….. Ήπιαμε παγωμένο νερό, πλύναμε τα χέρια στο καταδρόσερο ρυάκι. Ο ένας κοιτούσε τον άλλο. Δες τα μάγουλα! Ρόδινα μάγουλα, μάτια λαμπερά! Πώς ομορφύναμε τόσο;

O καθαρός αέρας, το οξυγόνο των δέντρων, ένα μεγάλο δώρο του Θεού προς τους ανθρώπους! Αυτό μας έδωσε τόση ζωντάνια! ……..

απόσπασμα απο το παραμύθι "Το δάσος" ...

Απρόσμενο

Μέσα στην τεχνητή ευτυχία

των νυχτερινών φώτων της πολιτείας

βαδίζαμε σε μια πορεία εμπιστοσύνης.

Αμέριμνοι... Ανυποψίαστοι...

Θυμίαμα ζωής στον αγέλαστο θεό

η γλυκιά τους ανταύγεια.

Προσδοκία ανέφελου ουρανού

πίσω απ΄τη νικητήρια λάμψη τους.

Κι ήρθε απ΄τα ουρανοθέμελα τα σκοτεινά, αόρατη

η απρόσμενη μπόρα.

Ξαφνική. Αναπάντεχη. Ανελέητη.

Κανείς δεν σκέφτηκε να κρατήσει ομπρέλα....

είπε κάποιος δίπλα μου.

Και προχωρήσαμε όλοι σκυφτοί,

Μπορεί και νικημένοι.....

Τούλα Μπούτου

από την ποιητική συλλογή "Με μιαν ανάσα" - 1990

Από την παρουσία δύο βιβλίων μου στο 36 Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης. ( 2-18 Ιουνίου 2017) στο περίπτερο των εκδόσεων "Ωρίωνας".

Η αυτοβιογραφία μου " Το παραμύθι μιας ζωής " και το πολύ πρόσφατο " Διαδρομές σε παραμύθια που δεν είναι παραμύθια".

