Στο Φεγγάρι
Κι έτσι που
σε θωρώ σε όποιον ουρανό
δρεπανάκι ελπίδων που δεν πρόφτασε
να θερίσει
Κούνια
παραμυθένια βρεφικών ονείρων
Μετέωρη στο Άπειρο
Κι ύστερα
πάλι σφαίρα από ατόφιο χρυσό,
Υπόσχεση πολύ υψηλά ιστάμενη,
όμως,
υποσχετικά ορατή
από τους κλειστούς μας ορίζοντες…
μ’εκείνες
τις χρυσόκλωνες αχτίδες σου
τις
σκαλωμένες στο παράθυρο της στείρας μοναξιάς
θαυμάζω τη μεγαλοψυχία και το κουράγιο σου.
που τους
παραστρατημένους μας δρόμους, να φωτίζεις
δεν έπαψες
δεν
δίστασες ούτε στιγμή έτσι να πράττεις
αντίβαρο, λες της προδοσίας μας,
κι ούτε
λογάριασες εκείνη τη Σημαία της μεγάλης μας έπαρσης
που χωρίς τη δική σου βούληση
καρφώσαμε
αδίστακτα πάνω στη γενναία σου τέφρα.
Εσύ, με τη δική σου Μοναξιά
που την
έχεις πλάσει Φως κι ονειροφαντασιά
και γενναιόδωρη φωτοσπατάλη από το δανεισμένο σου φως,
προς ένα
κόσμο που πια εδώ δεν αναπαράγει
υψιπετείς προοπτικές…
Καρτερικά,
χωρίς αντάλλαγμα
ξοδεύεσαι προσμένοντας με παρρησία
Και μ’όλα
τα ερωτηματικά να έπονται
Την καταλυτική μας ΕΛΕΥΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου