The Son of Man (1964) by René Magritte (1898-1967) Oil on canvas painting From a private collection.

Το Βλέμμα

Τον έβλεπαν συχνά. Μεσημέρια τις πιο πολλές φορές, κοντά στην ώρα που σχολούσαν τα παιδιά. Καραδοκούσε στη γωνιά. Καμιά σαρανταριά-σαράντα πέντε χρονών καλοβαλμένος άνδρας και το καπέλο, πάντα κατεβαστό να σκιάζει τα μάτια.
Ήταν πολύς ο κόσμος κείνη την ώρα, γονείς και συγγενείς κι όλοι αυτοί που έπρεπε με το σκόλασμα να πάρουν από το χέρι το παιδί, για να το φέρουν στο σπίτι. Κι έτσι έμοιαζε σαν ένας απ΄αυτούς. Ήταν ανάμεσα σ΄όλους κι εκείνος, με το βλέμμα καρφωμένο στην πύλη που άνοιγε διάπλατα πάνω στην ώρα και παρακολουθούσε την κίνηση πάντα με την φροντίδα να μη φαίνεται πολύ, να μη δίνει στόχο.
Πρώτη μια παιδούλα της πέμπτης σα ν΄απόρησε κάποια φορά.
- τι περιμένει τούτος δω κάθε μέρα ; Για ποιό παιδί βρίσκεται έξω από την πόρτα κάθε μεσημέρι ;
Οι φίλες γύρισαν τον κοίταξαν, γέλασαν κιόλας φωναχτά, με την παιδιακίσια ευκολία για χαρούμενη διάθεση. Ο άντρας κατέβασε ευθύς το γύρο του καπέλου, γύρισε πήρε ένα βήμα αδιάφορο. Τάχατες περαστικός, τίποτα δεν τρέχει.
Όμως τα παιδιά πήραν το μήνυμα, το΄να με τ΄άλλο. Είχαν το νου τους πια και το κουβέντιαζαν καθώς κι ο ξένος εκεί, οι απουσίες του ελάχιστες. Παρατηρούσαν το νευρικό βηματισμό του πέρα-δώθε, το κοίταγμα του ρολογιού και την ανήσυχη ματιά του να ψάχνει πάντα κατά κει, κατά την πύλη που άδειαζε το πολύβουο σμάρι των παιδιών. Τον έβλεπαν κατόπιν πως έφευγε, ακολουθώντας πάντα διακριτικά κάποια μικρή ομάδα.
Σιγά-σιγά σαν κάποια ανησυχία, φόβος μια περιέργεια, που θέριευε ολοένα. Δεν μπορούσες να μην λογαριάσεις τούτη την παράξενη παρουσία... Πάντα μόνος. Ή μήπως ήταν και κάποιος άλλος που κρυβόταν στη γωνία ; Προσπάθησαν να δουν, άδικα όμως, παρουσία άλλη δεν φάνηκε πουθενά. Ύστερα ξεχνούσαν την έννοιά τους για ψάξιμο, που να βρεις άκρη, παιδιά βλέπεις ξένοιαστα μικρά πουλιά, να φτερακίζουν λεύτερα και ν΄αντιβουίζει όλος ο δρόμος από τις χαρούμενες λαλιές τους. Ο άντρας εκεί κάθε τόσο με το νευρικό του βηματισμό, με το μπερδεμά του κάποια στιγμή μέσα στο σμάρι των παιδιών. το χάσιμό του από μπροστά τους κατόπιν.
- Να δούμε πότε θα μιλήσει, πότε θα μας πει κάτι, να καταλάβουμε τι θέλει ; ή μήπως είναι κανένας τρελός ; Είπε ένα κορίτσι της πέμπτης, καθώς έβγαιναν από το σχολείο κάποια φορά και πρόλαβαν αν δουν τη φιγούρα του που γύριζε στη γωνιά.
- Εγώ άρχισα να φοβάμαι ; Είπε η ξανθή παιδούλα, αυτή που τον πρωτόδε.... Λίγα ακούμε κάθε μέρα για ναρκωτικά για απαγωγές παιδιών ; Και να δεις που εμάς κοιτάζει περισσότερο, έχω παρακολουθήσει εγώ πως μας βλέπει ύπουλα και πονηρά.
- Κι εγώ τον είδα να έρχεται πίσω μας, από γωνιά σε γωνιά, μέχρι το σπίτι της Τασίας όπου σταματήσαμε .... Κακός άνθρωπος είναι, είμαι σίγουρη : είπε κι η μικροκαμωμένη Μαρία.
- Γιατί όμως δεν μιλάει ; Κι αν πουλάει ναρκωτικά γιατί δε φροντίζει να μας τα πασάρει κάποια στιγμή ; Ξανάπε η ξανθούλα η Τίνα σκεφτική.
- Τι μας νοιάζει: Εμείς προσέχουμε. Και κοίτα να δεις που πάντα κοντά στα κορίτσια είναι ο κύριος. Ποτέ δεν τον είδαμε ν΄ακολουθήσει κάποια παρέα αγοριών ..............................................................

Στήθηκε αρκετές φορές πάντα με προσοχή να μην τον δει ο άγνωστος κι ούτε που το κουβέντιασε άλλους συναδέλφους. Θα το ξεδιάλυνε μόνος του το μυστήριο.......
...............................................................

Ο δάσκαλος άκουγε ξαφνιασμένος άφωνος. Περίμενε χωρίς να διακόψει τη σιωπή που μάκραινε.
- Είναι για τη μικρή Μαρία Αγριπίδου της πέμπτης... είπε επιτέλους. Έχει... έχει κάτι δικό μου, κάτι δικό μου πολύ ακριβό... Ότι έχει απομείνει ζωντανό από τη δική μου Μαρία. Την έλεγαν Μαρία την κορούλα μου που χάθηκε πριν ένα χρόνο. Το κοριτσάκι αυτό, η Αγριπίδου βλέπει με τα μάτια της
...................................................

Τούλα Μπούτου

αποσπάσματα από το διήγημα "Το Βλέμμα" της συλλογής διηγημάτων, αφιερωμένων στη μεταμόσχευση, "Ζωή Χαρισμένη"