Gibson, Northumberland, Cupid, and Psyche

 ΑΛΗΘΕΙΑ

Ο γιατρός Γιώργος Λαζής δεν ήταν ο ίδιος αυτό το πρωινό. Οι κινήσεις του, έτσι καθώς πλενόταν με τη σκληρή βούρτσα, ήταν υπερβολικά κορφτές, γεμάτες νευρικότητα. Πάνω απ΄την άσπρη μάσκα τα μάτια του λάμπαν μ΄ενα βλέμμα φοβισμένο, ανήσυχο.
Μάταια όλη νύχτα κουβέντιασε με τον εαυτό του και προσπάθησε να τον πείσει; H Mαριάννα είναι μια "περίπτωση" σαν τις άλλες στο καθημερινό πρόγραμμα. Μια συνηθισμένη λαπαροτομία, που θα αποδείξει σκωληκοειδίτιδα ή μια κύστη της ωοθήκης. Για ένα χειρουργό της δικής του κλάσης, παλιό και έμπειρο, πράγματα τελείως κοινά.
Μα όχι. Η Μαριάννα δεν ήταν μια "περίπτωση". Ήταν η ίδια η χαρά , ο ήλιος που ήρθε να φωτίσει τόσο λαμπρά τα σαράντα πέντε του χρόνια. Τόσο δοσμένος στην ιατρική του, κι ούτε που είχε νιώσει πόσο άχαρα κυλούσαν όλα τούτα τα χρόνια χωρίς τη δική της παρουσία.
Έπρεπε να τη γνωρίσει - τόσο κοινά σε κάποιο φιλικό σπίτι - και να τον ρωτήσει η φίλη οικοδέσποινα. " Σ΄αρέσει ; Για πρόσεξέ την! Είναι τόσο όμορφη και καλή κοπέλα ! ".
Τα άλλα ήρθαν μόνα τους. Ποτέ δεν είχε φανταστεί πως έτσι γρήγορα, αναπάντεχα κι ολοκληρωτικά θα΄μπαινε στη ζωή του μια γυναίκα .....
Η αδελφή του χειρουργείου του φέρνει την άσπρη αποστειρωμένη μπλούζα. Φορά τα γάντια ...
Τώρα θα πλησιάσει στο χειρουργικό τραπέζι, που πάνω του υπάρχει η Μαριάννα... Ας μη σκέπτεται πια... Η Μαριάννα του χαμογελά αχνά καθώς ο αναισθησιολόγος πλησιάζει ....
Το άλλο λεπτό το προσωπάκι παίρνει την ανέκφραστη όψη του ναρκωμένου ανθρώπου .....
Μηχανικά το χέρι χαράζει τη αβρή σάρκα. Θα ήθελε τόσο να ήταν κάποιος άλλος συνάδελφος στη θέση του !
Μα η Μαριάννα είχε επιμείνει. "Εσύ θα ε χειρουργήσεις ! ".
Το χέρι γίνεται πιο σταθερό. Τώρα είναι μόνον ο γιατρός, ο χειρουργός. Έτσι καθώς η παλάμη βυθίζεται μέσα στα ζεστά σπλάχνα, τα απωθεί με αβρότητα, τα ψάχνει με συγκρατημένη ανυπομονησία.
Ένας στεναγμός ανακούφισης. Οι βοηθοί τον κοιτούν πάνω απ΄τις μάσκες. Ναι. Είναι μόνον σκωληκοειδίτις.
Οι κινήσεις είναι πιο γρήγορες, με μεγαλύτερη σιγουριά τώρα. Δε βλέπει το πρόσωπό της, όμως μπορεί να νιώθει τη ρυθμική αναπνοή της κάτω από τις παλάμες του.
Σαν έβγαλε τη μάσκα, τα γάντια και το σκούφο, ήταν όλα ποτισμένα στον ιδρώτα !
" Θα μείνω εγώ κοντά της. Σ΄ευχαριστώ ", λέει στον αναισθησιολόγο.
Διακριτικά απομακρύνονται και οι άλλοι. Παίρνει το άτονο χέρι στο δικό του. Κι έτσι καθώς κάθεται δίπλα στο φορείο, η σκέψη ταξιδεύει πάλι .....
Εκείνος γέμισε τη ζωή του με την παρουσία της. Σε λίγο θά'ναι γυναίκα του, μητέρα των παιδιών του. Για κείνην όμως τι σημαίνει αυτός ;
Ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά. Ποτέ δεν άφησε ελεύθερο τον εαυτό της να του δείξει κάποια ιδιαίτερη θέρμη. Πάντα συγκρατημένη. Άψογη και συγκρατημένη. Τυπική στη συμπεριφορά της, και τα φιλιά της σαν τυπικά κι εκείνα...
Κι ήταν φορές που το βλέμμα της γινόταν τόσο απόμακρο, σα να ξεχνούσε τη δική του παρουσία και κάτι να'ψαχνε να βρει ...
Το χεράκι σα να φτερούγισε μες το δικό του. Άπλωσε το χέρι του σ΄ένα χάδι στο μέτωπό της.
Ένα ελαφρό βογκητό βγαίνει από τα ξερά χείλια. Η Μαριάννα ξυπνούσε.... Ας μη σκέπτεται τίποτα δυσάρεστο, ξυπνούσε κι είναι καλά .....
Μα να ..... Τα χείλη μισανοίγουν. Κι ένας ψίθυρος.........
Σκύβει πιο κοντά της. "Λάμπρο ! Αγάπη μου ! Μη φεύγεις Λάμπρο ! "
Λάμπρο .... Έτσι ειπωμένο με πάθος και πόνο.
Έτσι σαν κοφτερή αλήθεια να μπει ίσια στην ψυχή του .......

Τούλα Μπούτου

από τη συλλογή διηγημάτων "το ρετιρέ"

The Son of Man (1964) by René Magritte (1898-1967) Oil on canvas painting From a private collection.

