ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΑ ΥΛΙΚΑ
Όλα μεθοδικά. Στις αμέτρητες στήλες της εφημερίδας μια
μικρή αγγελία. Όχι και μικρή, μέτρησε τις λέξεις μια μια. Τριάντα, τριάντα πέντε
λέξεις θα τις πάρει, θα την πληρώσει.
Σταμάτησε να πάρει μια βαθειά ανάσα, να φέρει
το στυλό του στη σωστή θέση. Το άσπρο χαρτί απλωμένο μπροστά του, μια βραχνή
μελωδία από το μικρό ραδιόφωνο πλάι στο μαξιλάρι: ‘θέλω να ζήσω εδώ ακόμα λίγο…
υπάρχει λόγος…’ Παράξενοι, ανακατεμένοι στίχοι. Δεν τόχει ξανακούσει αυτό το
τραγούδι… ναι, για λίγο… Το άσπρο χαρτί περιμένει.
Πολλά πολλά τα λουλούδια πάνω στο άσπρο
μάρμαρο σήμερα. Ποιος να τα έβαλε; Μυρωδάτα λουλούδια αγάπης λόγια ξεχασμένα. Τα
δικά του ήθελε να μπαίνουν πάντα ψηλά και πίσω. Εκεί που από κάτω ξεκουράζεται το
λατρεμένο κεφάλι. Έβαλε μηχανικά το χέρι στην τσέπη του. Όχι, δεν ήταν το όπλο εκεί.
Το είχε σκεφθεί, πόσες φορές δεν το είχε σκεφθεί. Όμως το όπλο δεν ήταν εκεί όταν
ξεχείλιζε ο χείμαρρος του πόνου του. Δεν το είχε στην τσέπη του όταν στεκόταν
με τις παλάμες ακουμπιστές στο άσπρο
μάρμαρο. Εξήντα χρόνια ζωής σβησμένα πάνω του. Άφαντα πια, μακρινά, αχρηστευμένα.
‘Θέλω’,
έγραψε αργά, σκάβοντας πάνω στο χαρτί. ‘Χαρίζω όργανά μου σε κάποιον που τα
έχει ανάγκη’. Ξέρω οι γιατροί δεν σκοτώνουν, φροντίζουν να δίνουν ζωή. Το νεφρό
μου το ένα, το πνευμόνι μου το ένα, το μάτι μου… και την καρδιά μου, παραβλέψτε
μια φορά τους κανόνες! Για κάποιον που τόσο θα την χρειάζεται να ζήσει. Είμαι
60 χρόνων. Μεταχειρισμένα υλικά. Όμως για κάποιον που δεν θα έχει άλλη λύση;
Για όση ζωή μπορεί να στραγγιχτεί από την χαμένη τους ικμάδα;
ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΑ ΥΛΙΚΑ έγραψε πάνω πάνω.
Τηλέφωνα επικοινωνίας της εφημερίδας. Πέρασε
το γραμμένο χαρτί, έπιασε το τηλέφωνο και πάτησε το Fax…
The invaders
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου