Gibson, Northumberland, Cupid, and Psyche

 ΑΛΗΘΕΙΑ

Ο γιατρός Γιώργος Λαζής δεν ήταν ο ίδιος αυτό το πρωινό. Οι κινήσεις του, έτσι καθώς πλενόταν με τη σκληρή βούρτσα, ήταν υπερβολικά κορφτές, γεμάτες νευρικότητα. Πάνω απ΄την άσπρη μάσκα τα μάτια του λάμπαν μ΄ενα βλέμμα φοβισμένο, ανήσυχο.
Μάταια όλη νύχτα κουβέντιασε με τον εαυτό του και προσπάθησε να τον πείσει; H Mαριάννα είναι μια "περίπτωση" σαν τις άλλες στο καθημερινό πρόγραμμα. Μια συνηθισμένη λαπαροτομία, που θα αποδείξει σκωληκοειδίτιδα ή μια κύστη της ωοθήκης. Για ένα χειρουργό της δικής του κλάσης, παλιό και έμπειρο, πράγματα τελείως κοινά.
Μα όχι. Η Μαριάννα δεν ήταν μια "περίπτωση". Ήταν η ίδια η χαρά , ο ήλιος που ήρθε να φωτίσει τόσο λαμπρά τα σαράντα πέντε του χρόνια. Τόσο δοσμένος στην ιατρική του, κι ούτε που είχε νιώσει πόσο άχαρα κυλούσαν όλα τούτα τα χρόνια χωρίς τη δική της παρουσία.
Έπρεπε να τη γνωρίσει - τόσο κοινά σε κάποιο φιλικό σπίτι - και να τον ρωτήσει η φίλη οικοδέσποινα. " Σ΄αρέσει ; Για πρόσεξέ την! Είναι τόσο όμορφη και καλή κοπέλα ! ".
Τα άλλα ήρθαν μόνα τους. Ποτέ δεν είχε φανταστεί πως έτσι γρήγορα, αναπάντεχα κι ολοκληρωτικά θα΄μπαινε στη ζωή του μια γυναίκα .....
Η αδελφή του χειρουργείου του φέρνει την άσπρη αποστειρωμένη μπλούζα. Φορά τα γάντια ...
Τώρα θα πλησιάσει στο χειρουργικό τραπέζι, που πάνω του υπάρχει η Μαριάννα... Ας μη σκέπτεται πια... Η Μαριάννα του χαμογελά αχνά καθώς ο αναισθησιολόγος πλησιάζει ....
Το άλλο λεπτό το προσωπάκι παίρνει την ανέκφραστη όψη του ναρκωμένου ανθρώπου .....
Μηχανικά το χέρι χαράζει τη αβρή σάρκα. Θα ήθελε τόσο να ήταν κάποιος άλλος συνάδελφος στη θέση του !
Μα η Μαριάννα είχε επιμείνει. "Εσύ θα ε χειρουργήσεις ! ".
Το χέρι γίνεται πιο σταθερό. Τώρα είναι μόνον ο γιατρός, ο χειρουργός. Έτσι καθώς η παλάμη βυθίζεται μέσα στα ζεστά σπλάχνα, τα απωθεί με αβρότητα, τα ψάχνει με συγκρατημένη ανυπομονησία.
Ένας στεναγμός ανακούφισης. Οι βοηθοί τον κοιτούν πάνω απ΄τις μάσκες. Ναι. Είναι μόνον σκωληκοειδίτις.
Οι κινήσεις είναι πιο γρήγορες, με μεγαλύτερη σιγουριά τώρα. Δε βλέπει το πρόσωπό της, όμως μπορεί να νιώθει τη ρυθμική αναπνοή της κάτω από τις παλάμες του.
Σαν έβγαλε τη μάσκα, τα γάντια και το σκούφο, ήταν όλα ποτισμένα στον ιδρώτα !
" Θα μείνω εγώ κοντά της. Σ΄ευχαριστώ ", λέει στον αναισθησιολόγο.
Διακριτικά απομακρύνονται και οι άλλοι. Παίρνει το άτονο χέρι στο δικό του. Κι έτσι καθώς κάθεται δίπλα στο φορείο, η σκέψη ταξιδεύει πάλι .....
Εκείνος γέμισε τη ζωή του με την παρουσία της. Σε λίγο θά'ναι γυναίκα του, μητέρα των παιδιών του. Για κείνην όμως τι σημαίνει αυτός ;
Ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά. Ποτέ δεν άφησε ελεύθερο τον εαυτό της να του δείξει κάποια ιδιαίτερη θέρμη. Πάντα συγκρατημένη. Άψογη και συγκρατημένη. Τυπική στη συμπεριφορά της, και τα φιλιά της σαν τυπικά κι εκείνα...
Κι ήταν φορές που το βλέμμα της γινόταν τόσο απόμακρο, σα να ξεχνούσε τη δική του παρουσία και κάτι να'ψαχνε να βρει ...
Το χεράκι σα να φτερούγισε μες το δικό του. Άπλωσε το χέρι του σ΄ένα χάδι στο μέτωπό της.
Ένα ελαφρό βογκητό βγαίνει από τα ξερά χείλια. Η Μαριάννα ξυπνούσε.... Ας μη σκέπτεται τίποτα δυσάρεστο, ξυπνούσε κι είναι καλά .....
Μα να ..... Τα χείλη μισανοίγουν. Κι ένας ψίθυρος.........
Σκύβει πιο κοντά της. "Λάμπρο ! Αγάπη μου ! Μη φεύγεις Λάμπρο ! "
Λάμπρο .... Έτσι ειπωμένο με πάθος και πόνο.
Έτσι σαν κοφτερή αλήθεια να μπει ίσια στην ψυχή του .......

Τούλα Μπούτου

από τη συλλογή διηγημάτων "το ρετιρέ"