Το Βλέμμα

Τον έβλεπαν συχνά. Μεσημέρια τις πιο πολλές φορές, κοντά στην ώρα που σχολούσαν τα παιδιά. Καραδοκούσε στη γωνιά. Καμιά σαρανταριά-σαράντα πέντε χρονών καλοβαλμένος άνδρας και το καπέλο, πάντα κατεβαστό να σκιάζει τα μάτια.
Ήταν πολύς ο κόσμος κείνη την ώρα, γονείς και συγγενείς κι όλοι αυτοί που έπρεπε με το σκόλασμα να πάρουν από το χέρι το παιδί, για να το φέρουν στο σπίτι. Κι έτσι έμοιαζε σαν ένας απ΄αυτούς. Ήταν ανάμεσα σ΄όλους κι εκείνος, με το βλέμμα καρφωμένο στην πύλη που άνοιγε διάπλατα πάνω στην ώρα και παρακολουθούσε την κίνηση πάντα με την φροντίδα να μη φαίνεται πολύ, να μη δίνει στόχο.
Πρώτη μια παιδούλα της πέμπτης σα ν΄απόρησε κάποια φορά.
- τι περιμένει τούτος δω κάθε μέρα ; Για ποιό παιδί βρίσκεται έξω από την πόρτα κάθε μεσημέρι ;
Οι φίλες γύρισαν τον κοίταξαν, γέλασαν κιόλας φωναχτά, με την παιδιακίσια ευκολία για χαρούμενη διάθεση. Ο άντρας κατέβασε ευθύς το γύρο του καπέλου, γύρισε πήρε ένα βήμα αδιάφορο. Τάχατες περαστικός, τίποτα δεν τρέχει.
Όμως τα παιδιά πήραν το μήνυμα, το΄να με τ΄άλλο. Είχαν το νου τους πια και το κουβέντιαζαν καθώς κι ο ξένος εκεί, οι απουσίες του ελάχιστες. Παρατηρούσαν το νευρικό βηματισμό του πέρα-δώθε, το κοίταγμα του ρολογιού και την ανήσυχη ματιά του να ψάχνει πάντα κατά κει, κατά την πύλη που άδειαζε το πολύβουο σμάρι των παιδιών. Τον έβλεπαν κατόπιν πως έφευγε, ακολουθώντας πάντα διακριτικά κάποια μικρή ομάδα.
Σιγά-σιγά σαν κάποια ανησυχία, φόβος μια περιέργεια, που θέριευε ολοένα. Δεν μπορούσες να μην λογαριάσεις τούτη την παράξενη παρουσία... Πάντα μόνος. Ή μήπως ήταν και κάποιος άλλος που κρυβόταν στη γωνία ; Προσπάθησαν να δουν, άδικα όμως, παρουσία άλλη δεν φάνηκε πουθενά. Ύστερα ξεχνούσαν την έννοιά τους για ψάξιμο, που να βρεις άκρη, παιδιά βλέπεις ξένοιαστα μικρά πουλιά, να φτερακίζουν λεύτερα και ν΄αντιβουίζει όλος ο δρόμος από τις χαρούμενες λαλιές τους. Ο άντρας εκεί κάθε τόσο με το νευρικό του βηματισμό, με το μπερδεμά του κάποια στιγμή μέσα στο σμάρι των παιδιών. το χάσιμό του από μπροστά τους κατόπιν.
- Να δούμε πότε θα μιλήσει, πότε θα μας πει κάτι, να καταλάβουμε τι θέλει ; ή μήπως είναι κανένας τρελός ; Είπε ένα κορίτσι της πέμπτης, καθώς έβγαιναν από το σχολείο κάποια φορά και πρόλαβαν αν δουν τη φιγούρα του που γύριζε στη γωνιά.
- Εγώ άρχισα να φοβάμαι ; Είπε η ξανθή παιδούλα, αυτή που τον πρωτόδε.... Λίγα ακούμε κάθε μέρα για ναρκωτικά για απαγωγές παιδιών ; Και να δεις που εμάς κοιτάζει περισσότερο, έχω παρακολουθήσει εγώ πως μας βλέπει ύπουλα και πονηρά.
- Κι εγώ τον είδα να έρχεται πίσω μας, από γωνιά σε γωνιά, μέχρι το σπίτι της Τασίας όπου σταματήσαμε .... Κακός άνθρωπος είναι, είμαι σίγουρη : είπε κι η μικροκαμωμένη Μαρία.
- Γιατί όμως δεν μιλάει ; Κι αν πουλάει ναρκωτικά γιατί δε φροντίζει να μας τα πασάρει κάποια στιγμή ; Ξανάπε η ξανθούλα η Τίνα σκεφτική.
- Τι μας νοιάζει: Εμείς προσέχουμε. Και κοίτα να δεις που πάντα κοντά στα κορίτσια είναι ο κύριος. Ποτέ δεν τον είδαμε ν΄ακολουθήσει κάποια παρέα αγοριών ..............................................................

Στήθηκε αρκετές φορές πάντα με προσοχή να μην τον δει ο άγνωστος κι ούτε που το κουβέντιασε άλλους συναδέλφους. Θα το ξεδιάλυνε μόνος του το μυστήριο.......
...............................................................

Ο δάσκαλος άκουγε ξαφνιασμένος άφωνος. Περίμενε χωρίς να διακόψει τη σιωπή που μάκραινε.
- Είναι για τη μικρή Μαρία Αγριπίδου της πέμπτης... είπε επιτέλους. Έχει... έχει κάτι δικό μου, κάτι δικό μου πολύ ακριβό... Ότι έχει απομείνει ζωντανό από τη δική μου Μαρία. Την έλεγαν Μαρία την κορούλα μου που χάθηκε πριν ένα χρόνο. Το κοριτσάκι αυτό, η Αγριπίδου βλέπει με τα μάτια της
...................................................

Τούλα Μπούτου

αποσπάσματα από το διήγημα "Το Βλέμμα" της συλλογής διηγημάτων, αφιερωμένων στη μεταμόσχευση, "Ζωή Χαρισμένη"

O Μάζεν και η καρδιά του ......

