι, που το θεωρώ υπέρτατη τιμή για εμένα. Ας είναι ένα προσκέφαλο γαλήνης το χώμα της Ύδρας που θα τον αγκαλιάζει για πάντα.»

Τούλα Μπούτου