O Μάζεν και η καρδιά του ......

Κι εκεί που η κατάθλιψη κατακάθεται βαρεία στην ψυχή μας καθώς ακούμε τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση... Εκεί που ασφυκτιούμε μέσα στο κλίμα των καθημερινών νέων... Με τις θανατηφόρες αναθυμιάσεις του αμοραλισμού και της ηθικής φτώχειας. Με τις δυστυχίες ... Με το ξόδι της Αγάπης να περνά και να ξεπερνά μπροστά μας θλιβερό ... Με το ζωογόνο αεράκι της Ελπίδας για κάτι καλύτερο να λείπει, όλο και να νιώθουμε περισσότερο την έλλειψή του.... Εκεί .... Μια είδηση απίστευτη, να σου συνεπαίρνει νου και καρδιά. Να σε κάνει να δακρύζεις όχι τόσο από πόνο όσο από την Ελπίδα πως όχι, δεν έχουν χαθεί όλα ! Πάρα πολλά δεν έχουν χαθεί ! Υπάρχει ορίζοντας για να μπορείς να βλέπεις μπροστά ! Και ο Μένανδρος θα μπορούσε να ξαναπεί. "Ως χαρίεν εστ΄άνθρωπος όταν άνθρωπος ή".

Τ'ακούμε, ναι, ακούμε την είδηση και μπαίνει σα βάλσαμο στην ψυχή.... Ο Μάζεν ήταν ένας νέος Ισραηλινός, ένα όμορφο ξανθό παλικάρι μ ένα πρόσωπο όλο φως και νιότης δροσιά. Και σταμάτησε η ορμητική,ελπιδοφόρα έφοδος του στη ζωή, έτσι ξαφνικά κι΄αναπάντεχα. Έτσι άδικα και σκληρά από το χέρι του μίσους και του τυφλού πάθους ενός άλλου άνδρα, ενός Παλαιστίνιου που ανήκει στο αντικρινό στρατόπεδο, κι ήθελε μόνον να σκοτώνει εχθρούς, κι ας έχανε κι αυτός μαζί τους τη νιότη και τη ζωή του. Επιχείρηση Αυτοκτονία. Εκδίκηση ! Νεανικά κορμιά πεσμένα χάμω, μέσα στο αίμα, θυσιασμένα σ ένα βωμό μίσους, σ ένα παρανοϊκό σπατάλημα τρυφερών βλασταριών του δέντρου της ζωής. Για ποιο σκοπό: Για ποια αξεδιάλυτη θανατερή αλήθεια ; Για ποια μάταιη ανθρώπινη προσδοκία ;
Και τότε... Οι γονείς του Μάζεν υψώνονται πάνω από τον πόνο και τ΄ανθρώπινα πάθη. Πάνω από την απαράδεκτη καθημερινότητα... Θέλουν να χαρίσουν τα όργανα του παιδιού τους. Σε όποιον τα έχει ανάγκη, σε όποιον άνθρωπο μπορεί να πάρει ζωή απ΄αυτά, χωρίς διαχωριστικά τείχη.

Τρεις συμπατριώτες Ισραηλινοί παίρνουν τα νεφρά, το ήπαρ... η καρδιά όμως... Η καρδιά ταιριάζει από τύχη στο στήθος ενός Παλαιστίνιου. Έχει κι αυτός ένα νέο πρόσωπο, μελαμψό εδώ, που συσπάται στο κρεβάτι του πόνου... μα που είναι βέβαιο πως θα ξέρει να χαμογελά το ίδιο όμορφα στη χαρά, σαν του ξανθού Μάζεν....

Ο γιατρός στέκει μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης. Κι η αναπνοή μας πιάνεται καθώς τον ακούμε να λέει στη γλώσσα του, που θα την καταλαβαίναμε και χωρίς μετάφραση, είναι μια πανανθρώπινη γλώσσα τούτη τη στιγμή.... " Κρατούσα στα χέρια μου τις δυο καρδιές του Ισραηλινού και του Παλαιστίνιου. Κι ήταν τόσο όμοιες ! Τόσο όμοιες ! Κι ήταν τόσο εύκολο να περάσει και να πάρει η μια τη θέση της άλλης ! Και να βρει το βήμα της στο ξένο στήθος χαρίζοντας ζωή ! ".

Τούλα Μπούτου

από την συλλογή διηγημάτων, αφιερωμένων στη μεταμόσχευση, "Ζωή Χαρισμένη"