Κι εκεί που η κατάθλιψη κατακάθεται βαρεία στην ψυχή μας καθώς ακούμε τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση... Εκεί που ασφυκτιούμε μέσα στο κλίμα των καθημερινών νέων... Με τις θανατηφόρες αναθυμιάσεις του αμοραλισμού και της ηθικής φτώχειας. Με τις δυστυχίες ... Με το ξόδι της Αγάπης να περνά και να ξεπερνά μπροστά μας θλιβερό ... Με το ζωογόνο αεράκι της Ελπίδας για κάτι καλύτερο να λείπει, όλο και να νιώθουμε περισσότερο την έλλειψή του.... Εκεί .... Μια είδηση απίστευτη, να σου συνεπαίρνει νου και καρδιά. Να σε κάνει να δακρύζεις όχι τόσο από πόνο όσο από την Ελπίδα πως όχι, δεν έχουν χαθεί όλα ! Πάρα πολλά δεν έχουν χαθεί ! Υπάρχει ορίζοντας για να μπορείς να βλέπεις μπροστά ! Και ο Μένανδρος θα μπορούσε να ξαναπεί. "Ως χαρίεν εστ΄άνθρωπος όταν άνθρωπος ή".

Τ'ακούμε, ναι, ακούμε την είδηση και μπαίνει σα βάλσαμο στην ψυχή.... Ο Μάζεν ήταν ένας νέος Ισραηλινός, ένα όμορφο ξανθό παλικάρι μ ένα πρόσωπο όλο φως και νιότης δροσιά. Και σταμάτησε η ορμητική,ελπιδοφόρα έφοδος του στη ζωή, έτσι ξαφνικά κι΄αναπάντεχα. Έτσι άδικα και σκληρά από το χέρι του μίσους και του τυφλού πάθους ενός άλλου άνδρα, ενός Παλαιστίνιου που ανήκει στο αντικρινό στρατόπεδο, κι ήθελε μόνον να σκοτώνει εχθρούς, κι ας έχανε κι αυτός μαζί τους τη νιότη και τη ζωή του. Επιχείρηση Αυτοκτονία. Εκδίκηση ! Νεανικά κορμιά πεσμένα χάμω, μέσα στο αίμα, θυσιασμένα σ ένα βωμό μίσους, σ ένα παρανοϊκό σπατάλημα τρυφερών βλασταριών του δέντρου της ζωής. Για ποιο σκοπό: Για ποια αξεδιάλυτη θανατερή αλήθεια ; Για ποια μάταιη ανθρώπινη προσδοκία ;
Και τότε... Οι γονείς του Μάζεν υψώνονται πάνω από τον πόνο και τ΄ανθρώπινα πάθη. Πάνω από την απαράδεκτη καθημερινότητα... Θέλουν να χαρίσουν τα όργανα του παιδιού τους. Σε όποιον τα έχει ανάγκη, σε όποιον άνθρωπο μπορεί να πάρει ζωή απ΄αυτά, χωρίς διαχωριστικά τείχη.

Τρεις συμπατριώτες Ισραηλινοί παίρνουν τα νεφρά, το ήπαρ... η καρδιά όμως... Η καρδιά ταιριάζει από τύχη στο στήθος ενός Παλαιστίνιου. Έχει κι αυτός ένα νέο πρόσωπο, μελαμψό εδώ, που συσπάται στο κρεβάτι του πόνου... μα που είναι βέβαιο πως θα ξέρει να χαμογελά το ίδιο όμορφα στη χαρά, σαν του ξανθού Μάζεν....

Ο γιατρός στέκει μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης. Κι η αναπνοή μας πιάνεται καθώς τον ακούμε να λέει στη γλώσσα του, που θα την καταλαβαίναμε και χωρίς μετάφραση, είναι μια πανανθρώπινη γλώσσα τούτη τη στιγμή.... " Κρατούσα στα χέρια μου τις δυο καρδιές του Ισραηλινού και του Παλαιστίνιου. Κι ήταν τόσο όμοιες ! Τόσο όμοιες ! Κι ήταν τόσο εύκολο να περάσει και να πάρει η μια τη θέση της άλλης ! Και να βρει το βήμα της στο ξένο στήθος χαρίζοντας ζωή ! ".

Τούλα Μπούτου

από την συλλογή διηγημάτων, αφιερωμένων στη μεταμόσχευση, "Ζωή Χαρισμένη"

Στις 2 Ιουνίου 2017 είχα μια ευχάριστη έκπληξη/ειδοποίηση από τον εκδοτικό οίκο " Ωρίων " ότι δύο από τα βιβλία μου επιλέχθηκαν μεταξύ των βραβευθέντων τίτλων, για να παρουσιαστούν στο περίπτερο 61 του 36ου Φεστιβάλ βιβλίου Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για την αυτοβιογραφία μου " Το παραμύθι μιας ζωής " και το πολύ πρόσφατο " Διαδρομές σε παραμύθια που δεν είναι παραμύθια".

Η έκθεση θα διαρκεί από 3 - 19 Ιουνίου 2017 στην παραλία Λευκού Πύργου Θεσσαλονίκης.